ไม่ได้คิดมองหาหรืออยากได้มาเลย
เพราะไม่อยากผิดพลาดเหมือนวันเก่า
แต่จู่ ๆ มันก็เกิดขึ้นเอง
เติบโตขึ้นและสวยงามเรื่อย ๆ
บทเรียนบอกเราว่าอย่าให้เติบโตไปมากกว่านี้
เราจะแบกไว้ไม่ไหว
เราพยายามหักห้ามใจ
แต่ยิ่งเติบโตก็ยิ่งสวยงาม
ในที่สุดเราก็ห้ามใจไว้ไม่อยู่
ปล่อยให้เติบโตต่อไป
สุดท้ายเราก็แบกไว้ไม่ไหว
เราเสียใจ...

เราวางไว้ให้อยู่ตรงนั้น
มีเพียงเราเท่านั้นที่เจ็บปวด
แต่เจ็บปวดน้อยกว่าวันเก่า
ตรงที่เราไม่ได้ทำให้สิ่งนั้นแตกสลาย
ความเจ็บปวดคงค่อย ๆ หายไป

เราไม่ได้เป็นเจ้าของ
ซึ่งก็คงไม่ได้เป็นตั้งแต่แรก
แม้ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะมอบสิ่งดี ๆ ไปให้
แต่ได้เพียงชื่นชมตรงนี้เราก็ชื่นใจ
หวังว่าใครที่เธอเต็มใจรับสิ่งดี ๆ จากเขา
จะดูแลเธอให้สวยงามไปอย่างนี้เสมอ
จนเธอสามารถดูแลตัวเองได้

แต่หากวันใดที่สิ่งนั้นไม่สวยงามดังเก่า
หากเธอต้องการเรา
หากเราทำได้ แม้เพียงน้อยนิด
(แม้อาจต้องอุทิศทั้งกายใจ)
เราก็อยากทำให้เธอกลับมาสดใสสวยงามอีกครั้ง

แต่บางครั้งเราก็ไม่อาจเข้าใจ
ว่าอะไรที่ไม่ใช่
ก็ไม่ควรอยู่ใกล้ ๆ
แม้ว่าเธอจะต้องการหรือไม่ก็ตาม...

27/12/2556