เนื่องด้วยวันพุธที่ผ่านมา ได้ทราบข่าวว่า คุณอาวัฒน์ นักเขียนการ์ตูนแห่งหนังสือขายหัวเราะ เครือสำนักพิมพ์บรรลือสาส์น ได้ลาจากโลกนี้ไปด้วยอายุ 95 ปี จึงอยากจะลงเรื่องนี้เพื่อรำลึกถึงการตูนของบรรลือสาส์น

     ขอบคุณนะคะ คุณอาวัฒน์ สำหรับภาพหน้าปกขายหัวเราะและการ์ตูนสนุกๆตลอดมา ขอให้คุณอาวัฒน์ไปสู่สุคติ และไปสู่ภพภูมิที่ดีนะคะ

      เมื่อพูดถึงหนังสือการ์ตูน หลายคนอาจจะนึกถึงการ์ตูนสัญชาติญี่ปุ่น เช่น โคนัน อินุยาฉะ ฯลฯ หรือไม่ก็การ์ตูนสัญชาติอเมริกัน เช่น การ์ตูนฮีโร่ทั้งหลายของมาร์เวล

     เราคุ้นเคยกับขายหัวเราะมาตั้งแต่จำความได้ เพราะพ่อเราอ่าน ในแต่ละสัปดาห์พ่อจะซื้อมาอ่านที่บ้าน เราจึงได้อ่านไปด้วย
     พูดกันตามตรงนะ เราอ่านขายหัวเราะตั้งแต่เราอ่านหนังสือไม่ออก แม่เล่าให้ฟังว่าตอนสองสามขวบ เราจับหนังสือขายหัวเราะมาเปิดทีละหน้าๆ ดูรูปภาพ โดยที่เรายังอ่านอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
     อ่อ อ่านแบบกลับหัวกลับหางด้วย


     พอโตขึ้นมา เราก็ยังอ่านขายหัวเราะอยู่ และจำได้เลยว่า ขายหัวเราะนั้นจะมีเนื้อเรื่องแยกเป็นสามส่วนด้วยกัน

  
     ส่วนแรกและส่วนใหญ่ของเล่ม คือ การ์ตูนช่อง บางเรื่องก็มีแค่ช่องเดียวจบ บางเรื่องก็มีสองช่อง สามช่อง และบางเรื่อง ก็ยาวหลายหน้า ขึ้นอยู่กับคนเขียนเป็นหลัก

     ส่วนที่สอง คือ ส่วนที่เรียกว่า ขำขัน จะเป็นเรื่องราวสั้นๆที่เปิดโอกาสให้คนทางบ้านส่งมุกตลกมาลง เรื่องของใครได้รับเลือกก็จะได้รับเงินเท่านั้นเท่านี้บาท
เราเคยคิดจะส่งด้วยนะ แต่ไม่ได้ส่ง

     ส่วนที่สาม คือ เรื่องสั้น นี่ก็เป็นเรื่องจากทางบ้านเหมือนกัน จะเป็นอารมณ์นิยายฉบับสั้น(ประมาณไม่เกินสิบหน้า) โดยทั่วไปในหนังสือขายหัวเราะ 1 เล่ม จะมีเรื่องสั้นสองเรื่อง

     นอกจากสามส่วนนี้แล้วก็จะมีพวก โฆษณา เกมชิงรางวัล หรือเกร็ดความรู้เล็กๆน้อยๆ ตามแต่จะนำมาลง
     และนี่ก็คือเนื้อหาในขายหัวเราะหนึ่งเล่มที่เราได้อ่านในแต่ละสัปดาห์

  
     ส่วน หนูจ๋าเบบี้ นั้น เราไม่ค่อยได้อ่าน เท่าที่จำได้คือเป็นผลงานของคุณอาวัฒน์ แต่เราก็อ่านงานคุณอาวัฒน์ทุกอาทิตย์แหละ เพราะเธอวาดหน้าปกขายหัวเราะทุกฉบับตั้งแต่จำความได้

     และหากใครจะบอกว่า การอ่านการ์ตูนนั้น ไม่มีประโยชน์ เราคนหนึ่งแหละที่จะเถียงว่า ไม่จริง เพราะนี่คือสิ่งที่เราได้จากการอ่านขายหัวเราะมากว่าทศวรรษ

1. เกร็ดความรู้ : อย่างที่เกริ่นไปว่า บางครั้งในหนังสือจะมีเกร็ดความรู้บางอย่างแทรกอยู่ในเล่ม มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เราคึกถึงขนาดไปหาสมุดมาจดข้อมูลเหล่านั้นไว้
     จริงๆก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้สมุดเล่มนั้นอยู่ที่ไหน เอาเป็นว่ามันเปิดโลกเราในหลายเรื่องก็แล้วกัน

     "..เป็นเอ็ง เอ็งเอาหรือวะ ผู้หญิงที่แต่งตัวยั่วผู้ชายขนาดนั้น/ เหล้าเบียร์ก็กิน แล้วยังทำเป็นเท่ห์ ข้าว่าทุเรศ/ กินข้าวเสร็จก็สะบัดก้นไปเลย จานชามก็ไม่ช่วยล้าง..."

     สรุปก็คือ สิ่งที่จะทำให้ผู้หญิงสวยหมดค่านั้น ก็คือพฤติกรรมที่ไม่สวยเท่าหน้าตาของหล่อนนั่นเอง
     เห็นไหม ข้อคิดดีจะตาย จำแม่นกว่าเรียกลูกสาวมาสอนแบบตรงๆอีกนะ

3. ฝึกผวนคำ : มันจะมีบางแก๊ก ที่เขียนแบบอิงคำผวนเป็นหลัก ซึ่งอ่านๆไปแล้วเราก็จะหัวไวขึ้น และอันที่เราจำได้ก็คือ พุธเป็นเตื้อน-เพื่อนเป็นตุ๊ด
     เนี่ย ตัวช่วยเชาน์ปัญญา เห็นเรียบร้อยๆเนี่ย หัวไวนะ จะบอกให้
     สร้างเสริมทักษะในการช่างคิดช่างสงสัยได้เป็นอย่างดี


     ...ยังไงก็ต้องให้เครดิตขายหัวเราะเขานะ

     นี่คือสิ่งที่เราได้รับมาตลอดจนหล่อหลอมให้เราเป็นเราในทุกวันนี้ เท่าที่นึกออก เนี่ยเหรอที่ว่า การ์ตูนเป็นสิ่งไร้สาระ ไหน บทเรียนของสถานศึกษาไหนสอนแบบนี้ได้บ้าง ว่ามาซิ




     แต่ถึงอย่างไร ขายหัวเราะ ก็ยังเป็นหนังสือในความทรงจำของเราอยู่ไม่เสื่อมคลาย ในฐานะ ประตูบานแรก สู่การเป็นนักอ่าน

     และเราก็ดีใจนะ ที่ประตูบานนี้ยังคงเปิดอยู่ แม้ว่าทุกวันนี้ คนเราจะอ่านหนังสือเล่มๆน้อยลงแล้วก็ตาม...   

     ก่อนจบ ขออนุญาตประชาสัมพันธ์ เนื่องจากตั้งแต่ประมาณ 2 กุมภาพันธ์ 2566 เป็นต้นมา ทาง minimore เปลี่ยนรูปแบบเว็บใหม่ ผลที่เกิดขึ้นคือ งานเขียนเรา...ไม่มีคนอ่านเลย (คาดว่าหาเจอยาก)ตั้งแต่วันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2566 เป็นต้นไป เราจึงตัดสินใจกลับไปเขียนเรื่องราวในบล็อกเดิมของเราแทน คุณผู้อ่านที่ถูกจริตในงานเขียนของเรา สามารถติดตามไปอ่านได้ที่