เอ้า...อ้อ ขอโทษครับ แค่ก ๆ ผมอินไปหน่อย. แต่สำหรับงานของรงค์ วงษ์สวรรค์ ถ้าคุณไม่เกลียดเขาเข้าไส้ คุณก็ต้องอินหัวปักหัวปำแบบผมนี่แหละ เพราะ:

"คำนวร บำรู" ไม่เคยประนีประนอมกับใคร

แดงรวี ไม่เคยประนีประนอมกับใคร

รงค์ วงษ์สวรรค์ ก็ไม่เคยประนีประนอมกับใคร

อย่าหาว่าผมเริ่มต้นรีวิวมาแบบงง ๆ เพ้อ ๆ เลยนะ นี่กำลังสาธิตอารมณ์ในชั่วขณะที่คุณกำลังอ่านนวนิยายเล่มนี้อยู่---นวนิยายที่ถ่ายทอดเรื่องราวของ "คำนวร บำรู" อัคราภิมหาเศรษฐีแห่งอาณาจักรคำนวร แอนด์ บำรู คัมปนี ลิมิเต็ด ผู้จ่อมจมอยู่กับความหรูหราโสมมของชีวิตอันลิมิเต็ดมันนี่ จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้พบหญิงสาวลี้ลับผู้มีนามว่าแดงรวี...เอ๊ะ หรือแดง-รวี...ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเขาได้พบเธอ พร้อม ๆ กับได้รับคำพิพากษาจากด็อกเตอร์ทางอายุรกรรมว่า เขาจะมีลมหายใจไปอีกได้เพียง 5 เดือน 

เท่านั้นเอง เศรษฐีผู้น่ารัก (?) ของเราก็ตัดสินใจทำเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตเท่าที่ชายคนหนึ่งจะนึกออก นั่นคือ เขาอยากรู้ว่าแดงรวีเป็นใคร

เอ้า ทำไมมันไม่พีคงี้ เออ จริงนะ แค่นี้จริงๆ คุณอาจจะคิดว่าพล็อตมันกึ่งๆ เกือบๆ จะสนุก แล้วก็ หือ 'ไรนะ แบบนี้ก็ได้เหรอ เหมือนเรื่องมันจะเศร้าแต่เล่าแล้วขำ พูดมาทั้งหมดนี้เหมือนจะไม่น่าอ่านหรือแอบแปลกๆ ใช่ไหมครับ แต่ผมรับรองว่าพอคุณถลำตัวถลำตาเปิดเข้าสู่หน้าแรกแล้ว รงค์, ผู้ได้รับฉายาว่า "พญาอินทรีแห่งวงการน้ำหมึก" จะกางเล็บแกร่งกริบโฉบคุณไปยังอาณาจักรอันน่าพิศวงของเขา ด้วยมุมมองแปลกพิศดาร ภาษาหวือหวาแต่ฉายความชำนิชำนาญในถ้อยคำ รวมถึงการหล่อสร้างตัวละครอย่างเนียบชิ้งยิ่งกว่าหล่อองค์พระปฏิมา คุณจะหลงเสน่ห์หนังสือเล่มนี้ได้ไม่ยาก, ไม่ก็เกลียดมันสุด ๆ ไปเลย.

ซึ่ง แด๊ต อีส อะ ทรู คอมพลิเม้นต์ ฟอร์ เออะ ไร้เตอะ.

อิน คอนคลูชั่น หรือแปลว่าโดยสรุป, นวนิยายเล่มนี้ที่ฉาบด้วยเนื้อหาและภาษาไม่เหมาะสำหรับผู้มีวุฒิภาวะต่ำกว่า 18 ปี แท้จริงแล้วเป็นนวนิยายปรัชญาที่มุ่งสำรวจความหมายของชีวิต ความสุข หน้าที่ ตัวตน ความสัมพันธ์ระหว่างปัจเจกกับสังคม, และเหนืออื่นใด, มันเพ่งกสิณอยู่กับความรักในทัศนะของผู้ชายคนหนึ่งเท่าที่เขาจะเปลือยหัวใจออกมาได้ มันจะทำให้คุณหัวเราะได้ตลอดทั้งเรื่อง ทั้งหัวเราะความตลกขบขันของโชคชะตา หัวเราะสมเพชกับความตลบแตลงของมนุษย์ หัวเราะเปรมสุขกับความเบาสมองไร้สาระ หรือหัวเราะเพราะร้องไห้ไม่ออกแล้วด้วยตระหนักในความจริงของโลกก็ตาม

หนังสือเล่มนี้เหมาะกับใคร? ผมคิดว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่ของสามัญธรรมดาที่ใครก็ได้จะหยิบมาอ่าน คุณต้องมีประสบการณ์ในชีวิตมาในระดับหนึ่ง เพียงพอจะรู้ว่า "คำนวร บำรู" กำลังพูดจริงหรือพูดเล่น เขากำลังชื่นชมหรือกำลังก่นด่าชีวิต และผู้อ่านก็ต้องมีสายตาคมพอที่จะมองผ่านความโทรมทรามน่ารังเกียจบางอย่างจนเห็นถึงแก่นแท้เรียบง่ายที่ผู้เขียนกำลังเสนอ แต่ก็นั่นแหละ เวลาผมพูดว่าอะไร "อ่านยาก" ก็เพราะจงใจอยากท้าทายคุณให้ลองหยิบมันขึ้นมา แล้วสนทนาค้าศึกกับผู้เขียนดูสักตั้ง

สุดท้ายนี้ สิ่งหนึ่งที่ผมนึกถึงคือคุณ บก. เจ้าของสำนักพิมพ์ ซึ่งเป็นพี่ชายคนหนึ่งที่ผมรู้จัก เขาเป็นคนที่ผมนับถือยิ่งโดยเฉพาะความดิ่งด่ำในตัวอักษร แต่ขอสารภาพว่าครั้งแรกที่ผมเห็นเขาเลือกพิมพ์หนังสือเล่มนี้ ใจผมก็เกิดวิจิกิจฉาคือความสงสัย แกมความปรามาส (แบบโง่ๆ) ว่า หนังสือโบราณแบบนี้มันจะมีอะไรว้า! 

แต่สุดท้ายผมก็ยอมศิโรราบต่อมันอย่างบริบูรณ์. จึงขอใช้โอกาสนี้ฝากคำขออภัยไปยังพี่ชายท่านนั้น, ผู้เป็นซอมเมอร์ลิเยร์แห่งวงวรรณกรรมรุ่นใหม่, แม้เขาจะไม่ได้รู้ก็ตาม.

ถ้าคุณสงสัยว่าทำไมผมเขียนแบบประหลาดๆ ใช้ไทยคำอังกฤษคำ ก็ขอให้รู้ว่าผมกลายร่างเป็นลูกนกตามติดพญาอินทรีท่านนี้ไปแล้ว

ยัวร์ส,

มะเขือ.

แดงรวี. รงค์ วงษ์สวรรค์.  2560. พิมพ์ครั้งที่ 5.  สำนักพิมพ์ไจไจบุ๊กส์.