ผมเคยเขียนบางอย่างเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่างชาย-หญิง

หากให้สรุปสั้นๆ เรื่องสั้นทั้ง 10 เรื่องนี้ไม่พ้นไปจากความสัมพันธ์แบบคู่รัก โดยเน้นหนักไปที่การเล่าเรื่องราวผ่านสายตาของตัวละครหญิงสาว ว่าด้วยพวกเธอพบรัก เสพรัก และเสียรัก (ถ้าใช้สำนวนแบบ Liza Minnelli ก็ต้องว่า a boy meets a girl, a boy gets a girl, or a boy loses a girl.) กระนั้นก็ตาม แต่ละคนก็สรรหาวิธีและเหตุการณ์ที่จะมาเล่าในแบบที่แตกต่างกันไป บางคนยกเรื่องหญิงสาวที่ไม่มั่นใจในความสัมพันธ์ ไม่รู้ว่าจะก้าวเดินต่อไปอย่างไร  บางคนยกเรื่องหญิงสาวผู้กลายเป็นหลักชัยให้ฝ่ายชายวิ่งวนตามหา  หรือบางคนผลักเรื่องรักไปเป็นฉากหลัง แต่เล่าเหตุการณ์อื่นมาเป็นม่านคลุมบางๆ เพื่อฉายความสัมพันธ์ที่เรามองไม่เห็นออกมาอย่างแนบเนียน

หนังสือเล่มนี้เหมาะกับใคร คิดว่าต้องเป็นคนที่โตหน่อย เคยผ่านรักและเจ็บเพราะรักมามากพอจนรู้ว่า อาการสับสนเคว้งคว้างและฟูมฟายของตัวละครมิใช่เพียงจริตนางร้ายในละครน้ำเน่า มันเป็นเรื่องจริง เจ็บจริง ไม่มีสลิงมาโหนพาคุณข้ามหลุมรักลึก คุณที่จะอ่าน ควรโตพอจะรู้ว่ารสรักนั้นแสนฝาดเหมือนไวน์ ผมเอง ถ้าอยู่ในวัยโง่งมกว่านี้ ก็คงจะปรามาสตัวละครหลายตัว แต่มาถึงจุดๆ หนึ่ง ก็รู้แล้วว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ ตัวละครทั้งหลายต่างก็เป็นสำเนาตัวตนที่เราเคยเป็น กำลังเป็น ใกล้จะเป็น หรือเกือบจะเป็นนั่นเอง

กระนั้นก็ตาม มีบางข้อที่ยังคงติดค้างอยู่ในใจ คือ การเน้นมุมมองของผู้หญิงมากเกินไปทำให้ผมสงสัยขึ้นมาว่าแล้วผู้ชายไม่มีอารมณ์, เหตุการณ์, ความคิด, มุมมองแบบนี้บ้างเชียวหรือ พวกเราก็ร้องไห้ เจ็บปวด สับสน และพึ่งพาผู้หญิงเช่นกัน ดังนั้น ความพยายามจะเป็น "ผู้หญิง" ของรวมเรื่องสั้นเล่มนี้มันทำให้คิดอยู่ตลอดเวลาว่า แล้วผู้ชายเล่า อยู่ตรงไหนนอกเหนือไปจากพ่อของคุณ คนรักของคุณ ลูกของคุณ เพื่อนของคุณ.

เราเป็นคุณ และคุณก็เป็นเราได้, มิใช่หรือ.

เอาเถอะ ความสงสัยก็เป็นแค่ความสงสัยข้างต้น, บางทีมันอาจจะไร้สาระ, บางทีเราทั้งหลายต่างติดกับอยู่ในจักรวาลความเศร้าของเราเอง โดยไม่มีวันเข้าใจคนข้างๆ ไม่ว่าเขาจะเป็นเพศใดก็ตาม.

ทำลาย, เธอกล่าว.  วรรษชล ศิริจันทนันท์ และคนอื่น. 2560. สำนักพิมพ์เม่นวรรณกรรม.