มีบางช่วงต้องเดินบนหินก้อนใหญ่ มีไต่ ๆ ปีน ๆ นิดหน่อย

เราพักที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ซอบินเอาชาใส่กระเทียมมาให้โดยที่เราไม่ได้ร้องขอ (ชาดำ + กระเทียมสด) เกลียดกระเทียมแค่ไหนก็ต้องกิน เพราะ ณ จุดนั้นเราต้องเชื่อฟังลูกหาบมาก ๆ ส่วนรสชาตินั้นตราตรึงมาก ขัดกับวิวสวยงามที่เห็นสุด ๆ 

สิ่งหนึ่งที่เราชอบคือ โปสการ์ดและสติ๊กเกอร์ที่ติดอยู่ตรงหน้าต่างของพักเกือบทุกที ให้ฟิลนักเดินทางมาก ๆ  

พอช่วงบ่าย เราเริ่มใกล้ภูเขาหิมะมากขึ้น 

เราเริ่มเดินช้าลง และหายใจลำบากขึ้น แวะพักถี่ขึ้น 

เริ่มเห็นหิมะที่พื้นมากขึ้น และก้อนเมฆลอยอยู่ในระดับที่เราเกือบจับได้

รองเท้าเราไม่กันหิมะ เดินแล้วจะลื่น ๆ ลำบากซอบินที่ต้องมาคอยเดินจับไม่ให้ลื่นเป็นช่วง ๆ 

เงยหน้าขึ้นไปแล้วแบบ โห เรามาได้ขนาดนี้เลยเหรอ

ข้างทางเริ่มเป็นสีขาว ทั้งเมฆทั้งหิมะรวมกัน สีฟ้าของท้องท้องฟ้าเริ่มน้อยลง

ช่วงนี้ไรอันรับบทเป็นตากล้อง เดินนำหน้าไปนั่งรอถ่ายรูปให้ เพราะเราเดินช้าเกิน 5555 และซอบินประกบหลัง เผื่อนี่ลื่นจะได้จับทัน 

สักพักทางข้างหน้าก็ขาวแบบนี้ แทบไม่เห็นเงาคนข้างหน้าเลย มีหิมะตกเป็นช่วง ๆ ด้วย

ทัศนวิสัยสั้นมาก เราจะมองเห็นพื้นแค่ช่วงที่เราเดินในรัศมีไม่กี่เมตรเท่านั้น

มองไปข้างหน้าก็ขาว หันไปข้างหลังก็ขาว ข้าง ๆ ก็ขาว The Mist มากแม่

             ซอบินคอยบอกตลอดว่าอีก 15 นาที อีก 5 นาที ถึง แต่เหมือนเวลาของเราไม่เท่ากัน เป็น 5 นาทีที่นานเหมือนครึ่งชั่วโมง 5555 

             ในไดอารี่ที่เราเขียนตอนอยู่ที่ ABC เราเขียนความรู้สึกตอนที่เห็นป้าย ABC ไกล ๆ ว่า เหมือนตัวเองเป็นโฟรโดเอาแหวนไปทำลาย แล้วแหวนก็หนักขึ้นทุกก้าว กว่าจะไปถึงสภาพสะบักสะบอมไม่ค่อยต่างกัน 

            และแล้วววววววว และแล้วววววววว

Finally, We achieved! ถึงแล้วววววว!!!!!!

ตอนที่ถึงที่ป้ายนี่แทบอยากลงไปนั่งกองกับพื้น

แต่ซอบินเรียกไปถ่ายรูปกับป้ายก่อน ส่วนคนด้านหลังที่เข้าเฟรมเป็นชาวกัวเตมาลา กำลังสะบัดธงชาติที่เตรียมมาเพื่อถ่ายรูป เขามาคนเดียว และบังเอิญมาก เป็นรูมเมทของเราคืนนี้ด้วยยยย

แต่ถึงป้ายก็ใช่ว่าจะถึงเลย ต้องเดินไปอีกสักพักถึงจะถึงที่พัก อาคารหินยาว ๆ หลังคาสีฟ้าด้านหลังรูปนั่นแหละ คือที่พัก