ทีนี้เราก็อ่านทวนสิ่งที่เราเรียนมาแล้วเกี่ยวข้องกับงานอย่างเต็มที่ แต่คือด้วยความครั้งแรกอ่ะ ก็ควรสอนงานกันก่อนบ่ แต่ก็คือ ไม่สอน ไม่อะไรทั้งนั้น ไม่แม้แต่จะเรียกชั้นไปสแกนนิ้วเข้าทำงาน อันนั้นไม่เป็นไร

แต่ชั้นหนะดันเข้างานมาตอนจังหวะนรกพอดี ทำให้เนี่ย ณ ขณะที่พิมพ์อยู่ ขั้นยังต้อคอยตามงาน คือไม่มีความสุขเลย แต่คือจะโทษที่ทำงานอย่างเดียวก็ไม่ได้ เพราะเจ้านายชั้นดีมาก เหมือนคุณพ่อคุณแม่เลย ตอนที่ CEO บอกให้ทานข้าวด้วยนี่น้ำตาซึมเลยนะ แบบคิดถึงพ่อที่จากโลกนี้ไปแล้ว อะไรแบบนั้น

แต่คือ งานก็คืองานอะเนอะ อย่างแรกเลยคือเราดูโครงสร้างองค์กรแล้วคือโตยาก แบบนายเราอ่ะคือไม่ได้มีความรู้ในสายงานเรา แล้วก็เป็นกรรมการใหญ่แล้วอ่ะ ซึ่งเราก็ไต่เต้าไปถึงตรงนั้นไม่ได้เพราะเราไม่ได้จบด้านการลงทุนอะไร อ่ะ อันแรกละ  อันที่สองคือ  เพื่อนร่วมงานเราติดต่อไม่ค่อยได้แล้วไม่ค่อยใส่ใจในงานของเรา ซึ่งเรามาวันแรกอ่ะ ใส่ใจกุก่อนแล้ววันอื่นค่อยไม่ใส่ใจก็ได้ เป็นเหตุทำให้เรานอนน้อยขอบตาดำเครียดงานมาก เราไม่เคยทำงานพลาด Perfectionist อ่ะแหละ นั่นคือข้อเสียของเราเลยที่ทำให้เราชอบทำตัวเป็นเดอะแบก แบกทุกอย่างทั้งที่จะไม่แบกก็ได้ แต่คือครั้งแรกที่ก้าวขาเข้าที่ทำงาน บรรยากาศที่ทำงานต่าง ๆ คือมันก็ไม่มีความสุขแล้วอ่ะ 

นั่นแหละ จนถึงวันศุกร์หน้า เราจะเป็นอิสระละ เราก็ออกไม่ได้อ่ะในตอนนี้เพราะเราก็ห่วงงานที่เราได้ประสานงานเอาไว้แล้ว เอาตรง ๆ เห็นใจองค์มาก แต่องค์กรคือระเบียบโครงสร้างกระจัดกระจายมากเลย ขอให้องค์ไปได้ดี เพราะชั้นรัก CEO และหัวหน้าฝ่ายชั้นมาก นอกนั้น ลาก่อย

มันหมดยุคแล้วล่ะ การทำงานแบบหามรุ่งหามค่ำหนะ ถึงเจ้านายจะบอกว่าหนูทำงานเก่งเจ้านายชอบก็เถอะ หนูไม่อยู่แล้วค่า ลาก่อน ลาก่อนค่าาาา

รูปประกอบไม่หาละนะ ขี้เกียจ ชั้นคุกรุ่นมากอารมณชั้นตอนนี้ โคตรหลายอย่าง และชั้นว่าชั้นรู้ละว่าชั้นชอบงานอะไร ฮี่ ๆๆๆๆ