วันก่อนที่เราบ่นไปเป็นเรื่องผลสอบภาคก.ที่ขาดพาร์ทแรกไป 2 คะแนน นอกนั้นผ่านหมดแล้วคะแนนก็ดีด้วย เจ็บใจจัด  หัวข้อเรื่องในวันนั้นเลยชื่อว่า  ผู้ถูกเลือกให้ผิดหวัง  ตอนนั้นก็พิมพ์ไปฟังเพลงชื่อเดียวกับชื่อเรื่องไปด้วย รู้สึกอกหักทั้งที่ไม่ได้อกหัก  แบบเฮ้อทำไมกูไม่ผ่านอีกแล้วว้า อะไรประมาณนั้น

   ส่วนวันนี้ก็คือท้อใจกับการหางาน  ความจริงตอนนี้ก็มีงานแหละแต่ไม่ใช่งานประจำ  พอจะหางานทีไรมันต้องมีเหตุให้ไม่ได้หาอ่ะ  เช่นรอบก่อนปู่เราอยู่ ๆ ก็ป่วยกระทันหันติดเตียงไป  ตอนนี้แกไปสวรรค์ละก็เลยมีเวลาจะกลับมาหางานใหม่  ก็แบบ เงียบฉี่เหลือเกิน  ถ้าเรารวยซักหน่อยอะเราคงไม่เดือดร้อนอะไรขนาดนั้นเพราะก็มีงานฟรีแลนซ์อยู่บ้าง  แต่คือมันไม่พอแด๊กกกก เงินต้องกินต้องใช้  ที่บ้านก็ไซโคเรื่องงานทุกวันจนแทบเป็นประสาท  

     ส่วนชื่อเรื่องในวันนี้ก็คือ  เราเห็นคนหลายคนที่แบบ สมัครงานที่เดียวได้ สอบรอบเดียวผ่าน  คือเราไม่ได้อิจฉาอ่ะแต่แบบ อยากมีวันนั้นบ้างโว้ยยย แล้วคือถ้าเราไม่ได้พยายามเราคงแบบ เออ นั่นแหละกรรมที่เราไม่พยายาม  แต่คือเราพยายามมาตลอดเก็ทแมะ  ก็ไม่ค่อยจะส่งผลดีเท่ากับที่พยายามไปเท่าไหร่  จนแบบเออ กูรู้ว่าชีวิตเราอ่ะไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ  ถ้าไม่มีกลีบกะหลาบมาโรยให้อ่ะ ชั้นของแค่ใบมันก็ได้ 555555555555 ก้านก็ได้  ให้รู้สึกใจนุ่มฟูหน่อย  แค่นั้นอ่ะ ให้กันไม่ได้เหรอออ ชั้นอยากมีชีวิตดีกว่านี้แบบที่ไม่ต้องมานั่งเครียดว่าเดือนต่อไปกูจะทำไงดีว้า

     นั่นแหละ มาบ่นแค่นี้แหละทุกคน สั้นสุดตั้งแต่พิมพ์มาแล้วแต่ไม่สำบัดสำนวนอะไรเลย  ไม่มีการเติมแต่งภาษา  คิดอะไรมาก็พิมพ์ พรั่งพรูโคตร ๆ นี่ป้าก็งอนเรื่องที่ไม่ยอมหางานรัฐ คือแบบป้าต้องเข้าใจหนูก่อนว่าหนูไม่มีภาคก. แล้วที่มันไม่ใช้ภาคก.มันไม่ใช่สายงานหนูไง โดนงอนเฉย แม่งเอ้ย พรั่งพรูโว้ยยยยยยยยยยยยยย