มันไม่เกิดขึ้นจริง...

เรามีความฝันตอนเด็กสองอย่าง คือนักร้อง และ นักเขียน

ความฝันที่อยากเป็นนักร้องเกิดจากพ่อกับป้าเราฟังเพลงเยอะมากกกกก มากแบบกอ ไก่ล้านตัว  ตอนแรกเราก็เฉย ๆ นะ แต่วันนึงตอนที่พ่อจะขับรถส่งเราไปโรงเรียนและกำลังรอแม่ที่เป็นครูอยู่โรงเรียนเดียวกันกำลังล็อคบ้าน  พ่อเราเขาเปิดเพลง เทวดาเดินดิน ของน้าแจ้ ดนุพล ขึ้นมา...

เนี่ย ... จำชื่อเพลงได้ด้วย เพราะฝังใจมาก 5555555

พ้อยท์คือวันนั้น  พ่อเราเขาดันหลุดร้องเพลงออกมา  ปกติแล้วแกจะชอบร้องเพลงแบบ ให้คิดถึงเสียงคุณธนาธรละกัน 555555555  แต่วันนั้นพ่อเราร้องเพลงออกมาเหมือนลืมตัว  นั่นทำให้วันนั้นเรารู้ว่า พ่อเราร้องเพลงเพราะมาก!

พ่อซ่อนความสามารถโคตรเท่แบบนี้ทำไมวะ  และเพราะอย่างนั้นเราเลยอยากร้องเพลงให้เพราะเหมือนพ่อ  พ่อเราไม่ได้ไปเรียนร้องเพลงอะไรที่ไหน  แกก็แหกปากแหกคอของแกไปวัน ๆ เหมือนที่เราชอบเปิดคอนเสิร์ตขนาดย่อมในห้องน้ำนั่นล่ะ

ความฝันต่อมาคือการอยากเป็นนักเขียน

มันเกิดจากการที่เราชอบอ่านก่อน  ชอบอ่านมาแบบที่ว่าแม้กระทั่งตอนนั่งขี้เราก็เอาหนังสือเรียน วรรณคดีลำนำ ภาษาพาที เข้าไปอ่านด้วย  เราว่าเรื่องราวในหนังสือเรียนตอนนั้นมันสนุกมากกกก  แต่ช่วงนั้นเราก็อ่านแค่หนังสือเรียน  ไม่ก็พวกการ์ตูนขายหัวเราะนู่นนี่นั่นจากสำนักพิมพ์บรรลือสาสน์  โดยเฉพาะขายหัวเราะเนี่ยเราจำได้ว่ามันจะมีคอลัมภ์เรื่องสั้นด้วย  ซึ่งมันเป็นอะไรที่ว้าวสำหรับเรามาก เรื่องที่จำได้ดีติดในหัวนี่เราจำชื่อเรื่องไม่ได้  แต่จำชื่อนักเขียนได้ว่าเขาชื่อ ธามาดา  เป็นเรื่องที่มีครอบครัว ๆ หนึ่งย้ายบ้านเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรสุดไฮเทคโดยที่ครอบครัวของพวกเขาเป็นเหมือนตัวอย่างทดลองที่จะมาใช้ชีวิตในหมู่บ้านนี้  แล้วก็ทำกิจวัตรนู่นนี่นั่นที่ไม่ค่อยเป็นตัวเองเท่าไหร่  และนั่นการกระทำเหล่านั้นมันเกิดจากการที่พวกเขาถูกฝังชิพตอนตรวจร่างกายเพื่อเข้าอยู่ในหมู่บ้านและชิพนั้นรับการสั่งการจากเด็กคนหนึ่งที่เล่นเกมเดอะซิม

ตอนนั้นคือ แม่งเอ้ย เป็นเรื่องสั้นที่พล็อตเจ๋งชิบเป๋ง  เราอยากเขียนแบบนั้นได้บ้าง

การเขียนของเราครั้งแรกคือการเขียนเรื่องสั้นส่งไปให้นิตยสาร เพื่อ เพื่อนรัก

เด็กยุค 90 น่าจะเก็ท  เราเกิด 1997 ทันนิตยสารนี้พอดี  ที่บก.น่าจะชื่อพี่ปีนัง

และการส่งเรื่องสั้นของเรามันก็ได้รางวัลเป็นกระติกน้ำใบนึงแล้วก็ได้ตีพิมพ์ลงนิตยสาร  ตอนนั้นเราน่าจะอยู่ ป.2 - ป.3 เห็นจะได้  ตอนนั้นเพื่อว้าวมากว่าเห้ย ทำได้ไงไรงี้

นับแต่นั้นมาเราก็ชอบเขียนมาตลอดแต่ก็ยังไม่ได้คิดอะไรไปไกล  ก็แค่ชอบเขียนก็เท่านั้น

จนกระทั่งได้อ่านนวนิยายยาว ๆ ครั้งแรกตอนป.4 ครับ มันคือแฮรี่พอตเตอร์กับศิลาอาภรรพ์ 555555

เราในวัยป.4 โคตรจะว้าวกับทุกอย่างที่ป้าเจเคเกเขียน (พูดถึงผลงานนะครับ ไม่ได้พูดถึงตัวบุคคลในด้านอื่น)

เห้ย  เจ๋งอะ เขียนได้เห็นภาพแล้วเรารู้สึกเหมือนเราหลุดไปอยู่ที๋ฮอกวอตส์ ฮอกมี้ดส์  เหมือนเราเป็นนักเรียนโรงเรียนเวทมนตร์จริง ๆ และเราก็อยากทำแบบนั้นได้บ้าง

นั่นแหละ  แต่เมื่อกาลเวลามันผ่านไป  ทุกคนต่างมีหน้าที่  เรียนเอยอะไรเอยจนนั่นแหละ  เราลืมความฝันของตัวเอง  เราแทบลืมไปเลยว่าเราอยากทำอะไรเป็นอะไรในวัยเด็ก  และเราก็ตัดสินใจเรียนกฎหมายในป.ตรีซะอย่างนั้น

เราเรียนจบมาทำงานละ  และการทำงานของเรามันค่อยข้างเครียดและสิ่งที่เราทำก็คือการร้องเพลงและการเขียนอะไรสักอย่าง  เหมือนที่เรากำลังเขียนชีวิตเราตอนนี้ให้ทุกคนที่มาเห็นได้อ่านนั่นล่ะ  เราเลือกมันเป็นการระบายความเครียดอย่างหนึ่ง

และนั่นทำให้เรารู้สึกมีความสุขและอยากกลับมาทำสิ่งเหล่านี้อีกครั้ง  ความฝันที่ถูกลืมไปมันเหมือนถูกขุดขึ้นมาใหม่  นั่นทำให้เรารู้ว่าความฝันที่จะเป็นนักร้องและนักเขียนของเรายังคงเดิม

สตอรี่ที่แล้วเราเคยบ่นว่าเราทำงาน 7 วันแล้วลาออก  ตอนนี้เราก็ยังคงว่างงานอยู่ 55555555 เราเลยเลือกเอาเวลาที่ว่างตอนนี้มาทำสิ่งที่เราฝันที่อยากจะทำ  คือการทำช่องยูทูปแล้วก็แต่งนิยาย  เน้นสนุกสนานไม่เน้นรายได้  ชีวิตตอนนี้เราโคตรจะมีความสุขเหมือนได้ซ่อมความพังพินาศที่ได้มาจากที่ทำงานเก่าที่โคตรแย่

พูดมาเยอะละ  สรุปก็คือเราจะแต่งนิยายและทำช่องยูทูปต่อไป  แล้วก็หางานประจำทำเหมือนเดิม  เราเคยได้ยินคนพูดเอาไว้ว่า  สิ่งที่อยากทำมันไม่จำเป็นต้องเป็นงานประจำก็ได้  เราไม่จำเป็นต้องเลือกทางเดินในทางเดินหนึ่งขนาดนั้น  ถ้าอยากทำก็ทำมันไปพร้อมกันเลยก็ได้

ขอให้ทุกวันของทุกคนมีความสุข โชค

อ่อ ฝากงานหน่อยแล้วกัน 55555555 

ช่องยูทูปคับ https://www.youtube.com/@ddoublets

นิยายเรื่องแรกของชีวิตและเรื่องที่สองครับ ยังไม่จบสักเรื่องครับ 5555555

#โลกกลมผมและผี

#เด็กช่างพระนคร

วานทุกคนเสิร์ชเอาเองนะ เราขกแปะลิงค์ มีทั้งเด็กดีและรี้ดอะไรท์ 5555555555 เรื่องโลกกลมนี่แต่งแบบงง ๆ หน่อยเพราะเหมือนพิมพ์แล้วลงเลย  แต่เรื่องเด็กช่างคือตั้งใจมากกก มากกกกกกก

ขอบคุณครับผมมมม