เด็กชายบรัดเล่ย์ เด็กคนหนึ่งนั่งอยู่ทางท้ายห้องที่โต๊ะตัวสุดท้าย ซึ่งใคร ๆ ก็ต่างไม่อยากจะเข้าไป ยุ่งเกี่ยว หรือแม้กระทั่งผูกมิตร เด็กชายคนนี้เป็นเด็กเกเร ไม่ใส่ใจการเรียน เขาชอบแกล้งเพื่อนร่วมชั้น และแน่นอนว่าแม้แต่เหล่าคุณครูด้วยก็เช่นกัน.... ผู้คนเหล่านี้ต่างหยิบยื่นความรู้สึกที่ทำให้เขานั้นคิดว่า ไม่มีใครนั้นยอมรับในตัวเขา แม้มีความคิดและได้ลองจะปรับตัวเป็นเด็กที่ดี แต่คนเหล่านั้นก็ยังไม่ได้แสดงออกถึงการเปิดใจในการที่เขาคิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง ดังนั้นเขาจึงทำตัวให้เหมือนกันกับที่ใคร ๆ ​ต่างก็พูดว่า "บรัดเล่ย์เป็นเด็กเกเร เขาเป็นสัตว์ประหลาด" 

         หากจนวันหนึ่งได้มีคุณครูที่ปรึกษา คลาร่า ได้เข้ามาพบกับ เด็กชายบรัดเล่ย์คนนี้ แต่ก่อนหน้านี้เธอได้ทราบเรื่องราวภูมิหลังของบรัดเล่ย์ ณ ตอนที่อยู่โรงเรียนมาบ้างแล้วเธอจึงคิดอยากจะช่วยเหลือเด็กชายให้กลายมาเป็นเด็กชายคนหนึ่ง ที่คนอื่น ๆไม่ได้มองเขาว่าเป็นสัตว์ประหลาด แต่คือเด็กชายเพื่อนร่วมชั้นของทุก ๆ คน คลาร่าเป็นคนที่บรัดเล่ย์ยอมเปิดใจที่จะคุยตัว เพราะเธอไม่ได้มองเขาเป็นอย่างที่คนอื่นนั้นว่า เธอและเขาคือเพื่อนกัน ไม่ใช่

ในฐานะที่ถูกจ้างให้มาดูแลนักเรียน แต่คือคำว่า "เพื่อน" ที่จะคอยตักเตือนและช่วยเหลือตัวของเพื่อนเอง คลาร่ารู้ดีว่าบรัดเล่ย์นั้นเพียงอยากจะเป็น 

อย่างเด็กคนอื่น ได้รับคำชมจากคุณครู ได้รับความสนใจจากเพื่อน ๆ มันไม่มีความว่าสายเกินไป          ถ้าหากเรานั้นคิดจะปรับเปลี่ยนตัวเอง แม้จะต้อง

ใช้เวลามาเพียงใด แต่เพียงลงมือทำ มันก็ก้าวออกไปด้วยดีแล้วก้าวหนึ่ง 

" อย่าพูดว่า 'ผมทำไม่ได้' ตราบใดที่เธอพูดว่า

เธอทำไม่ได้ เธอก็จะทำไม่ได้                                                

" พูดสิว่า 'ฉันทำได้!' พูด 'ฉันทำได้!' แล้วเธอจะ

ทำได้เอง "

        " ผมไม่รู้ว่าการบ้านอยู่หน้าไหน "

        ยังมีตัวละครอีกหลากหลายที่จะมาแต่งแต้ม

เรื่องราวให้แจ่มชัดที่ต้องลองเข้าไปลองอ่านดู

มิตรภาพของเด็ก ๆ ที่สื่อออกมา เรื่องเปิ่น ๆ ที่ออกมาให้ชมเป็นช่วง ๆ  เป็นเรื่องที่ดีมากเพราะถ้าหากเราพยายาม มุ่งมั่นที่จะทำตามที่หมายให้ลุล่วง

เราก็ต้องทำให้ดีที่สุด แม้มันอาจจะยังไม่ถูกใจใคร

แต่ว่าตอนนี้ตัวเราก็ได้ทำจนสุดความสามารถ 

ไม่ใช่เพียงหยุดแค่ครั้งเดียว จนกว่าจะถึงเมื่อที่คนยอมรับที่นั่นก็คือความหวังที่เป็นจริงแล้ว ตรงนี้ก็จะเน้นไปถึงบรัดเล่ย์ เพราะเด็กชายคือตัวละครหลักในการดำเนินเรื่อง และคราล่าผู้ที่จะมาช่วยนักเรียน

ตัวน้อยในการช่วยปรึกษาปัญหา ( ถึงตอนนี้ขอบคุณครอบครัวของบรัดเล่ย์ที่ยังไม่ได้หันหลังให้ลูกชาย และยังมีพี่สาวกับเหล่าตุ๊กตาของเขา )

       

         เรื่องนี้ยังมีประเด็นขัดแย้งที่ผู้ปกครองของเด็กๆในโรงเรียนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า        "ทำไมต้องจ้างครูที่ปรึกษามาด้วย แทนที่จะเอาเงินจำนวนนั้นไปทำอย่างอื่น" ในบางครั้งผู้ปครอง      พ่อแม่เด็กอาจจะคิดว่า  " ใยลูกฉันจะต้องไปขอคำปรึกษาจากคุณครูพวกนั้นล่ะ ในเมื่อคนในครอบครัวก็สามารถที่จะให้คำปรึกษาได้เช่นกัน " จริง ๆ แล้ว บางครั้งเรื่องบางเรื่องมันก็ไม่ใช่

เรื่องที่เอามาปรึกษาครอบครัวแล้วจะได้คำตอบที่ดีเสมอไป มิหน้ำซ้ำบางทีก็ไม่ได้ส่งผลประโยชน์

​ต่อลูก ๆ สักเท่าไร และคุณครูที่ปรึกษานี้ก็เป็น

อีกทางเลือกที่เด็ก ๆ จะสามารถเข้าถึงได้ง่าย

เพียงแต่ยังคงมีคนที่ยังไม่เห็นประโยชน์อีกมาก

     และแน่นอนเหล่าครอบครัวของเด็ก ๆ ก็มักจะเป็นอีกบุคคลที่คอยหยิบยื่นทุกอย่างให้แก่ลูก ๆ ของพวกเขา ในบางครา หากคำนึงเพียงประโยชน์​ต่อตนเองและลูก ๆ โดยไม่ถามถึงความสมัครใจของเด็ก ๆ

เป็นแบบนี้ดีแล้วหรือ ที่จะไม่ได้ถามถึงความเห็นของลูก ๆ มันคงจะเป็นเรื่องยากที่พ่อแม่จะเอาแต่คิดแทนผู้อื่นอยู่อย่างนี้ คำปรึกษา หรือความหวังดีของพ่อแม่ ในบางทีก็ควรที่จะตรึกตรอง​เสียก่อนที่จะพูด ก่อนที่จะทำ ลูกๆต้องการคนที่เข้าใจในตัวเขา ไม่ใช่คอยแต่จะดุด่าว่ากล่าว​ให้ต้องน้อยใจ เด็กก็ยังคงเป็นเด็กพวกเขายังต้องการความเอาใจใส่ และคำชื่นชมจากครอบครัว นี่ก็เป็นความสุขแล้ว
 

        อีกประเด็นคลาร่า คือ ตัวอย่างคุณครูที่ดีเป็นอย่างยิ่ง เธอเข้าใจปัญหาของเหล่านักเรียน เธอคอยสังเกตพฤติกรรม​ เธอคอยเอาใจใส่เสมอ โดยเฉพาะเด็กชายเกเรคนนี้ด้วย นี่เป็นสิ่งที่คุณครูควรจะมีให้แก่เด็กนักเรียนของตน มิใช่ปล่อยปละละเลย แม้ว่าตัวเด็กเองจะมีปัญหาอยู่ ใคร ๆ ต่างก็พูดกันว่า " โรงเรียนคือบ้านหลังที่สอง " ดังนั้นคุณครูก็เปรียบดั่งครอบครัว ที่จะคอยชี้แนะให้เด็ก ๆ นั้นให้เติบโต