“ผมว่าเราย้ายจากครัวไปห้องนั่งเล่นกันดีกว่า คุณอยากได้กาแฟสักแก้วไหม” เขาหันมาถามขณะเดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์ในครัวอย่างคุ้นเคย เปิดฝากระติกน้ำร้อนไฟฟ้าดูว่ามีน้ำเหลืออยู่บ้างไหม ก่อนเสียบปลั๊กและกดต้มน้ำ 

“ดีครับ ขอบคุณ” ผมตอบรับ พลางล้างจานและอุปกรณ์รับประทานอาหารที่ใช้ด้วยน้ำร้อน

หลังจากท้องอิ่ม ดูเหมือนทิโมธี ฟอล์กเนอร์จะอารมณ์ดีขึ้น เป็นมิตรมากขึ้น แม้ว่าจะรู้สึกได้ถึงความระแวดระวังและกังวลบางอย่างที่ซ่อนอยู่ใต้ท่าทีสงบนิ่ง และนั่นทำให้เขาดูสมเป็นพี่น้องกับโทเบียส ฟอล์กเนอร์ขึ้นมาอีกหลายเท่า 

“มาอยู่ค้างกับโทบี้บ่อย ๆ สินะ ไมเคิล ผมเห็นถุงมือล้างจานที่คุณใช้อยู่มีชื่อคุณเขียนติดไว้” พี่ชายของแพทย์นิติเวชถามเหมือนชวนคุยฆ่าเวลา แต่ผมคิดว่าเขาน่าจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง และนั่นทำให้ผมคิดว่า เขามีสัญชาตญาณของคนที่งานสืบสวนมากกว่าเป็นแค่นักการเมืองที่อยู่ในคณะกรรมการชุดนั้น ชุดนี้อย่างที่คนทั่วไปเห็นกัน 

“บ่อยเท่าที่จะมาได้ บางทีแค่แวะมาหาแบบวันนี้ แต่ไม่ได้อยู่ค้างด้วย” ผมตอบตามความจริง 

“คบกันมานานหรือยัง?” เขาถอดปลั๊กกาต้มน้ำร้อน และน้ำลงในถ้วยกาแฟสองใบ กลิ่นกาแฟทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายลงนิดหน่อย การดื่มกาแฟตอนค่ำไม่มีผลกับการนอนของผมมานานแล้ว

“ประมาณสี่เดือนได้” ผมตอบ ถอดถุงมือยางออกและเช็ดมือหลังล้างจานใบสุดท้ายเสร็จ กล่าวขอบคุณและรับถ้วยกาแฟมาจากพี่ชายของ ดร. ฟอล์กเนอร์ “มีเรื่องที่ผมต้องเรียนรู้เกี่ยวกับตัวเขาอีกมาก แต่พูดตามตรงนะ ทิม สิ่งที่เกิดขึ้นในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมาเป็นสิ่งที่ผมไม่คาดคิดว่าจะได้เรียนรู้เลย” 

“ก็ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปคาดหวังว่าจะได้รู้หรอก” ทิม ฟอล์กเนอร์ว่า “แต่คุณดูประหลาดใจน้อยกว่าที่ผมคิดไว้”

“ถึงตรงนี้ ยังมีอะไรให้ผมประหลาดใจมากกว่าที่เป็นอยู่ได้อีกเหรอ” 

“ก็ไม่แน่นักหรอก” ทิโมธีบอก เดินนำผมออกไปที่ห้องนั่งเล่น และหย่อนตัวลงนั่งลงบนโซฟาตัวหนึ่ง และถามทวนถึงสิ่งที่ผมกล่าวกับเขาก่อนหน้า 

“ผมรู้ แต่คิดว่ารู้ไม่หมด และไม่รู้ว่าทำไมเอ็ดมันด์ อาร์เชอร์ถึงเพิ่งมารื้อฟื้นเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับน้องชายตัวเองที่อัฟกานิสถานในเวลานี้ และเจาะจงว่าจะต้องพบกับ ดร. ฟอล์กเนอร์ให้ได้” 

“ผมคิดว่าคุณรู้อะไรต่อมิอะไรมากกว่าที่บอกผมนะ ไมเคิล”

“การมีข้อมูลและข้อสันนิษฐานอยู่ในมือไม่เรียกว่า ‘รู้’ หรอก ผมว่า”

ทิโมธีจิบกาแฟและยกขาขึ้นไขว่ห้างมองผมอยู่ครู่หนึ่งก็ถอนใจ แต่การถอนใจของเขานั้นเป็นภาษากายที่บ่งบอกถึงการยอมจำนนและเลือกทางประนีประนอมมากกว่าจะรำคาญในความดึงดันของผม 

“โอเค ผมจะบอกข้อมูลบางอย่างกับคุณ แต่คุณต้องสัญญาว่าจะไม่แพร่งพรายออกไป และต่อให้มันทำให้คดีของคุณเดินหน้าต่อไปได้ คุณต้องตัดเส้นด้ายที่นำทางไปหามิโนทอร์ให้เกลี้ยง อย่าให้ใครงมหาทางมาถึงใจกลางเขาวงกตนี้ได้อีก รับปากกับผมได้ไหม”

“ผมคิดว่าไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนะ”

เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินพี่ชายของแพทย์นิติเวชหัวเราะออกมาจากใจจริง 

“ผมรู้ว่าคุณทำได้อยู่แล้ว” 

“ในที่สุด พี่ก็ยอมพูดเรื่องนี้ออกมาเสียที” 

ทั้งทิโมธีและผมหันหน้าไปทางต้นเสียงที่ยืนอยู่บนชานพักบันไดแทบจะในเวลาเดียวกัน 

โทเบียส ฟอล์กเนอร์สวมเสื้อยืดและกางเกงขายาวใส่นอนในแบบที่เขาใช้ประจำ ถือจานและถ้วยกาแฟเดินลงมา ผมสีทรายของเขายุ่งเหยิง รอบดวงตาของเขายังมีรอยช้ำเหมือนคนพักผ่อนไม่เพียงพอ แต่ดวงตาสีเขียวที่เคยขุ่นมัวแบบโอเมก้าที่อยู่ระหว่างช่วงฮีทดูแจ่มใสจนเกือบใกล้เคียงกับช่วงเวลาปกติ เหมือนวันแรกที่เราได้พบกัน และเป็นอีกครั้งที่คดีในความรับผิดชอบของผมทำให้เขาตัดสินใจต้องขัดขวางอาการฮีทของตัวเองด้วยยาเพื่อจะได้ทำงานด่วนให้ผมได้ คราวนี้ก็เช่นกัน เอพิเพ็นทีี่ใช้ระงับอาการฮีทชั่วคราวมีฤทธิ์ 2-3 ชั่วโมง มากพอที่เราจะพูดคุยเรื่องงานในภาพรวมกันอย่างรวบรัด

ผมวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ เดินตรงไปหาคู่โอเมก้าของตัวเอง อยากจูบเขาสักครั้งหนึ่งให้สมกับความเป็นห่วง แต่ลังเลจนโทเบียส ฟอล์กเนอร์ส่ายหน้าและยิ้มน้อย ๆ ก่อนเป็นฝ่ายก้มลงจูบผมเบา ๆ พร้อมกระซิบข้างริมฝีปากว่า เขาไม่เป็นไร 

แพทย์นิติเวชเลือกนั่งบนเท้าแขนของโซฟาที่ผมมานั่ง หลังจากนำจานไปวางในอ่างล้างจานแล้วกลับมาพร้อมกับชาแบบไม่มีคาเฟอีนที่ชงจากน้ำร้านที่เหลืออยู่ในกา ตลอดเวลานั้น ทิโมธีไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองน้องชายของเขาสลับกับผมอยู่อย่างนั้นในระหว่างที่ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมา แต่ผมคิดว่าเขาได้คำตอบเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของ ดร. ฟอล์กเนอร์กับผมชัดเจนมากพอดู 

“ไม่จำเป็นต้องลงมาก็ได้ พี่ไม่ทำอะไรไมเคิลหรอก” ทิม ฟอล์กเนอร์เอ่ยขึ้นในที่สุด “เรากำลังทำความรู้จักกัน และคุยกันเรื่องงานนิดหน่อย”

โทเบียส ฟอล์กเนอร์เลิกคิ้วน้อย ๆ เมื่อได้ยินชื่อที่เขาใช้เรียกผมและประโยคขยายความที่ตามมา แต่ไม่ได้ตอบโต้อะไรเกี่ยวกับประเด็นนั้น มุมปากของเขาขยับเล็กน้อยคล้ายยิ้ม ถึงไม่ใช่ ก็ดูใกล้เคียง

“พี่นึกว่านายจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่อัฟกานิสถานให้ไมเคิลฟังหมดแล้วเสียอีก โทบี้” 

“ผมเป็นแค่คนส่งสารเข้ารหัสต่อจากเซบาสเตียนเท่านั้นเอง” เขาว่า โบกมือเป็นเชิงปฏิเสธว่าเขาไม่มีหน้าที่จะพูดถึงรายละเอียดทั้งหมด “เซ็บไม่เคยบอกข้อมูลที่เขาเปิดเผยไม่ได้ให้ผมรู้ ผมบอกได้แค่เหตุการณ์ส่วนของผม แต่ไม่สามารถเล่าที่มาที่ไปของเรื่องทั้งหมดได้หรอก ถึงรู้ ก็คงไม่เท่าที่พี่เป็นคนพูดเอง สถานการณ์ที่คุนดุซไม่มีอะไรน่าสนใจมากนัก เว้นแต่เรื่องที่ผมพบว่าสถานพยาบาลของแพทย์ไร้พรมแดนก็ไม่ใช่ที่ปลอดภัย เพราะที่ทำการของเราก็ถูกโจมตีเหมือนกัน” 

“แต่การโจมตีโรงพยาบาลครั้งนั้นอาจไม่ใช่แค่ลูกหลงจากการสู้รบ การตายของเซบาสเตียนเกิดขึ้นเพราะมีคนอยากให้เขาตาย เรื่องทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นจากความบังเอิญ หรือเป็นคราวเคราะห์ของใคร และนั่นเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะนึกได้ว่า มีคนลงมือสังหารผู้บริสุทธิ์ในสถานที่ที่ควรจะปลอดภัยที่สุด” ทิโมธีเสริม และมองมายังผม “ผมเชื่อว่า โทบี้คงจะเล่าสาเหตุการตายของเซบาสเตียนให้คุณฟังแล้ว” 

แน่นอน ดร. ฟอล์กเนอร์เล่าเรื่องของเซบาสเตียน อาร์เชอร์ให้ผมฟังแล้ว สาเหตุการตายของเขาไม่เหมือนกับการถูกลูกหลงจากการสู้รบนอกสถานพยาบาลขององค์กรการแพทย์สากลหรือลูกหลงจากระเบิดที่ข้ามมาตกในเขตโรงพยาบาลสนาม

หนึ่งนัดตรงสู่หัวใจ ขาดใจตายคาที่ 

วันที่เหตุเกิดขึ้นพอเหมาะพอดีกับวันที่ร้อยโทอาร์เชอร์เดินทางไกลจากเฮลมันมาถึงคุนดุซพร้อมกับเพื่อนร่วมชาติจากกองกำลังสนับสนุนความมั่นคงระหว่างประเทศของนาโต้ หรือ ISAF เพื่อประชุมกับหน่วยทหารของเยอรมนีที่รักษาการอยู่ในเมืองคุนดุซ และมีแผนตรวจเยี่ยมสถานพยาบาลของหน่วยแพทย์ไร้พรมแดนที่ ดร. ฟอล์กเนอร์ทำงานอยู่

ไม่มีข้อสันนิษฐานใดที่ชัดเจนไปกว่ามีสายลับและไส้ศึกอยู่ในกองทัพที่ถูกส่งไปยังอัฟกานิสถาน

ถ้าทิม ฟอล์กเนอร์ เซบาสเตียน อาร์เชอร์ และ โทเบียส ฟอล์กเนอร์เป็นฝ่ายเดียวกัน แล้วใครเป็นฝ่ายตรงข้าม

“เซบาสเตียน อาร์เชอร์เป็นคนของ MI6 และเป็นเพื่อนร่วมงานของผม” 

คำกล่าวของทิโมธี ฟอล์กเนอร์เป็นทั้งคำบอกเล่าและคำสารภาพเกี่ยวกับสถานะและความเกี่ยวข้องกันของเขาและร้อยโทอาร์เชอร์ พวกเขาเป็นหน่วยสืบราชการลับที่มีชื่อเป็นทางการว่า SIS แต่ทำงานในแผนกสืบสวนความลับทางการทหารที่คนคุ้นเคยกันในชื่อ MI6 (ซึ่งไม่ได้ทำงานกันเอิกเกริกแบบที่เจมส์ บอนด์ อัลฟ่าในนิยายเที่ยวประกาศกับใครต่อใครว่าตัวเองเป็นสายลับ) สิ่งที่เขามอบหมายให้นายทหารหนุ่มผู้นั้นทำ คือ การสืบหาคนที่มีแนวโน้มนำเอาแผนการปฏิบัติการของ ISAF ไปเผยแพร่แก่บุคคลภายนอกหรือสร้างความปั่นป่วนให้แก่ปฏิบัติการของกองกำลังทหารจากสหราชอาณาจักรต้องอยู่ประจำการที่เฮลมานด์ 

เซบาสเตียน อาร์เชอร์อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของพันโทออกัสต์ โกลด์เบิร์ก เป็นนายทหารคนสนิทของผู้พันเช่นเดียวกับร้อยเอกแม็กซิมิเลียน บาร์เทิลบี้ ทั้งสามคนจัดเป็นอัลฟ่าชั้นแนวหน้าที่ไม่มีใครสงสัยในเรื่องความเหมาะสมในตำแหน่งหน้าที่ พวกเขาสนิทสนมกันทั้งในฐานะเจ้านายกับลูกน้องและเพื่อนร่วมงาน แต่เบื้องลึกเบื้องหลังแล้ว มีคนหนึ่งในนั้นคอยติดตามค้นหาความลับที่ซ่อนอยู่เพื่อนำออกไปสู่โลกภายนอก และความลับนั้นมีผลอย่างยิ่งต่อการตัดสินใจเกี่ยวกับปฏิบัติการในเฮลมันและคาบูล

แต่มีอะไรบางอย่างชวนสะดุดใจ

“คุณบอกว่า แม็กซิมิเลียน บาร์เทิลบี้เป็นอัลฟ่างั้นเหรอ” 

“คุณรู้จักเขาด้วยเหรอ” พี่ชายของ ดร. ฟอล์กเนอร์ขมวดคิ้ว

ผมส่ายหน้า “ผมไม่แน่ใจ แต่ในวันที่พบศพของเอ็ดมันด์ อาร์เชอร์ มีเบต้าชื่อแม็กซ์ บาร์เทิลบี้อยู่แถวนั้น และเขาช่วยผมพา ดร. ฟอล์กเนอร์กลับไปที่รถ” 

“ผมจำอะไรวันนั้นแทบไม่ได้เลย” โทเบียส ฟอล์กเนอร์รับ “แม็กซิมิเลียน บาร์เทิลบี้ที่ผมรู้จักเป็นอัลฟ่าเหมือนที่ทิมบอก แต่ผมคิดว่าชื่อนี้ไม่ใช่ชื่อที่จะมีคนใช้ซ้ำกันสักเท่าไหร่ ผมไม่แปลกใจเรื่องกลิ่นเพราะมันกลบเกลื่อนกันได้ แต่ผมกำลังสงสัยว่าผู้กองบาร์เทิลบี้กลับมาลอนดอนตั้งแต่เมื่อไหร่ ตั้งจากออกจากอัฟกานิสถาน ผมก็ไม่ได้ติดต่อกับใครทางนั้นอีก จนกระทั่งเอ็ดมันด์นัดพบเมื่อไม่กี่วันมานี้”

“พี่ตรวจสอบเรื่องนี้ได้หรือเปล่า” เขาหันไปถามพี่ชาย เป็นคำถามที่มีสำเนียงบอกนัยว่า อีกฝ่ายรู้อะไรบางอย่าง แต่ยังไม่พูดออกมาตามตรวง และมีแผนอะไรอยู่ในใจอีกหรือไม่ และจากแววตาที่มองตอบกลับไปยังน้องชาย ผมเชื่อว่าทิม อ่านความหมายระหว่างบรรทัดของอีกฝ่ายออกทุกคำ 

บรรยากาศระหว่างพี่ชายคนโตกับน้องชายคนเล็กของตระกูลฟอล์กเนอร์เป็นบรรยากาศที่ชวนให้คนกลางอย่างผมอึดอัดและค่อนไปทางหายใจไม่ทั่วท้องเท่าใดนัก แต่ในความห่างเหินของอายุและเพศรองของทั้งสองคน มีสายใยบางอย่างที่บ่งบอกว่า ต่างฝ่ายต่างเข้าใจกันและยังรักกันฉันพี่น้องอยู่ เพียงแต่มีกำแพงที่มองไม่เห็นและยังหาทางผ่านไปหาอีกฝ่ายไม่ได้กั้นขวางอยู่ 

“บาร์เทิลบี้กลับมาจากอัฟกานิสถานพร้อมกับพันเอกออกัสต์ โกลด์เบิร์กก่อนทหารผลัดใหม่จะเข้าไปประจำการที่เฮลมันเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา” ทิโมธีตอบ คราวนี้ เขาไม่มีท่าทีว่าจะพยายามปิดบังข้อมูลใด ๆ ที่มีอยู่ในมืออีกต่อไปแล้ว 

“แล้วเอ็ดมันด์ล่ะ” ผมซักต่อ “ใครเป็นคนดึงเขาจากเลสเตอร์เข้ามาทำงานให้กับ MI6” 

“คุณรู้มากกว่าที่ผมคิดเอาไว้นะ ไมเคิล” 

“ไม่มากไปกว่านี้แล้ว” ผมบอก “ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าใครเป็นพวกใครบ้าง และคุณอยู่ฝ่ายไหน เพราะสิ่งที่ผมสนใจก็คือ ใครในหน่วยงานของคุณมีส่วนรู้เห็นเกี่ยวกับการตายของเอ็ดมันด์ อาร์เชอร์บ้าง และจะมีใครที่เกี่ยวข้องกับเซบาสเตียน อาร์เชอร์หรือปฏิบัติการในอัฟกานิสถานของคุณต้องตกอยู่ในอันตรายเพราะคนร้ายที่ยังไม่รู้ว่าเป็นใครอีกบ้าง” 

ผมรู้สึกว่าน้ำเสียงของตัวเองกระด้างขึ้น เมื่อสัมผัสจากมือของ ดร. ฟอล์กเนอร์ที่วางอยู่บนพนักโซฟาด้านหลังของผม เลื่อนมาวางบนบ่าและลูบเบา ๆ 

ความกังวลข้อหนึ่งของผมอยู่ที่เขา และเขารู้ความกังวลของผมในข้อนั้นเป็นอย่างดี

“ผมเป็นคนดึงเอ็ดมันด์เข้ามาเอง สามเดือนหลังงานศพของเซบาสเตียน” ทิโมธีสบตากับน้องชายของเขาแวบหนึ่ง “เพื่อความปลอดภัยของเขาเป็นประการแรก และการมีเขาอยู่ใกล้ ๆ จะทำให้ผมสามารถสืบหาคนฆ่าเซบาสเตียนได้ง่ายขึ้น”

“หรือไม่อย่างนั้น คุณก็หวังว่าเซบาสเตียน อาร์เชอร์อาจส่งข้อมูลบางอย่างในปฏิบัติการให้แก่เอ็ดมันด์ ซึ่งมีความรู้ความเชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์ และการเข้ารหัสข้อมูลสำหรับเขาไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรงอะไร” 

“นั่นก็ด้วย” เขายอมรับตามตรง “สายลับสองหน้าเป็นเรื่องธรรมดาในองค์กร ขึ้นอยู่กับว่าเราจะจับได้หรือไม่และจะใช้ประโยชน์จากเขาอย่างไร”

“พี่เชื่อว่าเซ็บทำงานให้กับคนที่พี่สงสัยว่าจะขายข้อมูลการข่าวของกองกำลังสนับสนุนปฏิบัติการของเราให้กับฝ่ายตรงข้ามอย่างงั้นเหรอ” ดวงตาสีเขียวหลังเลนส์กระจกของ ดร. ฟอล์กเนอร์หรี่แคบลงจนเหมือนดวงตาระวังภัยของแมวป่าซึ่งเป็นอีกร่างหนึ่งของพวกเขา และเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเขาแสดงความรู้สึกที่มีต่อร้อยโทอาร์เชอร์ชัดเจนยิ่งกว่าคราวไหน 

ทิโมธีจ้องมองใบหน้าของแพทย์นิติเวชและอดีตผู้ส่งสารและรวบรวมข้อมูลส่วนภูมิภาคของคุนดุซนิ่งอยู่ชั่วอึดใจหนึ่ง เขาสูดลมหายใจเข้าลึก และระบายออกยาว ก่อนจะนิ่งเงียบต่อไปอีกครู่ใหญ่ 

การแลกเปลี่ยนข้อมูลเป็นเรื่องยาก โดยเฉพาะข้อมูลที่ไม่สามารถเปิดเผยแก่คนนอกองค์กรหรือคนที่ไม่รู้ว่าจะไว้ใจได้มากน้อยเพียงใด แต่ไม่ว่าจะบอกความจริงทั้งหมดหรือบางส่วนหรือไม่ เพียงใด ผลที่จะได้รับก็ยากจะคาดเดา 

“พี่ไม่เคยสงสัยเซบาสเตียนเลย โทบี้” เป็นเหมือนคำสารภาพยิ่งกว่าคำบอกเล่าอย่างธรรมดา “พี่เชื่อใจเขา เหมือนกับที่เชื่อใจนาย และพี่ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่จะกำจัดเขาทิ้งเหมือนเบี้ยตัวหนึ่ง เขาได้ข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับคนทรยศ แต่ข้อมูลนั้นไม่ได้ส่งถึงมือของนาย ไม่ได้ส่งถึงมือของคนอื่น นอกจากเอ็ดมันด์เพียงคนเดียว และมีแค่พี่กับเอ็ดมันด์สองคนที่รู้เรื่องนี้”

“แล้วมันเกี่ยวกับอะไร”

ทิโมธี ฟอล์กเนอร์ส่ายหน้า “เซบาสเตียนเข้ารหัสข้อความด้วยโค้ดที่เราไม่เคยใช้ และไม่อยู่ในแบบแผนชุดไหนเลย และนั่นคือสาเหตุที่พี่ต้องดึงตัวของเอ็ดมันด์เข้ามาทำงาน แต่เอ็ดมันด์รู้เพียงแค่ว่า เขาทำงานให้พี่ ให้หน่วยงาน และไม่รู้ว่าภายในองค์กรกำลังพยายามตามหาตัวสายลับสองหน้ากันอยู่ และไม่รู้ว่าคนคนนั้นอยู่ที่ไหน”

“นั่นก็สมเหตุสมผลดี” ผมเอ่ย “แต่มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมยังไม่ค่อยเข้าใจ”

“ว่ามา”

“ถ้าเอ็ดมันด์รู้อะไรบางอย่างขึ้นมา ทำไมเขาถึงติดต่อ ดร. ฟอล์กเนอร์ก่อน แทนที่จะเป็นคุณ”