หลังจากวันอันยาวนานและเป็นวันที่ผมสะบักสะบอมที่สุดวันหนึ่ง ผมหลับลึกกว่าที่ตัวเองคิดเอาไว้มาก หลับสนิทยาวนานจนกระทั่งตื่นขึ้นมาครั้งหนึ่งตอนเช้ามืด ข้างตัวว่างเปล่า แต่ไม่นานนักผมก็วูบหลับไปอีกครั้ง เมื่อโทบี้ออกจากห้องน้ำกลับมานอนต่อด้วยอาการของคนยังไม่เต็มใจจะตื่น เขาทำเสียงบางอย่างออกมาเมื่อผมพลิกตัวจากอีกฟากของเตียงมากอดเขา ไม่ใช่เสียงประท้วงที่ถูกก่อกวน เพราะเขาซุกตัวเข้าหาผมเหมือนลูกแมวเล็ก ๆ ที่แสวงหาความสบายใจจากความใกล้ชิดหรือการได้เบียดตัวอยู่ในที่แคบ ๆ แบบที่แมวส่วนใหญ่ชอบทำ 

เช่นเดียวกับคราวที่ได้อยู่ด้วยกันตามลำพังและห่างไกลจากความวุ่นวายเมื่อครั้งที่ใช้วันหยุดด้วยกันที่วิทบี้ เรากกกอดกันและกันอยู่บนเตียง ฤดูร้อนไม่มีความหมายอะไรมากนักสำหรับคนที่ไม่ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันมาพักใหญ่

แม้ความอบอุ่นจากผิวเนื้อที่แนบชิดกับผิวเนื้อของคนในอ้อมแขนจะมากพอแล้ว แต่ผมก็อดไม่ได้ที่จะกอดเขาให้แน่นขึ้นอีกเล็กน้อย และฝังจมูกของตนเองลงในกลุ่มเส้นผมสีทรายอ่อนนุ่มของคนตรงหน้า และได้กลิ่นประจำตัวเขาที่ให้ความรู้สึกสงบเย็นท่ามกลางอากาศฤดูร้อน

ผมชอบกลิ่นประจำตัวของเขา กลิ่นของดอกเฮเธอร์ที่ผลิบานในทุ่งกว้าง กลิ่นของความสงบนิ่งแต่แฝงความซับซ้อนของฤดูใบไม้ร่วง และเป็นกลิ่นที่ทำให้คิดถึง ‘บ้าน’ ที่ผมคุ้นเคยมาตลอดชีวิต 

คนที่ผมกอดเอาไว้กำลังขยับตัวเล็กน้อย เขาไม่ได้หันกลับมา แต่ศีรษะที่ขยับอยู่บอกผมว่า เขาตื่นแล้ว

“ผมทำให้ตื่นใช่ไหม” ผมกระซิบถามข้างหู

มือของเขากุมเหนือมือของผม “ผมตื่นแน่ ๆ ถ้าคุณยังไม่หยุด”

เขาพูดกลั้วหัวเราะ แต่ผมอยากจะแน่ใจมากขึ้นอีกนิด

“ให้ผมหยุดไหม”

เขาเลื่อนนิ้วของเขาเข้าแทรกในช่องว่างระหว่างนิ้วของผม ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหลังมือของผมเบา ๆ “อย่าหยุดจะดีกว่า”

นั่นเป็นการอนุญาตด้วยวาจา และต่อมาเขาก็อนุญาตด้วยการตอบสนองอย่างยินยอมพร้อมใจเมื่อผมและเล็มหลังใบหู ข้างลำคอ และต้นคอของเขาเบา ๆ มีเสียงถอนใจหนักหน่วงและเสียงแผ่วต่ำในลำคอเล็ดรอดมาจากริมฝีปากเจ้าของแผ่นหลังที่แนบชิดอยู่กับอกของผมเหมือนแมวที่กำลังพึงใจกับการสัมผัส

กล้ามเนื้อของเขาเกร็งขึ้นเล็กน้อย เมื่อผมแนบมือลงเหนือสะโพกของเขาและสอดมือผ่านขอบกางเกงนอนของเขาเข้าไปไล้สำรวจลงไปถึงต้นขาด้านใน เขาไม่ผลักไสผมออกไปตามสัญชาตญาณการป้องกันตัวเหมือนในครั้งแรกที่เราถูกดึงดูดเข้าหากันตามกลไกธรรมชาติอีกต่อไป ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังรู้สึกได้ว่าตัวของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้เพราะความหวาดหวั่นลึก ๆ จากประสบการณ์เลวร้ายในอดีต แต่ไม่นานนัก อาการนั้นก็หยุดลง หลังจากเขาพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก รวบรวมสติ และปล่อยอารมณ์ของตัวเองไปตามสัมผัสที่ได้รับจากผม

ร่างกายของเขาพร้อม ความต้องการของเราตรงกัน แต่กลไกการป้องกันตัวของเขายังคงจดจำเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมาและเริ่มปิดกั้นการล่วงล้ำที่ลึกซึ้งเกินกว่าสัมผัสภายนอก เรา – ทั้งเขาและผม ต้องการอะไรที่มากกว่านี้ 

นี่เป็นปัญหาร่วมกันของเรา แม้ว่าปัญหานั้นจะเกิดขึ้นเพราะคนอื่นก็ตาม ผมไม่รีบร้อน และบางครั้งเราก็เห็นตรงกันว่า มันเป็นความสัมพันธ์ที่เสมอภาคดีตรงที่ไม่ต้องมีฝ่ายอัลฟ่าและโอเมก้า อย่างไรก็ตาม ปัญหานี้ต้องได้รับการแก้ไขเพื่อการก้าวข้าม และการได้ความเป็นเจ้าของร่างกายของตัวเองอย่างแท้จริงของเขากลับคืนมา

เมื่อผมหยุดชั่วขณะ โทบี้ก็พลิกเปลี่ยนท่าเป็นนอนหงาย ส่วนผมลุกขึ้นนั่งบนเตียง ยังปวดแผลที่แขนอยู่บ้าง แต่ช่างหัวมันเถอะ 

ผมดึงกางเกงที่เขาสวมอยู่ออกจนพ้นปลายเท้า ในขณะที่เขาถอดเสื้อยืดที่ผมสวมอยู่ออกจนพ้นศีรษะและแขน ทั้งสองอย่างจะไปกองอยู่บนพื้นหรือสักที่หนึ่งในห้อง แต่สิ่งที่สำคัญกว่า คือ คนที่อยู่ตรงหน้าผม ณ เวลานี้

เสื้อยืดของเขาใหญ่เกินตัวและชายยาวลงมาจนคลุมต้นขา เขารู้ว่ามันจะต้องเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว เพราะผมสังเกตเห็นมุมปากของเขายกขึ้นยิ้ม ๆ น้อย ๆ และดวงตาสีเขียวใต้ผมสีทรายที่ปรกลงมาบนหน้าผากเป็นประกาย เหมือนแกล้งแหย่ผมว่า ‘เสียใจด้วยนะ ที่ไม่เห็นอะไร’ 

ให้ตายเถอะ ผมชอบเวลาที่โทบี้อยู่ในอารมณ์ล้อเล่นอย่างนี้มากพอกับเวลาที่เขาตั้งใจทำงานจริงจัง

เขาสบตากับคนแล้วเปลี่ยนรอยยิ้มหยอกเย้าเป็นรอยยิ้มจาง ๆ เมื่อผมโน้มตัวลงไปหา ใช้สองมือประคองใบหน้าของผมเอาไว้ ไล้นิ้วของเขาบนแก้มของผม ใต้รอยแผลที่หลงเหลือจากคมกระสุนของออกัสต์ โกลด์เบิร์กที่ตอนนี้เริ่มดีขึ้นแล้ว เลื่อนมือขึ้นกอดคอผมไว้และหลับตาลง เมื่อผมแนบริมฝีปากของผมเหนือริมฝีปากของเขา และทำเสียงอืมเบา ๆ เป็นเชิงอนุญาตมากกว่าทักท้วง เมื่อผมค่อย ๆ เลิกชายเสื้อของเขาขึ้น

แวบหนึ่งที่เขาจะหลับตา ผมเห็นความรู้สึกหนึ่งสะท้อนอยู่ในนั้น... เป็นภาพสะท้อนเดียวกับสิ่งที่อยู่ในใจของผม... 

เราสองคนโชคดีเหลือเกิน โชคดีที่มีคนเชื่อใจ โชคดีที่เรายังมีชีวิตอยู่ด้วยกัน และยังมีชีวิตอยู่เพื่อสะสางบางเรื่องให้แก่คนที่ไม่อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว

แต่ในเวลานี้ เราต้องการเวลาที่จะใช้กันตามลำพังต่ออีกสักนิด