Title : Sleepless

Pairing : Bufan x Muziyang

Genre : One shot

Note : ได้ชื่อเรื่องมาจากเพลงคุณพี่จูซิงเจี๋ย และมีการฟังเพลง คืนนี้ (Not Yet) ของ The parkinson เป็นการบิ๊ว คือโคตรกาม แต่กามแบบโรแมนติค กามมีชั้นเชิง 555555555555555555 (กามในที่นี้เป็นคำชมนะคะ)



'ไม่เข้มข้น เราไม่นอน'

สโลแกนของชาวเผางานในยามงานเดือด

กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จในวันเดียว แต่ถ้าอาจารย์จะเอากรุงโรมวันนี้ ก็ต้องเสร็จวันนี้แหละ

จริงๆแล้วอาจารย์ให้เวลามานานแล้ว แต่ไม่ยอมทำเอง เพราะมีความเชื่อว่าทำหลายวัน เหนื่อยหลายวัน ทำวันเดียวย่อมเหนื่อยวันเดียว 

ซากแก้วกาแฟกองพะเนินเทินทึกตั้งอยู่ข้างๆแลปทอปที่เปิดมาตลอดทั้งวัน ไม่รู้ว่ากี่ชั่วโมงผ่านไปแล้วที่จื่อหยางนั่งหลังขดหลังแข็ง ตัดหนังส่งให้ทันเดดไลน์ 

ที่ว่าเข้มข้นน่ะไม่ใช่แค่งาน กาแฟนี่แหละที่เข้ม

ซดไปในปริมาณอินฟินิตี้ เลเวลกรีดแขนออกมาเลือดก็จะเป็นสีกาแฟและเป็นกลิ่นกาแฟ


"ง่วงไหมจื่อหยาง"

จื่อหยางได้รับสัมผัสลูบเบาๆบนเส้นผม มือนั้นเปลี่ยนมาจับบริเวณหน้าผากแล้วคลายปมที่พันกันอยู่หัวคิ้ว

"คิ้วน่ะ อย่าขมวดเยอะ แค่นี้ก็แก่มากแล้วนะ"

รุ่นน้อง+รูมเมทที่ไม่ใช่รุ่นน้อง+รูมเมทเพียงอย่างเดียวถามเขาด้วยความเป็นห่วงแล้วก็ยังแซะเขาด้วยความเอ็นดู

ปมที่พันกันอยู่เหนือคิ้วหายไปแล้ว

"ก็มันไม่เสร็จสักทีอ่ะ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ลงไปซื้อกาแฟให้อีกแก้วหน่อยนะ" จื่อหยางพูดทั้งๆที่มือก็ยังสาละวนอยู่กับโปรแกรมที่อยู่ตรงหน้า สายตาไม่ได้หันไปหาอีกฝ่ายด้วยซ้ำ

"พอแล้ว กินมากกว่านี้นายก็คงไม่ได้นอนไปอีกเจ็ดวันแล้วไหม ไปนอนเถอะ สักครึ่งชั่วโมงก็ได้ เดี๋ยวฉันปลุก" 

"โอย ไม่เสร็จแน่ๆ"

"แต่นายจะตายก่อนงานเสร็จ ไปนอนก่อน"

"...ก็ได้"

เขาหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งแช่มาทั้งวัน ทิ้งตัวลงไปตามแรงโน้มถ่วงของเตียงที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะทำงาน

บ้าเอ้ย ทำไมจัดห้องยังงี้วะปู่ฝาน เอาที่นอนมาใกล้กับที่ทำงานได้ไง

.

.

.

.

.

.

.

.

"ตื่นได้แล้วไอแมวขี้เซา"

เสียงที่มาพร้อมกับสัมผัสที่ริมฝีปากปลุกเขาให้ตื่นจากการหลับที่ยังไม่ถึงชั่วโมง 
หมดกันซึ่งความโรแมนติค นี่มันเรียกการถูกปลุกพักสายตา

"ใต้ตาคล้ำขนาดนี้ยังน่ารักเลย โหย แฟนใครก็ไม่รู้"

"ไม่ต้องมาแอ๊วแกมด่า ขอบคุณมากที่ปลุก" จื่อหยางลุกตัวนั่งอิงกับหัวเตียงแล้วขยี้ตาและตบหน้าตัวเองเบาๆให้ตื่นอีกนิด

ปู่ฝานขยับตัวของเขาให้เข้าใกล้อีกฝ่ายมากกว่าเดิม ริมฝีปากค่อยๆบรรจงทาบทับลงบนปากอิ่มของอีกคน สัมผัสนั้นไม่ได้สวยงามอย่างที่ควรจะเป็นเพราะอีกฝ่ายดูอ่อนล้า 

แต่จื่อหยางก็เปิดริมฝีปากตอบรับอีกฝ่ายให้เข้ามารุกล้ำในพื้นที่ของเขา

ลมหายใจของปู่ฝานไล้ไปตามจมูก แก้มขาวซีด ไล่ลงไปคอระหงของจื่อหยาง

เขาฝากรอยจูบไว้บนคอนั้น มือเรียวค่อยๆสอดเข้าไปใต้เสื้อบาง แต่ทันใดนั้น อีกฝ่ายก็ใช้มือดันอกของเขาออกไป

"ไม่ได้ วันนี้ไม่ได้ ฉันจะเคลิ้มจนไม่ได้ทำงาน"

"เศร้าแล้วนะเนี่ย อุตส่าห์เปิดเกม"

"ไว้ฉันทำหนังเสร็จค่อยว่ากัน นายทำไอ้แบบนี้ทีไร มันไม่เคยแป๊บเดียว"

"จะบอกว่าฉันอึดเหรอ"

"ปากดี ไปทำงานต่อสิ สินกำไม่มีงานมีการทำหรือไง"

"ขอโทษครับคุณท่าน กระผมจะไม่ขัดศรัทธาในความหลงใหลในภาพยนตร์ของคุณท่าน กระผมผิดไปแล้ว"

"ดี ฉันทำงานต่อละ"

"แต่หลังจากนี้ กระผมขออนุญาต อึด ถึก ทนนะครับ เนี่ย กระผมไม่ได้อะไรเลยตั้งแต่คุณท่านไปออกกอง คิดถึงจะแย่"

"ลามกเอ้ย"

"แต่ก็ชอบไม่ใช่เหรอ ฮิฮิ" 

จื่อหยางปาหมอนใบที่อยู่ข้างตัวเขาใส่เต็มหน้าเจ้าเด็กยักษ์
แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็เป็นภาพปู่ฝานยิ้มยียวนกวนประสาทเขาอีกครั้ง 

ไอ้รอยยิ้มแบบตัวละครในเดธโน้ตน่ะ จื่อหยางเกลียดมันเข้าไส้ แต่ทุกครั้งที่เขาบอกว่าเกลียด ปู่ฝานก็จะบอกเสมอว่า 'เกลียดที่แปลว่าชอบสินะ ขอบใจ'

จื่อหยางถอนหายใจแบบเหนื่อยหน่ายใส่ไอ้เด็กคนนี้ แต่ดูท่าแล้วก็คงไม่รู้สึกรู้สาอะไร 

เขาหันกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม และเริ่มลงมือทำงานอีกครั้ง

ไม่รู้เลยว่าระหว่างได้ไปเทศกาลหนังเมืองคานส์ กับตายเพราะเผางาน จะเกิดอะไรขึ้นก่อนกัน

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ตอนนี้ยังหมั่ยดั้ยนอนเลยจะสิบโมงเช้า..................

ท่อนเพลงนี้ชักจะจริงเกินไปแล้ว

เผางานเสร็จแบบเส้นยาแดงผ่าแปด อาบน้ำ เข้าคณะ เพื่อไปส่งงาน 

หลังจากนั้นก็กลับคอนโดมานอนเยี่ยงผู้ป่วยติดเตียงเพื่อชาร์จแบตให้กับตัวเอง

บวกกับเวลาที่ด่าปู่ฝาน ทะเลาะ คืนดี และอะไรต่างๆกับปู่ฝาน

กิจวัตรประจำวัน เดือน และปีของนายมู่จื่อหยางมักจะเป็นไปเช่นนี้
งานก็ส่งทันเดดไลน์ก็โอเคแล้วล่ะ รอดไปอีกงาน 

จื่อหยางเขี่ยรองเท้าทิ้งไว้ตรงประตู ทิ้งเศษซากกระเป๋าและกางเกงไว้แถวๆนั้น 

เดี๋ยวปู่ฝานก็มาเก็บ ตอนนี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะเก็บสิ่งของใดๆ

สิ่งที่ต้องการที่สุดตอนนี้ก็คือที่นอน ที่นอน และที่นอนเท่านั้น

ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงบนที่นอน จื่อหยางแอบเห็นว่าโต๊ะที่เขานั่งตัดงานอย่างดุเดือดเมื่อคืนก่อนนั้น แก้วกาแฟถูกเอาไปทิ้ง แลปทอปและอุปกรณ์ทุกอย่างถูกจัดเข้าที่เข้าทาง สะอาดจนแทบจะเห็นแสงวิบวับออกมา สงสัยอาจจะหลอนไปเอง หรือหลอนจากการทำหนังก็ไม่รู้ เลยเห็นมีแสงออกมาด้วย

ปู่ฝานของเขานี่พ่อบ้านพ่อเรือนชะมัด 

คิดจบเขาก็ทิ้งตัวลงบนที่นอน เอนหลังและซุกใบหน้าเข้ากับหมอนใบใหญ่ที่อยู่บนเตียง

กลิ่นของปู่ฝานอีกแล้ว...

ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวมีแต่ปู่ฝานเต็มไปหมด 

เขากับปู่ฝานเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่รู้ว่าหลังจากที่ทำงานเสร็จแล้วได้กลับมานอนในที่ๆมีแค่เขากับปู่ฝาน จื่อหยางก็รู้สึกสบายใจ

ไม่นานนัก จื่อหยางรู้สึกถึงน้ำหนักที่ลงบนข้างๆเตียง สัมผัสที่คุ้นเคยสวมกอดตัวของเขาไว้ ไรผมของอีกคนเคลียคลอไปที่หลังใบหู ริมฝีปากนุ่มกดลงไล้ไปตามลำคอ 

ในขณะเดียวกันมือก็ค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวไปพร้อมกัน มือซุกซนค่อยๆสัมผัสไปบนอกของจื่อหยาง เสียงของคนอยู่ในอ้อมกอดฟังดูพึงพอใจ

.
.
.
.
.


สิ่งที่ปู่ฝานเห็นหลังจากกลับมาถึงห้องคือ การที่จื่อหยางใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นตัวเดียว นอนตาปรืออยู่บนเตียงแบบนั้นน่ะ มันอะไรกัน บอกเลยว่า กระผมคงทนไม่ได้ 

"วันนี้นายอนุญาตฉันแล้วนะ" เสียงแหบพร่ากระซิบอยู่ข้างหูแบบที่ปู่ฝานชอบทำ

"ฉันไม่ได้นอนกับนายมาหลายวันแล้ว วันนี้นอนกับฉันทีนะ" 

อีกฝ่ายตอบกลับด้วยเสียงงึมงำแต่เขาก็ยังฟังออก

"อืม กับนายอ่ะ ให้นอนทั้งชีวิตก็ยังได้"


ความรู้สึกในกางเกงของปู่ฝานมันเริ่มไม่เหมือนเดิมเสียแล้ว

ปู่ฝานเลื่อนตำแหน่งของฝ่ามือลงไปในกางเกงขาสั้นตัวบางที่เกาะหมิ่นเหม่อยู่บนเอวของจื่อหยาง

กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยของจื่อหยาง

เส้นผม ใบหน้า ริมฝีปาก ลำคอ ลาดไหล่ที่งดงาม

สัดส่วนที่สวยงามแบบจื่อหยาง 

คนที่น่ารักแบบจื่อหยาง 

ไม่ควรเป็นของใครทั้งนั้น 

อยากจะเก็บไว้ให้เป็นของเขาคนเดียว

เขาอยากให้จื่อหยางมาเป็นแบบวาดให้เขาเหลือเกิน..

เป็นแบบวาด 

และเป็นคนของเขาแบบนี้ไปตลอด

.
.
.
.
.


"........................."
ปู่ฝานเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปและผ่อนลมหายใจออกมาอย่างสม่ำเสมอ ... 

"เชี่ย เอาจริงดิจื่อหยาง"

หลับกลางอากาศแบบนี้ได้ไง!!!!

แม่งเอ้ย....

ความหมายของคำว่านอนมันหมายถึงแบบนี้เหรอวะ!

นอนกับฉันเนี่ยนะ!!

ลูกพ่อ.....วันนี้คงไม่ได้ใช้งานอีกแล้ว

กระผมคงต้องพึ่งพาตนเองอีกหนึ่งวันสินะครับ

กรี๊ดดดดดดดดดดด ก็บอกแล้วว่า Sleepless สลีป = นอน เลส = น้อย
เท่ากับ นอนน้อย 555555555555555555555555555555555555

ไม่ใช่ดุจนไม่ได้นอน แต่หมายความว่าเผางานจนหมั่ยดั้ยนอน 5555555555555555555

สงสารนายปู่ฝาน โลกสวยด้วยมือเราไปก่อนนะรู้ก------

พลอตไม่มีอะไร นึกถึงจื่อหยางตอนถือกล้องตอนไปเกาหลี บวกด้วยความที่เราคิดว่า พี่กวินนิเทศแม่งต้องหล่อมาก ONER AU มหาวิทยาลัยในไทยเงี้ย 

แต่คือเรายังไม่ได้เข้าภาคฟิล์มอะไร อาศัยเอาจากฟังปสกเพื่อนมา หรือกุควรจะไปออกกองบ้างเผื่อได้เรื่องกลับมาเขียน แต่ขี้เกียจจังข่ะ ไว้สองสามปีข้างหน้าเลือกวิชาโทแล้วจะมาให้ข้อมูลที่ครบกว่านี้ค่ะ555555 ส่วนปู่ฝานสินกำก็ไม่มีไร เวลานี่ไปแถวสินกำจะเจอแต่คนตัวสูงและหล่อ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากนายปู่ฝาน วรี้ๆๆๆๆๆ

แก้บนจบไปแล้วด้วยหนึ่งเรื่อง ส่วนเรื่องนี้เอามาไถ่โทษพี่สาวคนหนึ่ง เพราะเราสัญญาว่าจะช่วยพี่เขาจองของ แต่วันนั้นเราลืม แหง่ก ทำบล็อกเพลิน ไถ่โทษด้วยเรื่องนี้ละกัน ยาวขึ้นแล้วนะคะซิส น้องทำดีที่สุดแร้ว

จริงๆแล้วอีพวกฉากบนเตียงต่างๆก็คืออ่านเขามา ดูอนิเมะและศึกษาผ่านเว็บ-- แค่ก พอ ทำไมสาวสิบเก้าไม่มีผัวจะต้องเขียนอะไรงี้ด้วยอะ ฮือ แต่อยากเขียนเพราะอยากเขียน เขินจัง ออกมาปะแล่มหน่อย ก็คงต้องขอโทษ จะพยายามพัฒนาต่อไปในเรื่องหน้าค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน หากหวีดได้น้องก็จะตามรีและซาบซึ้งในน้ำใจชาวเรือค่ะ