Title : Rollercoaster 

Pairing : Ziyi (Nine percent) x Yueyue (ONER)

Genre : One shot,yaoi,fanfiction

Note : มันคือ AU พนักงานออฟฟิศ ที่เคยกาวๆไว้ในทวิตค่ะ โดยที่จื่ออี้ชื่อจอมทัพ พี่เยว่ชื่อพิงค์ธาร (หมิง) อยากรู้ตัวละครคร่าวๆของ AU นี้สามารถตามได้ที่ > AU ออฟฟิศวุ่นวาย + ซีรี่ส์ของคู่นี้ Grab my hand เพิ่งออกมาได้สองตอนและไม่มีแพลนจะจบ5555 มันคือการครอสเรือไปทั่ว ครอสแม่งทุกเรื่อง กาวแบบไม่สนฟ้าดิน ใครหลงเข้ามาอ่านก็สู้ๆค่ะ เตือนก่อน 5555555 อีกอย่างก็แก้บนด้วยว่าถ้าได้เอสองตัวจะมาลงให้ แหะ สรุปครึ่งเทอมใหม่ผ่านไปยังไม่ได้แก้เลย มาวะ ซะหน่อย เขียนซะหน่อย

-----------------------------------------------

หน้าจอโทรศัพท์มีแสงกะพริบขึ้นครั้งหนึ่งพร้อมกับเสียงสั่นบนโต๊ะใกล้กับเตียงของจอมทัพ แขนยาวๆเอื้อมไปหยิบและเห็นว่ามีข้อความจากคนๆหนึ่งเด้งขึ้นมา

'จอมทัพ'

เขารีบพิมพ์ตอบกลับไม่กี่วินาทีหลังจากที่เห็นข้อความนั้น 'ครับพี่หมิง'

'ไปเที่ยวสวนสนุกกันปะ พรุ่งนี้วันเสาร์นะ ได้บัตรฟรีมาสองใบ หาคนไปด้วยไม่ได้ กวินทร์ไม่ว่าง'

เอาอีกแล้ว ทำไมต้องเป็นคุณกวินทร์อีกแล้ว... 

จอมทัพหน้ามุ่ยได้ประมาณสองวิแต่ก็รีบตอบกลับอีกครั้ง 'ไปครับ' 

มีจุดที่ลึกที่สุดในหัวใจของจอมทัพที่แอบคิดว่าพี่หมิงชวนผมไปนรกผมก็ไปแหละครับ

'เจอกันที่ไหน'

'เดี๋ยวผมไปรับครับ'

'สวมบทบาทแกร็บคาร์อีกแล้วนะ'

'Grabcar Luxe เลยนะครับ'

'เดี๋ยวนี้ตลกนะเรา'

'เจอกันครับ'

'อืม'

'ฝันดีครับพี่หมิง'

ข้อความขึ้น read ไปสักพักแล้ว

จนอีกฝ่ายตอบกลับจอมทัพด้วยสติ๊กเกอร์หมีนอนหลับกลับมานั่นแหละจอมทัพถึงกดปิดหน้าจอมือถือแล้วเข้านอน

.
.
.
.
.
.

เช้าวันนี้จอมทัพยังคงสวมบทบาทคนขับแกร็บคาร์มารับพิงค์ธารที่เดิม 

พี่หมิงของเขาใส่เสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์เข่าขาดกับรองเท้าแวนส์สีดำ นี่เป็นครั้งแรกที่จอมทัพเห็นรอยแทททูของอีกฝ่ายที่แขนซ้ายอย่างชัดเจน เพราะปกติแล้วที่ออฟฟิศเขามักจะสวมเชิ้ตแขนยาวเสมอ แต่วันนี้ได้เห็นคุณพิงค์ธารในลุคอื่นบ้างนอกจากลุคซาลารี่แมน ก็ต้องยอมรับว่าอีกฝ่ายก็นายแบบไม่ใช่เล่นเลย

'โทษทีนะรอนานเลย' คนตัวสูงนั่งลงบนที่นั่งข้างๆเขาแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยพลางหันมาพูดขอโทษขอโพย

'ที่คุณกวินทร์แซวพี่หมิงว่าแต่งตัวนานก็เป็นแบบนี้นี่เองสินะครับ ' เสียงหัวเราะหึหึมาจากคนขับรถที่ยิ้มแป้นแล้นอยู่ตรงหน้าพิงค์ธาร

'เงียบไปน่า! ไม่ได้นานขนาดนั้น! คนเราก็ต้องดูดีสิ!' 

'อ้อ เป็นคนจริงจังกับการแต่งตัวนี่เอง'

'จะไปไม่ไป ไม่ไปฉันจะลงนะ'

'ไปครับๆๆๆ คุณลูกค้านี่ใจร้อนนะครับ นั่งรถเมล์สายแปดบ่อยๆแล้วชินกับความไวเหรอครับ'

'ยังอีก ยังไม่หยุด' พิงค์ธารทำท่าจะเปิดประตูรถ

'ครับๆ ไปเดี๋ยวนี้ครับคุณชาย'

ไม่นานนักรถก็เคลื่อนตัวออกไปข้างหน้า ระหว่างทางพวกเขาคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่ทำงานบ้าง เรื่องชีวิตทั่วไป ทั้งเรื่องการฝึกงานของจอมทัพ และแอบคุยเรื่องคนที่ออฟฟิศบ้างนิดหน่อยให้เป็นสีสันในบทสนทนา คลอไปพร้อมๆกับเสียงเพลงบนรถคันเดิมที่เล่นไปตลอดทาง

และพิงค์ธารพบว่าจอมทัพก็ไม่ได้เป็นเด็กเรียบร้อยอะไรขนาดนั้นและค่อนข้างจะกวนประสาทพอสมควร (อันที่จริงก็ต้องบอกว่ากวนประสาทตั้งแต่การยืมเงินไปหยอดตู้คีบตุ๊กตาแล้ว) 

หลังจากผ่านสมรภูมิรถติดในวันหยุดมาได้สักพัก พวกเขาก็ถึงที่หมาย

สวนสนุกในวันหยุดเต็มไปด้วยเด็กๆและผู้ปกครองมากมาย เด็กๆบ้างก็ใส่ที่คาดผมลายการ์ตูนต่างๆ บ้างก็ถือไอศกรีม บ้างก็ถือที่เป่าฟองสบู่ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่คนจะเยอะแบบนี้ เพราะหากไม่ใช่เสาร์อาทิตย์ทุกคนคงไม่มีเวลามาพักผ่อนแน่ๆ เพราะแม้กระทั่งพิงค์ธารและจอมทัพเองก็ต้องมาวันเสาร์เช่นกัน

'คนเยอะแบบนี้เราจะได้เล่นอะไรไหมจอมทัพ ฮ่าๆ' พิงค์ธารพูดขึ้นระหว่างที่รอเข้าสวนสนุกที่แถวยาวเหยียด

'ไปฟาสแทร็กได้ครับ'

'แต่ฉันเป็นบัตรปกตินะ?' ใบหน้าของเขาปรากฏเครื่องหมายคำถาม

จอมทัพไม่พูดพล่ามทำเพลงแต่คว้ามือพิงค์ธารไปยังช่องฟาสแทร็ก 

ภาพที่เกิดขึ้นจึงเป็นภาพผู้ชายตัวสูงสองคนจับมือเดินไปพร้อมๆกัน

'คุณจอมทัพสวัสดีค่ะ ขอให้เป็นวันเสาร์ที่ดีนะคะ เชิญค่ะ' พนักงานสาวที่ช่องฟาสแทร็กทักทายอีกฝ่ายด้วยความนอบน้อม เธอลอบมองมือทั้งสองคนแล้วปรากฏรอยยิ้มเล็กๆที่ข้างแก้ม

'ไม่ต้องใช้แล้วบัตร ตามสบายเลยครับคุณพิงค์ธาร'

ฮ่ะ ฮ่ะ...อย่าบอกนะว่าบ้านจอมทัพทำธุรกิจสวนสนุกด้วย...

'ไปกันครับ :)'

จอมทัพหันมาส่งยิ้มให้กับเขาอีกครั้ง ดึงมือของเขาไปตามทางสวนสนุก และแน่นอนว่ายังไม่ปล่อยมือเลยแม้แต่วินาทีเดียว

.
.
.
.
.
.

 'นี่จอมทัพ'

'ครับ?'

'...มือน่ะ มือ'

'มือทำไมเหรอครับ' 

ยัง ยังอีก ยังไม่รู้ตัว

'..ปล่อยได้แล้ว จะเดินลากฉันไปทั่วแบบนี้เหรอ'

'อ๋อ..แหะๆ ครับๆ' จอมทัพย้ายมือปลาหมึกของตัวเองไปเกาหลังคอแก้เก้อ

กลายเป็นว่าตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนเลิ่กลั่กจนไม่รู้จะทำอะไรนอกจากเสมองไปทางอื่นแล้วก็เกาคอตัวเองทั้งคู่

'ไปเล่นอันนั้นกันเหอะ' พิงค์ธารชวนพูดเรื่องอื่นพลางชี้มือไปที่ซูเปอร์สแปลช

'ครับ' เจ้าหมาตอบอย่างว่าง่าย

สิบนาทีต่อมา

แน่นอนว่าเปียกชุ่มโชกกันไปหมด แต่พอจอมทัพเห็นรอยยิ้มของพิงค์ธารที่ดูสนุกมากๆเวลาเครื่องเล่นพุ่งตัวลงน้ำ จอมทัพยอมเปียกครับ 

'นี่ครับพี่หมิง' คนอ่อนกว่ายื่นทิชชูและคลุมแจ็คเก็ตให้พิงค์ธาร

'ขอบคุณนะ แต่แจ็คเก็ตนายไม่ใส่เหรอ ฉันสบายๆนะ เดี๋ยวตัวก็แห้งแล้วล่ะ'

'ไม่เป็นไรครับ กลัวพี่ไม่สบาย' เขายืนกรานด้วยสายตาที่เลิ่กลั่กภายใต้แว่นกันแดด

นายจอมทัพไม่อยากบอกเลยว่าเห็นอีกคนเสื้อเปียกน้ำ ผมเปียกน้ำแล้วเขารู้สึกไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่เลย ใส่ๆไปเถอะครับแจ็คเก็ตน่ะ ถือว่าจอมทัพขอ ไม่อยากให้ใครเห็นพี่เลยครับ อยากจะซ่อนพี่ไว้ดูคนเดียว

.
.
.

.

.

แสงแดดที่สุดแสนจะรุนแรงในฤดูที่เรียกว่าหนาวของกรุงเทพช่วยให้เสื้อที่เปียกจากการเล่นซูเปอร์สแปลชเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วแห้งได้อย่างรวดเร็ว และดูท่าคุณพิงค์ธารจะเริ่มสนุกกับเครื่องเล่นอื่นๆมาก อะดรีนาลีนดูท่าจะพุ่งทะลุปรอทไปแล้ว

อันที่จริง จอมทัพเป็นคนกลัวเครื่องเล่นหวาดเสียวมากๆแต่เมื่อเจ้านายของเขาต้องการที่จะเล่นสูงสิบแปดเมตร เหวี่ยงหัวหลุด เกาะราวแน่น เขาก็ต้องสะกดกลั้นความกลัวไว้ภายใต้ใบหน้าที่ซีดเป็นไก่ต้มตรุษจีน ไม่ว่าจะยักษ์ตกตึก ไวกิ้งเหวี่ยงแค่ไหน จอมทัพต้องทนได้

'วู้ววววววววววววววววว สนุกมากกกกกกกก' พิงค์ธารชูมือสุดแขนบนไวกิ้งแถวสุดท้ายในขณะที่จอมทัพที่นั่งข้างๆรู้สึกเหมือนจะตัวหลุดจากที่นั่งออกไปแล้ว

ไม่ให้เว้นช่วง ก็ไปต่อที่บูมเมอแรง

'ฉันอยากเล่นอันนี้อีกรอบ!' พิงค์ธารพูดอย่างตื่นเต้นหลังจากที่ลงจากเครื่องเล่นบูมเมอแรง

'เราเล่นไปแล้วนะครับรอบนึง..' 

สภาพของจอมทัพตอนนี้ไม่ต่างจากหมาหงอยหางตกสักเท่าไหร่ แต่เจ้านายอย่างพิงค์ธารกลับบอกว่ามาเล่นกันเถอะๆๆ 

'นายไหวไหมเนี่ย อย่าบอกนะว่านายกลัว'

'.....'

'ถ้าไม่กลัวงั้นเราไปเล่นโรลเลอร์โคสเตอร์กันเถอะ!!' พิงค์ธารเป็นฝ่ายได้ใจแล้วคราวนี้ เขาคว้ามือเจ้าหมาหงอยไปที่เครื่องเล่นโรลเลอร์โคสเตอร์ที่อยู่ไม่ไกลไปจากเครื่องเล่นมหันตภัยเมื่อสักครู่นี้

ยิ่งรู้ว่าจอมทัพกลัวเขายิ่งอยากแกล้ง

'เราไม่เล่นไม่ได้เหรอครับ..' จอมทัพเงยหน้ามองเครื่องเล่นและความยิ่งใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า

'สนุกจะตาย!'

'งั้นผมขอพี่อย่างหนึ่งได้ไหมครับ'

'ได้หมดแหละ! หมิงทำได้หมด!'

จอมทัพเผยรอยยิ้มที่มุมปากเบาๆ

'เดี๋ยวนะ..นายคิดจะทำอะไรอีกแล้ว!!'

'ไม่มีอะไรหรอกครับ'

ทำไมเขาดูเป็นเหยื่อมากกว่าล่ะ!!!??? เมื่อกี้เขายังเป็นผู้ล่าอยู่เลย!!!

.

.

.

.

ทว่าเมื่อพนักงานเข้ามาสวมเข็มขัดนิรภัยให้กับพวกเขาทั้งสองคน จอมทัพก็เริ่มแสดงสีหน้ากลัวๆออกมาจนเขาเริ่มจะสงสาร

'นายจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมเนี่ย ธุรกิจร้อยล้านของพ่อนายจะมีคนมารับช่วงต่อไหมเนี่ย'

'...ไม่เป็นอะไรครับ น่าจะโอเค'

'ไม่ไหวก็ยังขอลงทันนะ'

จอมทัพเม้มปากแน่น 'เล่นได้ครับ'

'แน่นะ'

'น่าจะคุ้มค่าอยู่ถ้าพี่ทำตามได้ที่สัญญาก่อนขึ้นมาบนนี้น่ะครับ'

'จอมทัพ!!'

ไม่ทันขาดคำ ที่นั่งก็ค่อยๆเคลื่อนตัวไปด้านหน้า

พิงค์ธารสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายจับที่เกาะไว้แน่น 

โถ...ลูกหมากลัวตัวสั่นแล้ว

'....?' จอมทัพหันมาทำหน้างงๆให้กับการกระทำของคนข้างๆ

'จับไว้ จะได้ไม่หล่นไง' 

มือข้างที่มีรอยสักนั้นจับแขนของคนขี้กลัวไว้อย่างมั่นคง

ถึงแม้ว่าเมื่อตอนพูดประโยคเมื่อกี้ ใบหน้าของอีกฝ่ายจะแสร้งหันหน้าไปทางอื่นก็ตาม

'ขอบคุณครับ'

.

.

.

.

.

หลังจากที่ลงจากโรลเลอร์โคสเตอร์มา จอมทัพสีหน้าดีขึ้นกว่าเครื่องเล่นอื่นๆ คงจะเป็นเพราะได้อะไรบางอย่างจากคนข้างๆด้วยเลยหน้าไม่ซีดอย่างที่ควรจะเป็น

'อะ ทีนี้นายจะขออะไร ว่ามา' พิงค์ธารกอดอกรอคอยคำตอบ

สภาพคนตรงหน้าดูสดชื่นมาก ก็ไม่แปลก บนโรลเลอร์โคสเตอร์เมื่อกี้คุณพิงค์ธารสนุกมาก ร้องโว้วๆตลอดการเล่น ในขณะที่จอมทัพนั่งนิ่งเป็นหินน่ะนะ

'ให้ได้จริงเหรอครับ'

'เฮียหมิงให้ได้หมดนั่นแหละ ว่ามา'

'งั้นช่วยรอตรงนี้แป๊บนึงนะครับ' จอมทัพผละตัวออกไป ทิ้งให้พิงค์ธารยืนงง

สิบนาทีต่อมา

จอมทัพเดินกลับมาพร้อมเอามือไพล่หลังไว้ ซ่อนอะไรปริศนาบางอย่างที่เขามองไม่เห็น

'นายคงไม่ได้จะเอามีดมาแทงแก้แค้นฉันนะ?'

'หลับตาครับ' 

'หลับก็หลับ อ่ะๆ' หมิงยอมหลับตาอย่างว่าง่าย

เพียงแค่หลับตาไปครู่เดียวเท่านั้น มีอะไรบางอย่างมาเกาะอยู่ที่หัวของเขา

เสียงกล้องโพลารอยด์ลั่นชัตเตอร์เบาๆ 

'ได้แล้ว ลืมตาครับ' 

ท..ทะ..ที่คาดผมหูแมว...

รอยยิ้มของจอมทัพตอนนี้สว่างกว่าดวงอาทิตย์แล้วล่ะมั้ง..

'พอใจรึยังล่ะ!!!'

'ครับ พอใจมากครับ' คนตรงหน้ายื่นรูปที่เพิ่งออกมาจากกล้องเมื่อครู่ให้เขาดู

'จอมทัพ...นายตายแน่!' 

'ว้าว แมวขู่ฟ่อแฟ่ น่ากลัวจังครับ อิอิ' 

(เดี๋ยวพ่อต่อยร่วงเลย! - กล่องความคิดของนายพิงค์ธาร)

'นิมนต์ให้หยุดขำ...บัดเดี๋ยวนี้!'

แน่นอนว่านายพิงค์ธารจะไม่ยอมโดนรังแกเพียงฝ่ายเดียว

'นี่ นายใส่อันนี้!' หัวหน้าแมวฟ่อแฟ่แล้วใส่ที่คาดผมหูหมาให้กับจอมทัพในร้านขายของเล่น

'ใส่เป็นเพื่อนพี่หมิงก็ได้ครั- โอะ พูดผิด ไม่เป็นเพื่อนครับ จะเป็นอย่างอื่น'

'เอาใหญ่ เอาใหญ่แล้วเดี๋ยวนี้ มะเหงกแล้ว'

'ออกไปถ่ายรูปด้วยกันเถอะครับ ที่ระลึก' 

นี่เขาตาฝาดหรือเมื่อกี้เห็นจอมทัพมีหางแกว่งไปมาจริงๆ..................

.
.
.
.

'ขอบคุณนะที่มาส่ง'

'ไม่เป็นไรครับ'

'..งั้นก็เจอกันวันจันทร์นะ'

'ครับ'

'..วันนี้' เขาเว้นช่วง '..สนุกมาก'

'สนุกมากครับ ไว้ไปกันอีกนะครับ' 

'อื้ม'

พิงค์ธารหันหลังแล้วรีบเข้าตึกคอนโดไปอย่างรวดเร็ว แต่เขายังไม่ได้ขับออกไป

สายตาจอมทัพเหลือบเห็นแจ้งเตือนจากอินสตาแกรมเขาจึงกดเข้าไปดู

- phinkthan tagged you in a post -

เป็นรูปเห็นแค่ใบหน้าสองคนที่เห็นแค่ครึ่งหน้า ตากับทรงผมและมีที่คาดผมพร้อมกับแคปชั่นแค่เพียงอีโมจิ แมวและหมา ซึ่งก็คงรู้ว่าเป็นใคร

เขาจึงโพสต์รูปโรลเลอร์โคสเตอร์แล้วแท็กแอคเคาท์นั้นพร้อมพิมพ์กลับไปว่า

'โรลเลอร์โคสเตอร์ก็ไม่ได้น่ากลัวเท่าไหร่ถ้าได้จับมือใครสักคนไว้ :)'

-----------------------------------------------------

กรี๊ดดดดดดดดดดดดด นี่ชั้นเปิดตัวคู่นี้หลอ บ้าๆๆ คิดซะว่ามันเป็นเนื้อหาพิเศษ อยากให้เกี่ยวก็เกี่ยว ไม่อยากให้เกี่ยวก็ไม่เกี่ยวค่ะ คาดว่าคนในออฟฟิศน่าจะคอมเม้นแซวกันสะบั้นหั่นแหลก55555 แต่ได้เขียนแล้วสบายใจเพราะเคยเห็นทวิตว่าจื่ออี้งอแงไม่อยากเล่นเครื่องเล่น ก็เลยนึกถึงว่าถ้าสองคนนี้ไปเล่นด้วยกันน่าจะตลก อีกคนคือไฮป์และดีด ส่วนอีกคนน่าจะนิ่งเงียบไปเลย เลยกลายมาเป็นงี้ 5555555555555 อย่าไปเอาไรมากค่ะ อ่านขำๆ บรรยายแย่ๆก็มองข้ามไปนะคะ จริงๆอยากให้ประโยคที่จื่ออี้โพสต์เป็นอิ๊ง แต่คือไม่ไหว แกรมมาร์บัดซบมาก ภาษาไทยละกันเนอะ กรั่กๆ

หวังว่าจะชอบค่ะ หวีดได้ตามอัธยาศัย

ด้วยรักและดมกาว, OnlyYouYueyue