'ไม่มีอะไรเหมาะสมกันสักนิด'

'ปล่อยเขาไปเจอคนที่ดีกว่านี้เถอะ'

เช้าที่สดใสวันนี้ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินที่ถูกแต่งแต้มด้วยแดดอ่อนๆของพระอาทิตย์ กรตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำกับข้าวให้คนที่นอนอยู่ วันนี้เขาจะทำโจ๊กสูตรพิเศษที่คุณยายสอนมาเขายังไม่เคยทำเลยวันนี้วีจะเป็นหนูทดลองดีๆนั้นเอง

กลิ่นหอมลอยฟุ้งเตะจมูกของร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงให้ตื่นขึ้นมา แน่นอนต้องเป็นกลิ่นจากอาหารที่กรทำให้เขากินแน่ๆ เขาลุกออกจากเตียงตรงไปยังห้องครัวเห็นกรที่กำลังก้มอ่านสมุดเล็กๆที่วางอยู่ข้างตัวขณะทำกับข้าวไปด้วย

"ทำอะไรแต่เช้าครับ"

เขาสวมกอดคนตัวเล็กจากด้านหลังดกยคางบนไหล่แคบ อืมหอมจังหอมยิ่งกว่าเมื่อกี้อีกทั้งอาหารแล้วก็คนตัวเล็ก

"มากอดทำไมเนี่ย ไปอาบน้ำได้แล้ว"

"ไม่ ขอกอดกรก่อน"

"อย่าดื้อสิ จะได้มากินข้าวไง"

"ไม่อยากกินข้าวแต่....อยากกินเธออะ"

เขาพูดข้างๆหูกรที่ตอนนี้คงหน้าแดงไปแล้วแน่ๆยืนตัวแข็งทื่ออย่างกับโดนสะกดไว้

"พะ...พูดอะไรของวีเนี่ย เราต้องไปเรียนนะ"

"พูดแค่นี้เขินขนาดนี้เลยหรอ ไม่ชินอีกหรอครับ"

"เรื่องแบบนี้จะไปชินได้ยังไง"

"ฮ่าๆ วันนี้ทำโจ๊กกินหรอ"

"อืม สูตรคุณยายเลยนะ"

"งั้นเดี๋ยวเราไปอาบน้ำก่อนนะ"

"อือ"

มือเล็กตักโจ๊กที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆใส่ถ้วยขนาดกลางและนำไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าวแล้วหันกลับมาตักอีกถ้วย ใช้เวลาไม่นานวีก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จพร้อมกับเดินมานั่งตรงข้ามกับเขา 

"กินสิ"

กรนั่งมองปฎิกริยาของวีที่กำลังตักโจ๊กร้อนๆเข้าปาก แน่นอนเขาอยากรู้ว่ามันอร่อยถูกปากคนตรงหน้าไหม วีที่กินเข้าไปแล้วแต่ไม่พูดอะไรอีกได้แต่นั่งนิ่งๆทำไมละมันไม่อร่อยหรือไง

"เป็นอะไรไปละ"

"วันนี้ใส่อะไรลงไปเป็นพิเศษป่ะ"

"เปล่านิ ทำไมไม่อร่อยหรองั้นเททิ้งก็ได้นะ"

"เปล่า แต่..."

"แต่?"

"มันอร่อยมากๆเลยต่างหาก ไม่ได้หมายความว่าวันอื่นไม่อร่อยนะแต่วันนี้คือโครตอร่อยอะเธอ"

"จริงหรอ วีไม่ได้โกหกเราใช่ไหม"

"ไม่ได้โกหกจริงๆเธอลองกินดูๆ"

เขาตักโจ๊กขึ้นมาเป่าไล่ความร้อนก่อนจะเอาเข้าปาก มันอร่อยจริงๆสูตรคุณยายนี้เยี่ยมจริงๆเลยไม่น่าละคุณตาถึงหลงขนาดนี้เพราะเสน่ห์ปลายจวักนี้เอง

"เป็นไง อร่อยไหม"

"อืม อร่อยจริงๆด้วย"

"มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ เห็นนั่งลุ้นนานละเธอเพิ่งทำสูตรนี้หรอ"

วีชี้ไปที่สมุดเล็กๆที่กรดูไปด้วยตอนทำโจ๊ก เขาสังเกตุเห็นตั้งแต่ก่อนที่เขาจะตักโจ๊กเข้าปากแล้วว่ากรนั่งจ้องเขาจนตาแทบจะทะลุ

"อืม เพิ่งเคยมาลองทำไงละติดใจเลยใช่ไหม"

"ติดใจมากเลยละ ทั้งโจ๊กแล้วก็..."

เขามองไปที่ร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้านั่นทำให้คนตรงหน้าถึงกับหน้าขึ้นสีขึ้นมาทันที

"แล้วก็อะไรเล่า"

"สวยจัง"

"สวยที่ไหนเล่ารีบกินได้แล้วจะได้ไปเรียนสักที"

"แหน่ะ เขินละหนีตลอดเลยนะเธอ"

ณ มหาลัยชื่อดัง

รถคันหรูสีดำสนิทขับมาจอดที่หน้ามหาลัยพร้อมกับร่างสูงที่เปิดประตูออกมาทางด้านคนขับและอ้อมมาอีกฝั่งเพื่อเปิดประตูรถให้กับแฟนหนุ่มของเขา ตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องไปที่ทั้งคู่พร้อมกับเสียงซุบซิบที่ตามมา

'แกๆๆๆ พี่วีมาแล้ววว'

'วันนี้ก็หล่อเหมือนเดิมเลยอะแก'

'พ่อเทพบุตร'

'แต่เสียดายเนอะมีแฟนแล้ว'

'มีแล้วไง ไม่เห็นจะดูดีตรงไหนเลย'

'นั้นสิ หน้าตาบ้านมากไปทำอีท่าไหนถึงได้พี่วีมาก็ไม่รู้'

เขาได้ยินทุกอย่างที่คนพวกนั้นกำลังพูดถึงพวกเขา ตัวเขาเองไม่คิดอะไรหรอกแต่คนตัวเล็กนี้สิป่านนี้คิดมากอีกแล้วแน่ๆ

"ไม่ต้องไปฟังหรอก รีบไปเรียนเถอะเดี๋ยวก็ไม่ทัน"

"อืม วีก็ตั้งใจเรียนนะ"

"ครับ เจอกันตอนกลางวันนะ"

เขาลาวีเสร็จก็รีบเดินฝ่าฝูงคนและคำซุบซิบนินทาอย่างเร็วจะว่าชินก็ไม่ใช่หรอกเขาไม่เคยชินกับคำพูดและสายตาของคนพวกนี้เลย ใช่สิก็วีเป็นทั้งเดือนมหาลัยหล่อ รวย ใครๆก็อยากได้วีกันทั้งนั้นแต่ต่างกับเขาที่ไม่ได้ดูดี ไม่รวย ไม่มีอะไรเลยมันเลยดูไม่เหมาะสมกันละมั้ง

"ไงมึง ทำไมทำหน้างั้นวะ"

ใหม่เพื่อนสนิทของเขาถามเขาทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในห้อง

"เบื่อนิดหน่อยวะ"

"เบื่อไรวะ มาถึงก็รีบเบื่อเลยนะมึง"

"เรื่องเดิมๆ"

"มึงน่าชินได้แล้วนะ มันก็พูดกันไปเรื่อยแบบนี้แต่ไหนแต่ไรละ"

"กูก็อยากชินแต่มันทำไม่ได้วะ"

"ปล่อยพวกปากหอยปากปูไปเถอะพูดไปมันก็เปลี่ยนอะไรไม่อยู่แล้ว"

"อืม"

เวลาอย่างนี้ใหม่ช่วยเขาได้อยากดีมันก็จริงที่มันพูดยังไงเขาก็เป็นแฟนของวี ต่อให้พวกนั้นจะไม่พอใจก็ทำอะไรไม่อยู่แล้ว คิดได้อย่างงั้นเขาก็เตรียมหยิบสมุดเล็กเชอร์มารออาจารย์

"เออมึงเย็นนี้อยู่ทำคัทเอาท์ด้วยนะพอดีคนมันขาด"

"ได้ๆ  กูว่างๆอยู่พอดี"

[เสียงโทรศัพท์เข้า]

"เธอเลิกยัง"

"เลิกแล้วเรากำลังไป อยู่โรงอาหารใช่ไหม"

"ใช่ๆเธอกินอะไรเดี๋ยวซื้อให้"

"ต้มจืดละกัน"

"โอเคเจอกันนะ"

สายตัดไปเขาก็รีบเดินออกจากห้องเรียนไปโรงอาหารทันทีเพราะไอใหม่หิวข้าวจนจะกินหัวเขาอยู่แล้ว

ระหว่างที่เดินไปใกล้จะถึงโต๊ะที่วีนั่งอยู่ก่อนแล้วขาเขาก็สะดุดกับขาของใครคนนึงเข้า

"อุ้ย โทษทีนะแกพอดีไม่ทันสังเกตว่ามีคนเดินมา"

"อืม ไม่เป็นไร"

เขาจะเดินไปต่อแต่ต้องหยุดอยู่ตรงนั้นเพราะผู้หญิงกลุ่มที่เขาเพิ่งเดินสะดุดไปหัวเราะเยาะกันพร้อมกับส่งเสียงแซะดังตามมา

"หน้าตาไม่ดีแล้วยังไม่ดูตาม้าตาเรืออีก"

"เมื่อกี้น่าจะหน้าแหกนะ อุ้ยแต่ต่อให้แหกไปก็ไม่มีผลอะไรหรอกเพราะปกติก็แหกอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆ"

"ช่วยไม่ได้อยากมายุ่งกับวีของฉันทำไม"

ตอนนี้กรหัวร้อนสุดๆมันเดือดไปหมด เมื่อกี้คือแกล้งกันหรอหึผู้หญิงสมัยนี้มันร้ายจริงๆนะ แต่เขายังไม่ทันจะทำอะไรใหม่เพื่อนรักก็จัดการผู้หญิงกลุ่มนั้นแทนเขาไปแล้ว

"ว่างมากหรอมาแกล้งคนอื่นเขาหน่ะ ว่างมากก็เอาเวลาไปดัดสันดารมั้งนะเผื่อมันจะดีขึ้น"

"กรี๊ดดดด แกมีสิทธิอะไรมาด่าฉัน"

"แล้วมึงละมีสิทธิอะไรมาทำเพื่อนกู ไม่สนหรอกนะว่าเป็นผู้หญิงกูต่อยมานักต่อนักละพวกชะนีนิสัยเสียเนี่ย" 

"กรี๊ดดด วีค่ะดูสิแฟนกับเพื่อนวีจะทำมีมี่"

วีที่ดูเหตุการณ์นานแล้วก็เดินเข้ามาแต่เขาไม่ตอบอะไรยัยมีมี่แต่เดินมาดึงมือกรไปนั่งที่โต๊ะที่มีจานข้าวกับอาหารที่รอให้เขามากินตั้งนานแล้ว

"เป็นอะไรไหม"

"..."

"กร เป็นอะไรทำไมไม่ตอบ"

"เราไม่รู้จะตอบอะไรในเมื่อเธอก็รู้อยู่แล้วว่าเราเป็น"

"..."

"เราคบกับเธอมันผิดมากหรือไง ทุกวันนี้เราต้องทนคำพูดพวกนี้อยู่ทุกวันเราเหนื่อยอะ"

"กรเราบอกแล้วไงว่าอย่าไปสนใจ"

"เธอพูดเป็นอยู่คำเดียวหรอ เคยคิดจะทำอะไรมั้งป่ะนอกจากบอกไม่ให้เราสนใจอะ"

"..."

"พอเราพูด เธอก็ไม่ตอบงั้นเราไปและไม่มีอารมณ์กินวะ"

"เห้ยไอกรมึงใจเย็นดิวะ"

ใหม่วิ่งตามเขามาจนถึงหน้ามหาลัยด้วยท่าทางเหนื่อยแล้วก็หิวสุดๆ

"กูว่ากูใจเย็นที่สุดละ ใจเย็นตั้งแต่คบกันกูโดนเรื่องพวกนี้แทบจะทุกวันขนาดคบกันแรกๆยังต้องปิดเลยเพราะแฟนคลับมันชอบมาวอแวกูตลอด"

"กูรู้ว่ามึงโดนมาเยอะแต่มึงต้องเข้าใจนะเว้ยว่าแฟนมึงมันหล่อแล้วก็ดังคนมันเลยเสียดายเป็นธรรมดา"

"ควรเลิกเสียดายได้และป่ะนี้ผ่านมาจะสามเดือนแล้วนะ ยังไม่หยุดอีกหรอวะ"

"มันก็ได้แค่ด่ายังไงวีก็คือแฟนของมึงด่าไปมึงกับมันก็ยังเป็นแฟนกันอยู่ดี"

"ช่างเถอะ แต่วันนี้กูคงช่วยมึงทำคัทเอาท์ไม่ได้แล้ว"

"กูจะบอกอยู่ กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ"

"งั้นกูกลับเลยนะ"

"เดี๋ยวก่อนมึงพากูไปแดกข้าวก่อนหิวชิบหาย"

"ข้างนอกนะไม่อยากเจอพวกนั้น"

"ที่ไหนก็ได้จ้า"

กินข้าวเสร็จเขาก็ขอตัวกลับก่อนเพราะคงอยู่ทำอะไรไม่ไหวแล้ว ยอมรับนะว่าคำพูดพวกนั้นมันมีอิทธิพลกับเขาอยู่ไม่น้อยไม่งั้นตอนนี้คงไม่มายืนส่องกระจกแบบนี้หรอก หันซ้ายทีหันขวาทีจะมองเท่าไหร่เขาก็ดูบ้านๆอย่างที่คนพวกนั้นว่าแต่เขาผิดอะไรละที่เกิดมาไม่ดูดีแบบคนอื่นไม่หล่อเหมือนกับวี ความรักมันไม่ได้ดูกันที่รูปลักษณ์ภายนอกอย่างเดียวนี่นายิ่งคิดยิ่งปวดหัว กรล้มตัวลงนอนกับเตียงอย่างหมดแรง 

ร่างสูงยืนอยู่หน้าห้องของเขากับคนรักแต่ไม่กล้าเปิดเข้าไปเพราะไม่รู้จะทำหน้ายังไงเมื่อเจอกร เรื่องเมื่อตอนกลางวันเขาไม่รู้เลยว่าจะพูดอะไรเพราะที่กรพูดมามันก็ถูก เขารู้ทุกอย่างว่ากรไม่โอเคกับสิ่งที่เจออยู่ แต่จะทำยังไงได้ละต่อให้คนพวกนั้นพูดแบบนี้สักพันรอบก็เปลี่ยนเรื่องจริงที่เราสองคนเป็นแฟนกันไม่ได้หรอกทำได้แค่ปล่อยให้เขาพูดไปเดี๋ยวก็จะหยุดพูดไปเอง

สำหรับเขากรคือคนที่ดูดี หล่อ และสวยในตัวไม่ว่าจะมองยังไงเขาก็คิดแบบนั้น กรมีเสน่ห์ของเขาเองโดยที่ไม่ต้องปรุงแต่งไม่งั้นเขาคงไม่จีบตั้งแต่กรยังอวบๆอยู่หรอก ที่จริงไม่ต้องลดน้ำหนักด้วยซ้ำยังไงเขาก็ยังชอบกรอยู่ดี

"ทำไมไม่เข้าห้องจะยืนให้ยุงกัดทำไม" คนตัวเล็กเปิดประตูออกมาพร้อมกับทำหน้าดุใส่

"เราคิดอะไรเพลินๆอยู่อะ"

"งั้นก็คิดต่อไปแล้วกัน"

กรทำท่าจะปิดประตูแต่เขาคว้าไว้สะก่อน สายตาของเราสบกันพอดีความรู้สึกตอนนี้บอกไม่ถูกเลยว่ามันคืออะไรรู้แค่ว่าอยากจะคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดเพื่อขอโทษที่ทำให้กรต้องมาเจออะไรแบบนี้

"เธอ"

"ว่า"

"เราขอโทษ"

"เรื่องอะไร"

"ที่เธอต้องโดนนินทาแบบนี้ก็เพราะเรา"

"ไม่ใช่เพราะเธอสักหน่อย เป็นเพราะเราต่างหากที่ดีไม่พอ"

น้ำใสๆไหลออกมากจากตาของคนตัวเล็ก เขารู้สึกผิดจริงๆที่ทำให้กรต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ที่ผ่านมาเขาไม่เคยแม้แต่จะทำอะไรที่เป็นการปกป้องกรเลยได้แต่ปล่อยผ่านเพราะคิดว่ามันคงจะเงียบไปเอง

"เธออย่าโทษตัวเอง"

"วี...ไปอยู่กับคนที่ดีกว่านี้ไหมคนที่เหมาะสมกับเธอคนที่อยู่ด้วยแล้วจะไม่มีใครมาว่าได้"

"ไม่ เธอดีที่สุดแล้วถึงจะมีคนสวยกว่านี้ดีกว่านี้แต่ถ้าไม่ใช่เธอเราก็ไม่สนใจหรอก"

"...."

มือหนาคว้าเอวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมแขนกระชับกอดให้แน่นยิ่งขึ้นราวกับว่ากลัวคนตรงหน้าจะหายไปจากเขา

"ห้ามพูดแบบนี้อีกนะ เราไม่ให้เธอไปไหนเรารักเธอไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงเราก็รัก"

"แต่เราไม่เหมาะสมกับเธอ"

"เอาอะไรมาวัดละว่าเธอไม่เหมาะสมกับเรา ต่อให้เธอจะถามเราอีกกี่พันครั้งเราก็จะตอบแบบเดิมว่าเธอดีที่สุด เธอดูดีในแบบของเธอ"

"..."

"เรารักที่เธอเป็นเธอแบบนี้ เราไม่สนใจว่าต่อไปเธอจะอ้วนจะหน้าเหี่ยวจะโทรมหรืออะไรก็แล้วแต่"

"..."

"เธอสวยที่สุด หล่อที่สุด น่ารักที่สุด ดูดีที่สุ.."

"พอก่อนๆเราไปสวยได้ไงอะ"

"สวยสิเธอสวยมากๆนะรู้ไหมผู้ชายอะไรสวยขนาดนี้"

"บ้าและพูดอะไรเนี่ย"

"โอเคขึ้นแล้วใช่ไหม"

"อือ"

"ห้ามพูดว่าจะไปไหนแล้วนะ"

"ไม่พูดแล้ว เธอพูดขนาดนี้เราไปไหนไม่รอดแล้วละ"

"อย่าไปฟังคำพูดพวกนั้นอีกนะสนใจแค่เราก็พอ"

"อืม เราจะสนใจแค่วีคนเดียว"

"เด็กดี วันนี้ต้องให้รางวัลแล้วละ"

เขาอุ้มคนตัวเล็กแล้วปิดประตูรีบเดินไปยังห้องนอนอย่างเร็วก่อนที่คนตัวเล็กจะได้สติ

"ดะ...เดี๋ยว ทำอะไรอะ"

"ให้รางวัลไง เตรียมตัวรับดีๆแล้วกัน :)"

[END]

SONG : JUST THE WAY YOU ARE - BRUNO MARS