จากสนามบิน Sheremetyevo สู่ สถานี Belorussakaya

                จากย่านชานเมืองสู่พื้นที่ในเมือง ตึกมากมายผุดขึ้นเป็นระยะๆ ไปตลอดทาง เป็นสัญญาณว่าใกล้ถึงที่หมายแล้ว

                รถไฟเคลื่อนมาถึงสถานี Belorusskaya เป็นที่เรียบร้อย สิ่งที่ผมต้องทำต่อจากนี้คือย้ายไปต่อ เมโทร หรือรถไฟใต้ดิน เพื่อเดินทางต่อไปที่ Arbat Street เป็นที่ตั้งของโฮสเทลที่ผมจะเข้าพักคืนนี้ รวมถึงเป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงของประเทศรัสเซีย

 สถานีรถไฟ Belorusskaya ที่ซึ่งผมพึ่งเดินออกมา

                ขณะนี้อุณหภูมิราวๆ ยี่สิบห้าองศา ฉาบด้วยแสงแดดในระดับพอดี อากาศเหมาะสมเหลือเกินกับการออกมาใช้ชีวิตข้างนอก เพื่อพบเจอกับความสวยงามของหน้าร้อน ฤดูแห่งความมีชีวิตชีวา

                  ผมพร้อมสัมภาระใบโตน้ำหนักเกือบยี่สิบกิโลกรัมกำลังเคลื่อนที่พร้อมกับฝูงชนมากมายหมายมุ่งสู่สถานีรถไฟใต้ดินซึ่งห่างออกไปไม่ไกล พร้อมกับในมือที่ถือโทรศัพท์ไว้ใช้แปลภาษารัสเซียอย่างคร่าวๆ 

                   ผมหลงอยู่ท่ามกลางความไม่รู้อย่างแท้จริง มีเพียงโทรศัพท์พร้อมอินเตอร์เน็ตที่เป็นเหมือนแสงไฟนำทางสู่จุดหมาย ผมจ้ำไปข้างหน้าอย่างมีความมั่นใจเยี่ยงคนสัญชาติรัสเซียแม้ในหัวไม่สามารถอ่านอักษรซีรีลลิกได้ออกเลย

                   จนได้มาเจอสัญลักษณ์ของเมโทร ผมไม่รอช้าที่จะเข้าไป แล้วทำการซื้อตั๋วแบบเหมาจ่ายยี่สิบเที่ยว เฉลี่ยราคาต่อเที่ยวก็ตกเกือบๆยี่สิบบาท ผมไม่รอช้า รีบพาตัวเองและกระเป๋าลงบันไดเลื่อนอันสูงชันอย่างทุลักทุเล

 รู้สึกเหมือนอยู่ในหนัง Sci-Fi สักเรื่อง

(ปล.สำหรับการพาเที่ยวสถานีรถไฟในมอสโคว์ ไว้ติดตามในเร็วๆนี้นะครับ)

                 ผมใช้แอพฯ Yendex ในการเทียบชื่อสถานี โดยตัวแอพจะมีให้ใช้ทั้งภาษารัสเซียและภาษาอังกฤษซึ่งอำนวยความสะดวกตลอดทริปของผมเป็นอย่างมาก  

แน่นอนว่าผมอ่านไม่ออก แต่เมื่อเดินทางบ่อยขึ้นก็เริ่มคุ้นเคยมากขึ้น

                 ผมพาตัวเองและสัมภาระใบโตมาจนถึงสถานีเป้าหมาย มีเพียงปัญหาเดียวเท่านั้นคือ สถานี Arbatskaya สายสีฟ้า ไม่มีบันไดเลื่อน... ผมไม่มีทางเลือกนอกจากใช้สองมือแบกมันขึ้นสู่ผืนดินด้วยตัวเอง 

                   ผมแบกกะเป๋าขึ้นมาอย่างทุลักทุเลจนออกมาสู่ภายนอกสถานีอย่างสมบูรณ์พร้อมอาการเหนื่อยหอบ ลมหนาวกำลังเบาออกมาทักทาย ช่วยให้ผมลืมอาการเมื่อยล้ากล้ามเนื้อไปบ้าง

                  ผมเดินไปตามถนน Arbat เสาะหาที่พักที่ได้จองไว้สำหรับค่ำคืนนี้ แม้รู้ดีว่ายังไม่ถึงเวลา Check-in แต่แค่ได้ปล่อยวางสัม"ภาระ" จะเป็นเรื่องดีต่อการท่องเที่ยวในวันนี้เป็นอย่างมาก 

สถานี Arbatskaya สายสีฟ้า 

                ถนนอาบัติ (ขออนุญาติเรียกชื่อนี้) ในช่วงเช้ายังไม่คึกคักมากนัก มีเพียงร้านอาหารเช้าและร้านกาแฟเท่านั้นที่เปิด ผมพบกับโฮสเทลเป้าหมายผ่านการช่วยเหลือจากคนท้องถิ่น แม้การสื่อสารภาษาอังกฤษจะเป็นไปได้ยากกับคนส่วนใหญ่ที่นี่ และความไม่เป็นมิตรจากภายนอกที่สัมผัสโดยคร่าวๆ 

                ลักษณะภายนอกของชาวรัสเซียก็คงเหมือนน้ำแข็งปั่นเกล็ดหิมะก่อนตกแต่งจนเสิร์ฟเป็นบิงซู ดูลักษณะเย็นชาและแข็งทื่อไม่น่าอภิรมย์ แต่เมื่อได้สัมผัสจริงๆก็พบว่า คนที่นี่ส่วนใหญ่นั้นกลับอ่อนโยนและเป็นมิตรโดยไม่ได้แสดงออก 

                 การช่วยเหลือที่เกิดขึ้นนั้นมาในรูปแบบที่หลากหลาย ไม่ว่าจะชี้ทางด้วยนิ้วบ้าง เปิดรูปให้ดูบ้าง รวมไปถึงการเดินพาไปถึงที่ (ตัวผมก็เดินตามอย่างว่าง่าย โดยไม่คำนึงถึงเลยว่าเค้าจะเป็นมิจฉาชีพหรือเปล่า) 

                   เมื่อมาถึง ผมทำการรายงานตัวคร่าวๆและฝากกระเป๋ากับที่พักเป็นที่เรียบร้อย พร้อมแล้วสำหรับการออกลาดตระเวนกรุงมอสโคว์ แต่เดี๋ยวก่อน... ผมยังไม่ได้ทานข้าวเลยนี่นา 

                   ผมออกเดิน เสาะแสวงหาร้านอาหารในย่านที่พักของผม จนมาเจอร้าน My-My (ออกเสียงว่า Mu-Mu) เป็นร้านแนวๆข้าวแกงบ้านเราที่มีการต่อแถวแล้วเลือกเอาว่าจะเอาอะไรบ้าง โดยมีครบทั้งของคาวและของหวาน โดยครั้งแรกของผม ผมไม่มีเมนูในใจเป็นพิเศษจึงทำการชี้มั่วเลย เนื่องจากหิวจนหน้ามืดตามัว ค่าเสียหายราวๆ 250 กว่าบาท อาหารรสชาติค่อนข้างเลี่ยนแต่ไม่แย่นัก ได้แปรสภาพเป็นพลังงานต่อร่างกาย แม้ท้ายที่สุด ผมจะกินไม่หมดก็ตาม

 ซีซ่าร์สลัด,ขนมปัง,ซุปเนื้อไก่,มันฝรั่งทอด,เสต็กเนื้อ และ น้ำแครนเบอรี่ สำหรับเช้านี้

                  มื้อแรกกับอาหารรัสเซียผ่านไปโดยความพึงพอใจคาบเส้นแต่ความอิ่มเกินคาด พร้อมออกไปเดินทอดน่องในมหานครอันเปี่ยมไปด้วยประวัติศาสตร์ โดยสถานที่แรกประจำทริปนี้คือการไปเยือน สนามฟุตบอลลุจนิกี สนามประจำชาติรัสเซีย... 

สนามกีฬาแห่งชาติ ลุจนิกี

เป็นรูปปั้นที่มีทุกที่... "อดีตท่านผู้นำโซเวียต วลาดิเมียร์ เลนิน"

อนุสรณ์สถานความโศกของแฟนบอลเชลซี... เนื่องจากสนามแห่งนี้เคยใช้เป็นนัดชิงยูฟ่าแชมเปี้ยนลีก ระหว่าง แมนฯยูไนเต็ดพบเชลซี เมื่อปี 2008 ส่วนผลนั้น ผมไม่ขอกล่าว... (ขอไปแอบร้องไห้สักครู่)

ด้านหลังสนามเป็นลานโล่ง และ ตึกตรงนั้นคืออาคารของ มหาวิทยาลัยมอสโคว์ 

                 แม้จะเป้าหมายแรกจะไม่เป็นอย่างที่หวัง แต่สิ่งที่ได้สัมผัสก็นำมาหักล้างจนเกินความอิ่มเอมทางด้านความรู้สึก ผมเดินกลับไปที่เมโทร(รถไฟใต้ดิน) อีกครั้ง เตรียมพร้อมสำหรับแลนด์มาร์คประจำประเทศอันโด่งดัง จุดที่นักท่องเที่ยวทุกคนต้องมา ใช่แล้วครับ "จตุรัสแดง" นั่นเอง

โปรดติดตามได้ในบทต่อไป เร็วๆนี้ครับ