ซัมเมอร์ปี 2561 ผมมองผ่านไปยังหน้าต่างเครื่องบิน Boeing 757-200 ของสายการบินสัญชาติคาซัคฯ ทอดสายตาออกไปยังลานจอดของสนามบินสุวรรณภูมิ นี่ไม่ใช่การเข้าจอดของเที่ยวบินผม หากแต่เที่ยวบินนี้กำลังจะพาผมออกไปไกลแสนไกล ผมพยายามจะมองออกไปให้ไกลที่สุด แม้รู้ดีว่าระยะสายตาคงไปได้ไม่ไกล ไม่มีทางเกินเขตอากาศยานอย่างแน่นอน ผมอายุ 21 กระหาย ใคร่รู้ และ เปี่ยมล้นไปด้วยความมั่นใจ ในทางกลับกันของความมั่นใจนั้นกลับเต็มไปด้วยความห่วงหาถึงบ้านที่จากมา และ ความกังวลในสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นในอีกกี่ไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ผมแบกความคาดหวังของตัวเองมามากเกินกว่าที่ตัวผมนั้นคิดไว้ ขณะนี้เครื่องบินลำยักษ์นี้ได้พาผู้โดยสารนับร้อยลอยขึ้นจากผืนดิน ไต่ระดับความสูงยากที่จะหยุดได้ ทะลุผ่านเมฆ มุ่งสู่สุดปลายขอบฟ้า ผมทอดสายตามองออกไปอีกครั้ง หากแต่คราวนี้ผมได้เห็นมากกว่าเมื่อครู่ ผังเมืองของกรุงเทพมหานครฯจากมุมสูงดูดีกว่าที่จินตนาการไว้ ผมบอกลากรุงเทพฯรวมถึงแผ่นดินประเทศไทยเป็นการชั่วคราว มุ่งหน้าสู่จุดหมายอันไกลโพ้นทะเล และเรื่องราวต่อจากนี้คือช่วงเวลาดั่งความฝันตลอดปิดเทอมที่ผ่านมา...