กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กหญิงธรรมดาคนหนึ่ง
อาศัยอยู่ในนครแห่งหนึ่ง คุณอาจจะไม่เคยรู้จัก นครนั้นชื่อว่า 'นครแห่งแสงสว่าง'
เจ้าผู้ปกครองนครนี้ไม่ชอบความมืด
ดังนั้นถึงแม้จะเป็นตอนกลางคืนแล้ว ท่านก็ให้ประดับหลอดไฟสว่างไสวไปทั่วทั้งนคร
ดังนั้นทุกคนในเมืองนี้จะต้องมีผ้าปิดตาเป็นของคู่กายยามนิทรา
เด็กหญิงคนนี้ก็เช่นกัน เธอก็ทำเหมือนคนอื่น ๆ
ยกเว้นเสียก็แต่ก่อนจะหยิบผ้าปิดตามาใส่แล้วนอน เธอจะมองออกไปนอกหน้าต่าง
มองไปบนท้องฟ้า
ท้องฟ้าที่เจือไปด้วยแสงจากหลอดไฟในเมือง กลายเป็นสีส้มเรือง ๆ
ดูเหมือนนครแห่งนี้ไม่เคยหลับใหลเลย
บางครั้งเด็กหญิงเห็นดวงจันทร์ เธอสงสัยว่า ทำไมจึงมีแค่ดวงจันทร์ที่อยู่บนฟ้า
ดวงจันทร์เหงาบ้างไหม ดวงจันทร์มีเพื่อนหรือเปล่า
คุณยายบอกว่าดวงจันทร์มีเพื่อน ชื่อว่าดวงดาว คุณยายยิ้มแล้ววาดรูปดาวให้เด็กน้อยดู
ทำไมเราไม่เห็นเขาล่ะคะ เด็กหญิงถาม
แค่แสงจากดวงจันทร์และแสงในเมืองบดบังพวกเขาอยู่ ..
ถึงเรามองไม่เห็นพวกเขา แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่อยู่นะ คุณยายบอก
.
วันหนึ่งเด็กหญิงได้ไปที่ร้านขายของเล่น
เธอพบสิ่งที่เหมือนดวงดาวที่คุณยายวาดให้ดู มันทำมาจากพลาสติก
นี่น่ะ ถ้าอยู่ในที่มืดจะส่องแสงได้ คุณป้าร้านขายของเล่นอธิบาย
เด็กน้อยตาโต เธออยากเห็นดวงดาวส่องแสง เธอจึงรบเร้าให้คุณแม่ซื้อให้
และในวันนั้นเธอก็ได้มันมา
.
เธอพยายามหาที่ที่มืดที่สุดในนครแห่งแสงสว่าง
แต่ก็หาไม่เจอ ไม่ว่าเธอจะเอามือปิดแล้วแง้มดู แสงก็ยังลอดเข้าไปได้
เธอเข้าไปซุกตัวในผ้าห่ม แสงจากหลอดไฟข้างทางก็ยังส่องลอดผ่านผ้าเข้ามา
เธอเอามันห่อไว้ในผ้าปิดตา แล้วก็นึกขึ้นได้ ... ห่อแล้วจะดูได้ยังไงกันเล่า
เด็กหญิงพยายามอยู่หลายวันก็ยอมแพ้ แต่เธอพกดวงดาวติดตัวอยู่เสมอ
เผื่อจะมีโอกาสได้เจอที่ที่ดาวส่องแสงได้
.
งานฉลองเทศกาลของนครแห่งแสงสว่างมาถึง
นักท่องเที่ยวเข้ามาเยี่ยมชมงานเทศกาลมากมาย
เด็กชายคนหนึ่งก็เช่นกัน เขาเดินทางมาจากเมืองอันไกลแสนไกล เพื่อมาชมงานเทศกาลนี้
และเขากำลังหลงทาง หาทางไปนิทรรศการหลักไม่เจอ
เขามองไปเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังเดินไปพลางกินขนมไปพลาง สายตาของเธอไม่บ่งบอกถึงความกลัวใดใด รวมถึงการแต่งตัวของเธอทำให้เขาสันนิษฐานว่าเธอเป็นคนในนครแห่งนี้
เขาจึงเข้าไปถามทางไปนิทรรศการหลักจากเธอ เธอเสนอว่าจะเป็นคนพาเขาไป
เขากล่าวขอบคุณ เธอเริ่มชวนคุย
"มาจากเมืองอื่นหรอ"
"อืม เรามาจากเมืองแห่งหุบเขา"
"อยู่ที่ไหนน่ะ"
"เอ่อ .. ไกลจากที่นี่มากเลยล่ะ"
"เหรอ แล้วที่นั่นมีดวงดาวไหม"
"มีสิ"
"ดวงดาวอยู่เป็นเพื่อนดวงจันทร์หรือเปล่า ดวงจันทร์มีเพื่อนจริงไหม"
"ท้องฟ้าที่บ้านเรา มีดวงดาวมากมายจนนับไม่ไหวเลย"
เด็กหญิงตาโตขึ้นมาทันที เธอนึกสงสัย ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวจะสวยขนาดไหนกันนะ
.
"ถึงแล้วล่ะ" เด็กหญิงกล่าว
"ขอบคุณนะ" เด็กชายยิ้มกว้างพลางโบกมือลา
เด็กหญิงทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เธอล้วงกระเป๋ากระโปรงก่อนจะหยิบของสิ่งหนึ่งขึ้นมา
ดวงดาวพลาสติกดวงนั้นนั่นเอง
เด็กหญิงหลุบตาลง ยื่นดวงดาวให้เด็กชาย
"ฝากให้ดวงดาวนี้กลับไปเมืองแห่งหุบเขาด้วยได้ไหม"
เด็กชายมีสีหน้างุนงง "ทำไมล่ะ"
"เราคิดว่ามันควรจะอยู่ในที่ที่มันส่องแสงได้ อีกอย่าง มันจะได้เจอเพื่อน ๆ ของมันด้วย ก็เธอบอกว่าที่บ้านเธอมีดวงดาวเยอะมากเลยนี่นา"
เด็กชายครุ่นคิด ในที่สุดเขาก็รับดวงดาวพลาสติกนั้นมา
เด็กหญิงยิ้มละไม "ขอบคุณมากนะ ขอบคุณจริง ๆ"
เด็กชายยิ้มตอบ เก็บดวงดาวใส่กระเป๋าแล้วเดินจากไป
ไม่นานเขาก็กลืนหายไปในหมู่นักท่องเที่ยวที่มาเยี่ยมชมงานเทศกาล
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in