ฤดูฝน
เด็กผู้หญิงขี้อายคนหนึ่งไม่สบาย เธอเป็นโรคไข้หวัด
เธอรู้สึกไม่ดี เจ็บคอ ทานอะไรก็ไม่อร่อย น้ำมูกไหล ซ้ำยังมีอาการไออีก
แต่เธอก็จำเป็นต้องไปเรียน เธอจึงใส่ผ้าปิดปากไปโรงเรียน
เธอเดินขึ้นรถโดยสารประจำทางที่เคยขึ้นประจำทุกวัน มองเห็นคนที่คุ้นหน้า
เด็กผู้ชายโรงเรียนชายล้วนที่จะขึ้นรถโดยสารในเวลานี้ทุกวัน
เธอไม่เคยคุยกับเขา
แค่นั่งรถโดยสารร่วมกันทุกวันเท่านั้น
วันนี้รถค่อนข้างแน่น เด็กชายคนนั้นจึงลุกให้เด็กหญิงในผ้าปิดปากนั่ง
"ขอบคุณค่ะ" เธอพูดเบา ๆ เด็กชายคนนั้นพยักหน้าตอบ
.
วันนี้เธอก็ยังไม่หายจากอาการไอและน้ำมูกไหล
เด็กหญิงใส่ผ้าปิดปากแล้วขึ้นรถประจำทาง
การมีอยู่ของเด็กชายดูจะเป็นเรื่องบังเอิญในช่วงแรก
แต่กลายเป็นเรื่องธรรมดาเมื่อมันเกิดขึ้นทุกวัน เหมือนกับกิจวัตรประจำวัน
ตัวตนของเด็กชายหลอมรวมกับบรรยากาศของรถโดยสาร
ประมาณว่า ถ้าขึ้นรถโดยสารก็จะมีคนขับ คนเก็บตั๋ว และเด็กชาย
กลายเป็นภาพในชีวิตประจำวันของเธอ
แต่วันนี้รถโดยสารต่างไปจากทุกวัน เพราะไม่มีเด็กชายคนนั้น
.
สองวันต่อมา
เด็กหญิงยังคงใส่ผ้าปิดปากเพราะอาการยังไม่หายสนิทดี
เธอมองเห็นร่างที่คุ้นตา เด็กชายคนนั้นนั่นเอง แต่คราวนี้เขาใส่ผ้าปิดปาก
ภายใต้ผ้าปิดปาก เธอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
เธอคงไม่รู้
ว่าภายใต้ผ้าปิดปากสีขาวสะอาด เขาก็ยิ้มเมื่อมองเห็นเธอเช่นกัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in