ต่ำลง

ต่ำลง

ลอยต่ำลงเรื่อย ๆ จากดาดฟ้าที่ฉันทิ้งตัวลงมา
เป็นช่วงเวลาที่เนิบช้า ความมืดทำให้ฉันไม่เห็นอะไรนอกจากแสงไฟจากห้องต่าง ๆ ในตึก
ห้องแล้วห้องเล่า บางครั้งฉันเห็นเงาคนในห้อง

นั่นไม่สำคัญอะไร เมื่อถึงพื้นทุกอย่างจะจบลง ฉันจะเป็นอิสระ

ไม่ต้องสนใจอีกแล้วว่าใครจะคาดหวังกับตัวฉันอย่างไร
อีกแค่นิดเดียวจะถึงพื้น วินาทีนั้น เหมือนกับทีวีที่ถูกกระชากปลั๊กไฟออก
ภาพทุกอย่างพลันสลายหายไปกลายเป็นความมืดมิด

.

ฉันตื่นขึ้นมาในห้องเพดานสีขาว ใครบางคนมัดมือฉันเอาไว้กับเตียง ได้กลิ่นยาคละคลุ้งอยู่ในอากาศ
ฉันกรีดร้อง และไม่นานก็มีคนเข้ามาทำอะไรบางอย่างกับแขนฉัน
ทุกอย่างกลายเป็นความมืดอีกครั้ง