เราทุกคนมีก้อนหินอยู่อย่างน้อยคนละก้อน
ฉันก็เหมือนกัน
มันไม่ใช่ของมีค่าอะไร ซ้ำถ้าแบกไว้มาก ๆ ก็หนัก เดินลำบาก สร้างความทรมาน
แต่ถึงกระนั้นมันก็เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เคยเห็นใครไม่มีก้อนหิน

.

ฉันเดินทางไปเรื่อย ๆ ผ่านหมู่บ้าน เมือง ป่าไม้ ภูเขา ทะเลทราย

ฉันพบเจอคนมากมาย ทุกคนมีก้อนหินคนละหลาย ๆ ก้อน
พวกเขาแบ่งให้ฉันคนละก้อนบ้างสองก้อนบ้าง 

บางคนที่เดินไม่ไหว เขาก็แบ่งมาให้มากกว่านั้น
ฉันได้พบว่าก้อนหินของแต่ละคนมีขนาดแตกต่างกันไป สีก็ไม่เหมือนกัน

ฉันเก็บก้อนหินเหล่านั้นไว้

.
ฉันเดินทางมาเรื่อย ๆ กับก้อนหินที่เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ
ผู้คนที่ฉันมีปฏิสัมพันธ์ด้วยยังคงหยิบยื่นก้อนหินให้ฉัน
ฉันรับมาอย่างเสียไม่ได้ ฉันไม่อยากรู้อีกแล้วว่าก้อนหินจะมีสีอะไรบ้าง ขนาดใหญ่แค่ไหน

แต่พวกเขาทุกคนก็ไม่หยุดที่จะให้ก้อนหินกับฉัน
ฉันรู้แค่ว่ามันหนัก ทุกย่างก้าวของฉันมีแต่ความทรมาน

ฉันรวบรวมกำลังวิ่งหนีออกจากที่ที่มีผู้คนที่แบกก้อนหิน

เท้าของฉันสะดุดกับหินก้อนหนึ่งที่พื้น ฉันล้ม บรรดาหินที่ฉันแบกมาทั้งหมดร่วงลงสู่พื้น
บางส่วนร่วงลงบนตัวฉัน มันเป็นก้อนที่ใหญ่ที่สุด หนักที่สุด

ฉันขยับตัวไม่ได้

ฉันยิ้ม ... ได้พักสักทีนะ
ฉันปิดเปลือกตาลง