ฉันเดินออกมาจากร้าน Cupping Room แล้วแหงนมองบันไดเลื่อนที่อยู่บนหัวก่อนจะหันไปทางขวามือมองเห็นจุดเริ่มต้นของมัน

   จากการค้นข้อมูลในกูเกิ้ลตามที่ผู้นำบางประเทศแนะนำจึงพบว่าชื่อเต็มของมันคือCentral Mid-Levels Escalator  เป็นบันไดเลื่อนกลางแจ้งที่ยาวที่สุดในโลก  ถูกสร้างขึ้นเพื่ออำนวยความสะดวกให้กับประชาชนที่อาศัยอยู่บนเขา  มีเวลาทำการสำหรับขาขึ้นและขาลง  แต่ตอนที่ฉันไปถึงบริเวณนั้นเป็นช่วงเวลาที่บันไดเลื่อนกำลังเปิดให้ขึ้นพอดี

               ฉันไม่ใช่แฟนหนังหว่องกาไว  แต่ฉันเคยดู Chunking Express จึงจำได้ว่ามีฉากนึงที่อาเฟยมานั่งส่องห้องผู้ชายจากบันไดเลื่อนซึ่งตอนนั้นขี้เกียจค้นข้อมูลเลยคิดว่ามันคงเป็นที่นี่แหละ ด้วยความไม่รู้จะทำอะไรเลยเดินถ่ายรูปแล้วก็ขึ้นบันไดเลื่อนไปเรื่อย ๆจนกระทั่งมาเจอป้าย Hollywood Road เลยลองเดินตามป้ายไป

                                            NIKON FE + FUJI COLOR 400 JAPAN

                                            NIKON FE + FUJI COLOR 400 JAPAN

               เดินตามป้ายไปสักพัก  ป้ายหายไปไหนไม่รู้ จนหันไปเห็นนักท่องเที่ยวรุ่นลุงป้ากำลังเดินตามไกด์ส่วนตัว  ตอนนั้นนึกสนุกเลยเดินตามแบบทิ้งระยะ  อยากรู้ว่าเขาจะไปไหนกัน  แต่พอหันไปถ่ายรูปเล่นก็ไม่รู้ว่าเขาเดินไปไหนกันแล้ว  และก็ลืมจุดมุ่งหมายของตัวเอง  จึงได้แต่เดินถ่ายรูปไปมั่ว ๆ ตามตรอกซอกซอย

                                           NIKON FE + FUJI Premium 400

                                                    NIKON FE + FUJI Premium 400

               ไม่ค่อยแน่ใจว่าบริเวณนี้เรียกว่าอะไร  แต่พบร้านขายของเก่า ๆ เยอะ  เช่นพวกกล้อง ฟิล์ม  เครื่องเล่นแผ่นเสียง  สารพัดของวินเทจ  ฉันยืนดูและถ่ายรูปด้วยความเพลิดเพลินพักใหญ่  จนรู้สึกว่าท้องเริ่มร้อง มองนาฬิกาจึงรู้ว่าใกล้เที่ยงแล้วเลยมองหาร้านอาหารที่คิดว่าน่าจะถูกปาก

                                              NIKON FE + FUJI Premium 400

               สายตาหันไปเห็นร้านอาหารญี่ปุ่นแต่ขายเป็นด้ง(ข้าวหน้าต่าง ๆ) อย่างเดียว ราคาไม่แรงด้วย เลยเลี้ยวเข้าไปและสั่งข้าวหน้าปลาดิบรวม ฉันนั่งรออยู่สักพักก็เริ่มมีมนุษย์เงินเดือนเข้ามาในร้านและแถวก็เริ่มยาว  น่าจะได้เวลาพักกลางวันพอดีสินะ 

               พอท้องอิ่มฉันก็รีบลุกออกจากร้าน ซึ่งขณะที่นั่งกินข้าวกลางวันก็ตัดสินใจว่าขึ้นไป Victoria Peak น่าจะดีเพราะอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่  คงเดินไหว ระหว่างทางก็เดินผ่านร้านอาหารต่าง ๆ มากมาย พนักงานออฟฟิศส่วนใหญ่ลงมาซื้อข้าวกล่องกลับขึ้นไปกินบนออฟฟิศ  เข้าใจว่าที่นั่งตามร้านอาหารก็คงน้อย  ซื้อไปกินคงสะดวกกว่า

                                               NIKON FE + FUJI Premium 400

               ตอนเดินไปได้สักครึ่งทางเริ่มคิดว่าตัวเองตัดสินใจผิดหรือเปล่านะ

               กูเกิลดูอีกทีพบว่าการจะไปVictoria Peak ซึ่งต้องขึ้นThe Peak Tram ขึ้นไปเนี่ยสามารถไปได้หลายทาง  เช่น เดินไปจนถึงสถานี  หรือนั่งรถบัสไปลงที่สถานี ฉันเห็นว่าระยะทางมันไม่ไกลเลยคิดว่าเดินเอาก็ได้

               แต่ว่า...

ในช่วงเวลานั้นก็ลืมนึกไปว่าฮ่องกงไม่ได้มีภูมิประเทศเป็นที่ราบลุ่มแบบกรุงเทพมหานคร  ทางเดินในเมืองนั้นมีมีทั้งขึ้นและลงเนิน  แถมอากาศก็ดันเหมือนกรุงเทพมาก ๆ  ร้อนจนเสื้อเปียกไปหมด  ร่มก็ไม่ได้พกมา  พอคิดจะหาซื้อร่มกันแดดก็กันไม่เจอเลยสักร้าน

                                                                NIKON FE + FUJI Premium 400

             ฉันก้มหน้าก้มตาเดิน(เพราะร้อน)ไปสักพักก็เริ่มเห็นชาวต่างชาติเดินย้อนกลับมาจากทางที่ฉันกำลังเดิน  คิดว่าคงมาถูกทางแล้ว  จนมองเห็นป้ายที่บอกให้รู้ว่าตอนนี้ฉันใกล้จะถึง ThePeak Tram แล้ว 

               อากาศร้อนทำให้กระหายน้ำ และเมื่อกระหายน้ำก็ต้องเติมมันเข้าไปในร่างกาย พอมาถึงสถานีรถรางฉันก็พุ่งตรงไปหาพนักงานแล้วถามว่าห้องน้ำอยู่ไหน  พนักงานสาวที่ตั้งใจจะขายบัตรเข้ามาดามทุซโซให้ฉันผงะไปเล็กน้อยก่อนจะรีบบอกทางด้วยสีหน้างุนงง

               ขายไม่ได้  เสียใจด้วยนะ

               พอออกมาจากห้องน้ำฉันเลยเดินย้อนกลับมาตรงช่องขายตั๋ว  ด้วยความที่มาฮ่องกงเป็นครั้งแรกเลยไม่แน่ใจว่าสถานการณ์แบบนี้มันปกติไหม  เพราะแทบไม่มีใครยืนซื้อตั๋วก่อนหน้าฉันเลย  ลานจอดรถก็ถือว่าโล่ง หรือเป็นเพราะว่าวันนั้นเป็นวันธรรมดาผู้คนก็เลยดูเบาบางกว่าปกติ

               ฉันรับตั๋วมาจากพนักงานเป็นตั๋วแบบไป-กลับพร้อมเข้าSky Terrace  ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกก็เดินไปตามทางเดินที่แทบจะไร้ผู้คนพลางคิดในใจว่าบนนั้นคนอาจจะเยอะกว่าข้างล่างนี้ก็ได้