เสียงสัญญาณเลิกเรียนดังขึ้น แจฮยอนยกแขนขึ้นบิดขี้เกียจด้วยความอ่อนล้า แม้เขาจะเก่งวิชาภาษาอังกฤษ แต่นั่งนาน ๆ ก็เมื่อยใช่เล่น

“สรุปวันนี้” จองอูชะโงกหน้ามาหาเขา “จะกลับกับรุ่นพี่ยองโฮใช่ไหม”

แจฮยอนชะงัก เหมือนเพิ่งนึกได้ “อ่า ใช่ ต้องกลับกับพี่ยองโฮ”

“ใจคอจะไม่บอกจริง ๆ เหรอว่าเกิดอะไรขึ้น” โดยองถาม

แจฮยอนเกาแก้ม ใช่ว่าไม่อยากอธิบายหรือจะปิดบังอะไร แต่มันพูดยากเสียเหลือเกิน จะให้เขาเล่ายังไงดี มันเป็นความเออออตามกันไปโดยที่ไม่ได้นัดกัน แบบนี้เหรอ

ยังไม่ทันจะพูดอะไร เสียงกรี๊ดกร๊าดเบา ๆ ก็ดังมาจากประตูหน้าห้อง พวกแจฮยอนหันไปมอง แล้วก็พบต้นตอความคึกคักของห้องที่โผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัว

“รุ่นพี่ยองโฮ” เสียงกระซิบกระซาบของสาว ๆ ในห้องเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “อาทิตย์นี้ใครเป็นแฟนพี่เขาอะ มีคนขอไปหรือยัง พวกเราลองดีไหม”

แจฮยอนหลุดขำเบา ๆ กับคำพูดนั้น ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้

“แจฮยอน”

แล้วยองโฮก็เรียกชื่อเขาออกมา

ทุกคนในห้องหันควับ เสียงจ้อกแจ้กสลายไปทันที แจฮยอนยิ้มแบบไม่เห็นฟันให้รุ่นพี่คนดัง แล้วหยิบกระเป๋าตัวเองมาสะพาย

“งั้นฉันกลับก่อนนะ” เขาบอกเพื่อนสองคนที่มองเขาสลับกับยองโฮไม่ละสายตา “พรุ่งนี้เจอกัน”

“เออ” โดยองกับจองอูพึมพำตอบรับ

แจฮยอนเดินฝ่าความสนใจของเพื่อนทั้งห้องตรงไปที่ประตูหน้า ยองโฮมองเขายิ้ม ๆ ทำเอารู้สึกใจเต้นขึ้นมาทันที

ถึงจะไม่ได้ชอบอะไร แต่มองอย่างนี้ก็เขินนะโว้ย

“เปิดตัวแบบคนดัง”

“มารับเจ้าชายแจฮยอนก็ต้องให้สมเกียรตินิดนึงสิ”

เขาตาโต “พี่รู้จักชื่อนั้นด้วยเหรอ”

“มีใครไม่รู้จักบ้างดีกว่า”

แจฮยอนถอนหายใจ กึ่งขำกึ่งเขิน ก่อนจะตาโตเมื่อยองโฮเอื้อมมือมาโอบไหล่เขาให้เดินออกจากตรงนั้น

“ไปเถอะ”

จริง ๆ การเดินโอบไหล่ก็เป็นสิ่งที่เขากับเพื่อนทำออกบ่อย แต่กับยองโฮมันต่างออกไป แจฮยอนเหลือบมองรุ่นพี่ที่เดินสบาย ๆ ข้าง ๆ อย่างไม่แน่ใจนัก ยองโฮตัวสูงกว่าเขา พอโดนโอบแบบนี้เขารู้สึกเหมือนตัวเองตัวเล็กลงไปเท่าตัวเลย

“ไอติมร้านไหนอร่อยเหรอ”

ยองโฮถามเขาขึ้นมา แต่แจฮยอนไม่ได้ตอบคำถามนั้น

“กับแฟนคนอื่นก่อน ๆ พี่ก็ทำแบบนี้เหรอ”

ยองโฮชะงัก

แจฮยอนช้อนตามองคนตัวสูงกว่า เขาเห็นสีหน้ารุ่นพี่เปลี่ยนไปชั่วขณะ

“หมายถึงยังไง”

“ก็…” แจฮยอนชี้มือที่ยังเกาะอยู่ที่ไหล่ของเขา “โอบไหล่แบบนี้”

ยองโฮส่ายหน้า “ทำแบบนั้นกับผู้หญิงตั้งแต่วันแรก ๆ ไม่ได้หรอก”

“แล้วกับผม...”

“อ่า…” ยองโฮละมือออก “ไม่ชอบเหรอ”

“คือ เปล่าครับ มันแค่ ยังไงดี” แจฮยอนเอียงคอไปมา “แปลก ๆ นิดหน่อย”

“ยังไงเหรอ”

ยองโฮดูสนใจการตอบคำถามของเขา ก้มหน้าลงมาฟังใกล้จนแจฮยอนแทบจะรู้สึกถึงลมหายใจอีกฝ่าย

“…ใกล้ไปไหมครับ”

“หอมจัง”

“ครับ?”

คำพูดที่โพล่งขึ้นมากะทันหันทำเอาแจฮยอนลืมสิ่งที่จะตอบไปเสียสิ้น แต่ยังไม่ทันพูดอะไรต่อ รุ่นพี่ยองโฮก็เดินดึงให้ถอยห่างเขาออกไป

“โอโห เพื่อนรัก นี่มันทางเดินบนอาคารเรียน” เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งดังขึ้นมา เขาคือคนที่ดึงยองโฮออกไปพร้อมกับกอดคออย่างสนิทสนม “แล้ว นึกว่าสาวที่ไหน นี่มันเจ้าชายแจฮยอนคนดังนี่”

แจฮยอนเหลือบมองป้ายชื่อบนอกอีกฝ่าย คน ๆ นี้คือรุ่นพี่นากาโมโตะ ยูตะ ปีสาม

“สวัสดีครับ” เขาโค้งให้

ยูตะทำท่าแปลกใจ ก่อนจะหันกลับไปมองยองโฮที่หัวเราะหึ ๆ ในคอ

“อาทิตย์นี้คือคนนี้เหรอ”

ยองโฮกับแจฮยอนมองหน้ากัน

ก่อนแจฮยอนจะพยักหน้ารับ

“…นายขอไอ้บ้านี่เป็นแฟนเหรอ”

พอยูตะถาม เขาก็พูดไม่ออก เอาจริง ๆ คือไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไง

เขาขอพี่ยองโฮเป็นแฟน? จะว่างั้นก็เหมือนจะใช่ แต่ตอนนั้นมันแค่สมมุตินี่นา คนที่ถือคำพูดของเขาเป็นจริงเป็นจังก็คือพี่ยองโฮเองนั่นแหละ

“จะมาอยากรู้อะไรล่ะ” ยองโฮดึงแขนเพื่อนออก แล้วขยับมายืนข้างแจฮยอน “จะกลับแล้วเหรอ ไว้เจอกัน”

“เออ แต่อย่ามาทำท่าอะไรแบบนั้นบนตึกอีกนะเพื่อน ขอเถอะ” ยูตะทำหน้าจริงจัง “แค่นี้ข่าวฉาวก็เยอะพออยู่แล้ว อย่าให้มีหลักฐานจริง ๆ เลย จะจบอยู่แล้ว”

แจฮยอนมองหน้ารุ่นพี่ข้างตัว ยองโฮพยักหน้ารับ

“ขอบใจที่เตือน”

“กลับ ๆ ไปเถอะ”

ยองโฮยกมือบอกลากเพื่อน ก่อนจะดันไหล่แจฮยอนให้เดินนำไปก่อน

พวกเขาเดินลงมาจนถึงชั้นล่างของอาคาร ต่างคนต่างแวะเปลี่ยนรองเท้าที่ล็อกเกอร์ ก่อนจะเดินออกมาเจอกันที่หน้าอาคาร

ท้องฟ้ายังคงสดใสเหมาะกับการลงไปวิ่งเล่นที่สนามเหมือนเมื่อเช้า แจฮยอนมองนักเรียนคนอื่นที่ใส่ชุดกีฬาแล้วนึกอยากเล่นอะไรสักอย่างบ้าง แต่เมื่อคิดถึงของกินแล้ว แน่นอนว่าเขาต้องเลือกอย่างหลัง

“พี่มีข่าวฉาวเยอะเหรอ”

พอยองโฮมายืนข้าง ๆ แจฮยอนก็ถามทันที

คนอายุมากกว่าสะดุ้ง หันมามองคนถามจนคอจะหลุด

“ปกติเป็นคนตรงไปตรงมาแบบนี้เลยเหรอ”

“พี่ไม่โอเคเหรอครับ”

“เปล่า แค่แปลกใจ ปกติไม่ค่อยได้คุยกัน ไม่รู้ว่าแจฮยอนเป็นคนแบบนี้”

คนที่ทำตัวเหนือความคาดหมายยิ้ม

“แล้วสรุปว่า เป็นคนมีข่าวฉาวเยอะจริงเหรอครับ”

ยองโฮยักไหล่ ขณะเริ่มเดินนำ “ก็เปลี่ยนแฟนอาทิตย์ละคน จะให้มีแต่ข่าวดี ๆ คงเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”

“ผมไม่รู้ว่าพี่มีข่าวฉาวเลยนะ ยกตัวอย่างได้ไหมครับ”

“คือต้องพูดให้ฟังจริง ๆ เหรอ”

“ก็อยากรู้นี่นา”

ยองโฮถอนหายใจ ไม่ได้ดูเบื่อหน่าย ติดจะขำเสียมากกว่า

“ก็...เคยโดนอาจารย์เรียกไปถามว่า ‘จูบกับเพื่อนผู้หญิงในห้องตอนคนอื่นไปเรียนพละ’ เหรอ”

แจฮยอนเลิกคิ้ว “เบากว่าที่ผมคิดไว้อีก”

“นี่คิดว่าพี่เป็นคนยังไงเนี่ย”

“ไม่มีความคิดในหัวเลยครับ เราไม่เคยคุยกันเลยนี่นา”

พอมาย้อนคิดดูแล้ว ช่วงเวลาที่เหมือนจะมีบทสนทนากันจริง ๆ จัง ๆ ก็แค่ตอนคุยกันเรื่องหนังสือในชมรม ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้รู้จักกันมากขึ้นสักเท่าใด

“งั้นวันนี้เรามาคุยกันเยอะ ๆ เป็นไง” ยองโฮเสนอ “กลับบ้านดึกได้ไหม”

“ไม่เกินสองทุ่มครับ เลี้ยงข้าวด้วยนะ”

ยองโฮทำหน้าเหมือนจะหัวเราะ “ดูชอบพวกอาหารจัง”

“มีใครไม่ชอบอาหารด้วยเหรอครับ เราต้องกินเพื่ออยู่นะ”

รุ่นพี่ไม่ได้ว่าอะไรกับคำพูดนั้น เพียงแต่หัวเราะออกมาเบา ๆ

ร้านไอติมที่แจฮยอนพายองโฮมากินอยู่ห่างจากโรงเรียนไปไม่ไกลนัก ยองโฮสั่งมาเพียงไอศกรีมหนึ่งสคูปสำหรับกินคนเดียว ขณะที่แจฮยอนสั่งพาร์เฟต์ชุดใหญ่มา นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายเมื่อไอศกรีมที่จัดตกแต่งอย่างอลังการมาวางตรงหน้า

“น่ากินจัง”

“หน้าตามีความสุขจนพี่อิจฉาไอศกรีมแล้วนะ”

แจฮยอนขมวดคิ้ว เบะปาก “เสี่ยวมากจริง ๆ อะ พี่ยองโฮ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้”

ยองโฮหัวเราะ คราวนี้ดังกว่าปกตินิดหน่อย

แจฮยอนตักไอติมเข้าปาก รสสัมผัสของวานิลลาทำเอาเขาอยากจะกระโดดไปรอบร้าน ๆ แต่ในความเป็นจริงแล้วทำได้เพียงส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ รู้สึกเหมือนมีสวรรค์อยู่ในปาก ดีจนต้องหลับตาเพื่อดึงสัมผัสทั้งหมดมาที่ปลายลิ้น

เมื่อลืมตาขึ้นมา ยองโฮมองเขาอยู่

“…พี่ไม่กินเหรอครับ”

“เห็นนายกินอร่อยจนไม่กล้ากินของตัวเองเลย”

“เกินไปครับ”

ยองโฮตักไอติมเข้าปากอีกคำ แล้วก็เริ่มชวนคุย

“ได้ยินว่าเพิ่งเลิกกับแฟนเหรอ”

มือที่กำลังจะตักไอติมเข้าปากชะงัก แจฮยอนหรี่ตา

“มาถามเรื่องแบบนี้ตอนกินเลยเหรอครับ”

“ก็ตอนนี้แจฮยอนอารมณ์ดีที่สุดนี่นา อย่างน้อยถ้าหงุดหงิดก็มีของกินดับความหัวร้อนได้”

คนเป็นรุ่นน้องมองไอศกรีมตรงหน้า แล้วก็พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย

“เลิกกันได้พักหนึ่งแล้วครับ แต่ก็ยังเจ็บ ๆ อยู่นะ”

“เพราะงั้นเลยคิดเรื่องขอพี่เป็นแฟนเหรอ อยากลืมเขา?”

แจฮยอนส่ายหน้า กลืนไอติมเข้าปาก

“มันไม่มีใครแทนใครได้หรอกครับ”

“แล้วทำไมถึงคิดอยากขอพี่เป็นแฟนล่ะ” ยองโฮขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเมื่อถามคำถามนี้

“คนอื่นที่มาคบพี่ เหตุผลของเขาคืออะไรเหรอครับ”

“ชอบน่ะสิ” รุ่นพี่เว้นช่วงการพูด “แต่ดูยังไงนายก็ไม่ได้ชอบพี่แบบนั้น”

“แล้วพี่คิดว่าทำไมผมถึงถามพี่ไปแบบนั้นล่ะครับ”

“งั้นถ้าผมขอรุ่นพี่เป็นแฟน รุ่นพี่ก็จะตกลงเหรอครับ”

นึกถึงคำพูดของตัวเองเมื่อกลางวันแล้วแจฮยอนก็อยากเอาหน้าจุ่มไอศกรีม พูดตรง ๆ ก็อาย ไม่รู้ตอนนั้นคิดอะไรอยู่

อาจจะเป็นเพราะนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่เป็นประกายสีทองเมื่อล้อแสงแดดนั่น ไม่ก็ท่าทางที่ดูเหมือนจะไม่มีวันโกหกเขาของอีกฝ่ายก็ได้

หรืออาจจะเป็นเพราะคำพูดของซูยอง

“รู้ตัวไหมว่าเป็นคนอ่านยาก”

ยองโฮบอกเขา แจฮยอนเลิกคิ้ว

“พอรู้ครับ พวกโดยองเคยบอก แฟนเก่าผมก็พูด เขาบอกว่าผมเหมือนจะให้คนรู้จัก แต่ก็เหมือนไม่อยากให้คนรู้จัก”

“ถ้านายเป็นหนังสือ น่าจะต้องใช้เวลาทั้งชีวิตในการอ่านเลยนะ”

“ประโยคสารภาพรักหรือไงครับ”

ยองโฮส่ายหน้าขำ ๆ แต่สายตาไม่ละไปจากเขาเลย “เรามาทำความรู้จักกันหน่อยดีไหม คุณแฟน”

“กับแฟนเก่าคนอื่น พี่ทำยังไงเหรอครับ”

“ทำไมชอบพูดถึงคนอื่นจัง” ยองโฮสงสัย “นายน่าจะเป็นคนเดียวที่ชอบพูดถึงคนที่พี่เคยคบ อยากเปรียบเทียบอะไรหรือไง”

แจฮยอนส่ายหน้า “ผมก็แค่สงสัย พี่เปลี่ยนวิธีการเข้าหาคนที่เข้ามาขอคบกับพี่ตลอดเลยเหรอ”

“ก็ต้องดูว่าเขาเป็นคนยังไง”

“แล้วพี่เป็นคนยังไงกันแน่”

ไอศกรีมในถ้วยของยองโฮค่อย ๆ ละลายกลายเป็นของเหลว เขามองใบหน้าดูดีผิดมนุษย์มนาของรุ่นน้องตรงหน้าอย่างประหลาดใจ

“พี่น่ะ ดูแลทุกคน แต่ไม่ได้แสดงตัวตนของตัวเองออกมาเลยใช่ไหมครับ”

“…”

“งั้นเราก็คงไม่ต่างกันนักหรอก”

แจฮยอนพูดจบก็ตักไอติมอีกคำเข้าปาก

ยองโฮเห็นขนตายาวที่หลุบลงเล็กน้อยตอนที่อีกฝ่ายเอาแต่สนใจไอติมตรงหน้า ปลายจมูกโด่งเป็นสัน แจฮยอนเป็นคนแก้มเยอะแต่ไม่ได้ดูอ้วนอะไร กลับกันมันดูทำให้อีกคนดูเป็นมิตร โดยเฉพาะเวลายิ้มแล้วแก้มนุ่ม ๆ นั้นบุ๋มลงไปเป็นลักยิ้ม ไหนจะริมฝีปากแดง ๆ ตัดกับผิวขาวจัดที่คอยแต่จะหาอะไรกินอยู่ตลอดเวลานั่นอีก

เห็นในชมรมบ่อย รู้ว่าหน้าตาดี แต่ไม่เคยเห็นมุมนี้มาก่อน

เป็นคนน่ารักดี

“อ๋อ มีอีกเรื่อง” จู่ ๆ คนที่เขามองหน้าอยู่ก็เบนสายตากลับมา “ผมไม่ได้มีปัญหากับการที่พี่จะโอบมาอะไรหรอกนะ เอาจริง ๆ ก็ชิน ชอบโดนเพื่อนกอดประจำ แค่แปลก ๆ นิดหน่อย พี่ไม่ได้ทำงี้กับทุกคนใช่ไหมครับ”

ยองโฮยิ้มมุมปาก “พี่โตที่ชิคาโก้ก่อนจะย้ายมาเรียนม.ปลายที่นี่ ไม่ชินกับสกินชิปหรอก ปกติกับเพื่อนก็ไม่ค่อยทำ กับคนก่อน ๆ ที่เคยคบก็ไม่ พี่ให้เกียรติผู้หญิง”

แจฮยอนอมยิ้ม

“แต่กับนาย... ไม่รู้สิ เป็นคนที่เห็นแล้วรู้สึกอยากยื่นมือไปจับน่ะ”

“อาจจะเป็นเหตุผลที่โดยองกับจองอูชอบมาวอแวผมก็ได้”

“หวงได้ไหม”

“เป็นอะไรกันมาหวงครับ”

“เป็นแฟนไงครับ”

เห็นชัด ๆ ว่าแจฮยอนเขินนิดหน่อย ผิวแก้มขาว ๆ นั่นแดงเรื่อขึ้นมา

“ปกติเป็นฝ่ายไปจีบสาว พอโดนพูดแบบนี้ใส่เลยเขินสินะ”

“ลองนึกภาพว่าผมพูดงี้ใส่พี่ พี่จะเขินไหมล่ะครับ”

“ไม่เหลือ”

“ก็นั่นแหละ เลิกหยอดได้แล้ว ผมทำตัวไม่ถูก”

ยองโฮหลุดยิ้ม “แจฮยอนนี่น่ารักจัง”

คนฟังเหวอ “อะไรอะพี่ จู่ ๆ ก็พูดแบบนั้น”

“ก็มันจริง”

“ปกติมีแต่คนบอกว่าผมหล่อ เท่ อะไรแบบนี้”

“ก็หล่อนะ” ยองโฮพยักหน้ารับ “แต่มุมนี้ก็น่ารักดี ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ชักชอบแล้วสิ”

แจฮยอนจ้วงไอติมขึ้นกินเป็นสัญญาณว่าไม่อยากรับรู้อะไรชั่วขณะ ภาพนั้นทำเอายองโฮอดเอ็นดูไม่ได้

อาทิตย์นี้น่าจะสนุกแฮะ

“ตกลงว่า เพราะอะไรพี่ถึงเปลี่ยนคนคบไปเรื่อย ๆ แบบนี้เหรอครับ”

แจฮยอนกินไอติมหมดแล้ว และกำลังจะต่อของหวานเพิ่ม ซึ่งยองโฮไม่ได้ว่าอะไร เขาจัดการไอติมของตนเรียบร้อยแล้วเช่นกัน ระหว่างรอวาฟเฟิลราดน้ำผึ้งอะไรสักอย่างของแจฮยอนมาเสิร์ฟ คนเป็นรุ่นน้องก็ยิงคำถามสัมภาษณ์อีกรอบ

“คำถามที่พี่ถามไปนายยังไม่ตอบเลย ถามพี่กลับอีกแล้ว”

“งั้นผมจะตอบคำถามนั้นวันจันทร์หน้าแล้วกัน”

“ก็ได้”

“ทีนี้ตอบคำถามผมเถอะ”

ยองโฮยกมือขึ้นเท้าคาง ก่อนตอบ “ก็อยากรู้ว่าถ้าเราคบคนไปเรื่อยแบบนี้ สักวันจะเจอคนที่เราชอบจริง ๆ ได้ไหม”

“…ไม่เก็ต”

“ไม่ต้องเข้าใจก็ได้” ยองโฮว่า “ก็แค่ อยากรู้ว่าคนเราจะเปลี่ยนไปได้มากแค่ไหนตอนคบกับคนที่ตัวเองชอบ แล้วก็อยากรู้ว่าตัวพี่เองจะชอบใครสักคนจริง ๆ จัง ๆ ได้ไหม”

“ก็ยังไม่ได้สินะครับ ไม่งั้นผมคงไม่มานั่งตรงนี้หรอก”

ยองโฮหัวเราะ ไม่ปฏิเสธข้อสรุปนั้น

“นายเป็นคนแรกเลยที่พี่มาพูดอะไรแบบนี้ด้วย” เขาว่า “กับคนอื่นเขาไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอก พอตกลงคบเป็นแฟนกัน ก็ต้องเอาใจเขา คอยดูแลเทคแคร์ ทำหน้าที่อย่างแฟนคนหนึ่งทำได้ เขาก็มีดูแลพี่ตอบบ้างนะ แต่ก็ไม่เคยเปิดใจคุยอะไรกันแบบนี้เลย”

ขนมเสิร์ฟลงบนโต๊ะพอดี แจฮยอนตาลุกวาวกับน้ำผึ้งที่ราดอยู่บนหน้าวาฟเฟิลโปะไอศกรีมวานิลลา หลังจากลองกินไปคำหนึ่งและทำท่ามีความสุขที่สุดในโลกไป ก็หันมาคุยกับเขาต่อ

“เอาจริง ผมรู้สึกเหมือนเราไม่ได้เดตกันอยู่เลยอะ เหมือนแค่จู่ ๆ ผมก็มีพี่อีกคนเข้ามาในชีวิต สถานะตอนนี้เหมือนเพื่อนมากกว่า”

“แล้วแบบไหนถึงเรียกว่าแฟนล่ะ”

แจฮยอนทำท่าคิดจริงจัง

“รักกัน มั้ง”

“งั้นพี่คงเป็นคนโสดมาตลอดแล้วล่ะ”

“โห อดีตแฟนพี่ได้ยินนี่เสียใจตาย ไม่เคยหลงรักใครเลยจริง ๆ เหรอ”

ยองโฮส่ายหน้า “ยังไม่เจอเลย”

“ถ้าเป็นผมจะเป็นยังไงนะ”

“ครับ?”

แจฮยอนเอาช้อนชี้ตัวเอง “ถ้าสมมุติพี่เกิดรักผมขึ้นมา จะเป็นยังไงนะ”

คนฟังหลุดยิ้มอีกแล้ว รู้สึกเหมือนตั้งแต่เจอรุ่นน้องคนนี้ เขายังไม่หุบยิ้มเลย

“โอกาสเป็นไปได้มันก็มี”

“ผมนึกภาพตัวเองรักพี่ไม่ออกเลยอะ”

“โอโห เจ็บ” ยองโฮทำท่ากุมอก “แต่ใครจะรู้ ครบอาทิตย์ไปเราอาจจะไม่อยากเลิกกันก็ได้”

“อาทิตย์เดียวเนี่ยนะ” แจฮยอนส่ายหน้า “ยาก”

“แต่ก็น่าลอง”

“ก็จริงครับ”

ยองโฮยื่นมือไปตรงหน้า แจฮยอนมองอย่างไม่เข้าใจนัก แต่ก็เอามืออีกข้างมาวาง

“สัญญาว่าสัปดาห์นี้จะเป็นแฟนที่ดีที่สุดในชีวิตแจฮยอนเลย ดีไหม”

มือที่ประสานกันเปลี่ยนเป็นนิ้วก้อยยื่นมาเกี่ยวกันไว้ แจฮยอนมองแล้วหัวเราะเบา ๆ

“โอเค งั้นผมก็สัญญาว่าสัปดาห์นี้จะเป็นแฟนที่ดีที่สุดในชีวิตพี่ยองโฮเลย”

คำพูดนั้นทำเอายองโฮรู้สึกเหมือนตัวเองจะยิ้มไปได้อีกสักสามปี

พอพวกเขาเกี่ยวก้อยกันเสร็จ แทนที่จะดึงมือกลับ ยองโฮกลับวางมือทาบทับมือเขาไว้บนโต๊ะ และแจฮยอนก็ไม่ได้คิดจะว่าอะไร

“พี่ยองโฮ”

“ครับ?”

จู่ ๆ แจฮยอนที่ตั้งหน้าตั้งตากินอย่างน่าเอ็นดูก็เรียกชื่อเขาขึ้นมา

“พี่เคยไปอยู่ชิคาโก้ ผมก็เคยไปอยู่อเมริกามาก่อนนะ ช่วงประถม แต่จำรัฐไม่ได้แล้ว”

“จริงเหรอ” ยองโฮถามอย่างสนใจ “สนุกไหมตอนนั้น”

“สนุกนะ เท่าที่จำความรู้สึกได้” แจฮยอนหัวเราะ “แต่ตอนนี้เลือน ๆ ไปเยอะแล้ว ภาษาอังกฤษก็แค่ดีกว่าคนอื่น แต่พูดไม่คล่องเท่าเมื่อก่อนแล้วล่ะ”

“You can talk to me.” ยองโฮเสนอตัว

“ขี้เกียจอะ” แจฮยอนตอบหน้าตาเฉย “แต่งี้พี่ก็ต้องมีชื่อภาษาอังกฤษใช่ไหม ตอนอยู่นั่น”

“อืม” ยองโฮพยักหน้ารับ “จอห์นนี่”

“ของผมคือเจย์”

“งั้นพี่เรียกนายว่าเจย์ได้ไหม”

แจฮยอนพยักหน้า “เอาสิ ผมก็จะเรียกพี่ว่าจอห์นนี่เหมือนกัน”

“มีชื่อเรียกเฉพาะด้วย สมเป็นแฟนกันจริง ๆ”

“เล่นเองชงเองงี้เหรอ” แจฮยอนหัวเราะ

พอแจฮยอนจัดการขนมอีกจานเสร็จพวกเขาก็ออกจากร้าน ยองโฮพาอีกคนแวะร้านหนังสือประจำ พวกเขาเดินวนกันในร้านแต่ไม่ได้หนังสือติดมือมาสักเล่ม สุดท้ายเลยนั่งรถบัสห่างออกมาจากโรงเรียนพอสมควรเพื่อหาข้าวเย็นกิน ตอนที่ออกจากร้านนาฬิกาบอกเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม นับว่าพวกเขาอยู่ด้วยกันนานพอสมควรเลย

“พี่ไม่ต้องไปส่งผมที่บ้านก็ได้นะ” แจฮยอนบอก เมื่อยองโฮทำท่าจะนั่งรถไฟไปกับเขาด้วย “เดี๋ยวกลับบ้านดึก”

“ดึกก็นอนบ้านเจย์เลยเป็นไง”

“ตลก แฟนกันวันแรกไหมล่ะ”

ยองโฮหัวเราะ เจ้าเด็กนี่น่ารักจริง ๆ นะ

“งั้นพี่ส่งที่สถานี พอเจย์ถึงแล้วก็ทักมาบอกพี่นะ”

“เดี๋ยวครับ” แจฮยอนยกมือขึ้นมาขัด “เราไม่มีเบอร์หรือช่องทางติดต่อกันเลยนะ”

ยองโฮทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ดูเหมือนพวกเขาจะคุยกันจนลืมนึกถึงว่าถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกันจะสื่อสารกันยังไง

ใช้เวลาไม่กี่นาทีในการแลกเบอร์และช่องทางติดต่ออื่น ๆ แจฮยอนมองรูปประจำตัวในแอปแชตสีเหลืองของรุ่นพี่ตรงหน้าแล้วหลุดขำ

“พี่ชอบไรอันเหรอ”

“มีคนบอกว่าเหมือนพี่อะ” ยองโฮว่า

“มีคนบอกว่าเจย์เหมือนพีชเหมือนกัน”

ยองโฮมองหน้าคนเด็กกว่า

“ตะกี้แทนตัวเองว่าเจย์เหรอ”

แจฮยอนทำหน้างง ก่อนจะตาโตขึ้นมา

“เฮ้ย ๆๆๆ ผมลืมตัวอะ ขอโทษครับ”

“ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” ยองโฮยิ้ม “พี่ชอบนะ แทนตัวเองว่าเจย์ น่ารักดี”

“…”

แจฮยอนหน้าแดงไปถึงใบหู โอเค นี่ขนาดยังไม่ได้ชอบอะไรกันนะ แต่เจอชมแบบนี้ตรง ๆ ใครไม่เขินก็เป็นตุ๊กตาหินแล้ว

“งั้นแยกกันเลยนะ ผมต้องกลับแล้ว” แจฮยอนรีบตอบ แต่ยองโฮคว้าแขนเขาไว้ก่อน

“ครับ?”

“แทนตัวเองว่าเจย์กับพี่นั่นแหละ ดีแล้ว”

เขาเงยหน้าสบสายตาของคนตรงหน้าแล้วก็ได้แต่อ้าปากพะงาบ ๆ ก้าวถอยออกมาด้วยพยายามผละออก แต่ยองโฮก็ไม่ปล่อยมือสักที

“โอเค ๆ” แจฮยอนยอมแล้ว “เจย์จะกลับแล้ว พี่จอห์นนี่ปล่อยมือเถอะ เดี๋ยวถึงบ้านดึกนะ”

ยองโฮปล่อยมือแต่โดยดี เจ้าเด็กลูกพีชย่นหน้าใส่เขา ก่อนจะโบกมือให้ “บายครับ” แล้วก็หันหลังวิ่งเข้าสถานีไป

เมื่อเงาร่างนั้นหายลับไปในฝูงชน ยองโฮจึงเดินกลับไปยังทางของตนบ้าง

แจฮยอนถึงบ้านตอนทุ่มครึ่ง เขาทักทายคุณพ่อคุณแม่เสร็จก็เข้าห้องตัวเอง เตรียมอ่านหนังสือ แต่นึกขึ้นได้ว่าต้องส่งข้อความบอกพี่คนนั้นเสียก่อน

ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพแล้วนะครับ

ยังไม่ทันวางมือถือลง เสียงข้อความตอบกลับก็ดังขึ้นมาทันที

พรุ่งนี้เจอกันครับ เจย์ :)

อิโมติค่อนหน้ายิ้มทำเอาคนอ่านเผลอยิ้มตามจริง ๆ แจฮยอนวางมือถือลง ถอนหายใจเบา ๆ แล้วเริ่มเปิดหนังสืออ่าน

วันแรกของการเป็นแฟนกับซอ ยองโฮ จบลงไปแบบนี้