อ่านเจอจากหนังสือ Everyman's Talmud ของ Abraham Cohen ครับ อ่านแล้วก็ชอบตรงที่ว่า จริงๆ การให้อภัยเนี่ย แม้จะยาก แต่ถ้าทำได้ คนที่สบายใจที่สุดก็คือเรา
ที่บอกว่าว่า "ยาก" ก็คือ คนที่ป่วยๆ เป็นโรคซึมเศร้าเนี่ย บางทีเจอคนเหี้ยๆ (ขออนุญาตใช้คำหยาบตรงๆ เลยละกันครับ ฮ่าๆ) ที่ทำให้เรารู้สึกแย่ ในสถานการณ์ปกติที่ไม่ป่วย คนทั่วไปยังอภัยกันยากเลย แต่สำหรับผมนะ ผมก็รู้สึกทุกข์กับความเกลียดชังไม่น้อย เลยพยายามทำให้มันเบาลงด้วยการเลี่ยงไม่เจอ ไม่ยุ่งกับคนพวกนี้ และเมื่ออารมณ์เย็นลง ก็จะนึกถึงคำพูดนี้ในคัมภีร์ทัลมุดนี่แหละครับ
แรกๆ ก็ยังเคียดแค้นคนที่ทำให้เราโกรธและทำให้อาการเรากำเริบ แต่ก็พยายามท่องข้อความพวกนี้บ่อยๆ ด้วยใจที่ร่มๆ เพราะไม่อยากบังคับตัวเองให้ต้องทำอะไรที่ไม่อยากทำ (แม้จะควรทำ) ก็ใช้หลักการทางจิตวิทยานี่แหละครับ คือ พูดซ้ำๆ กับสมองหรือจิตสำนึก (conscience) ของเราเอง มันจะได้คุ้นชินและผุดขึ้นมาในยามเราประสบปัญหาเฉพาะหน้า
จะได้ไม่โกรธ หรือ ทำอะไรโง่ๆ ที่จะส่งผลร้ายตามมา
... ก็.... นะ มันไม่ง่ายเลยจริงๆ แหละ แค่นึกถึงหน้าคนพวกนั้น ก็พาลให้เกลียดขึ้นมาทันที
แต่จะพยายามครับ เพื่อตัวเราเองจะได้ happy และเป็นอิสระจากความเครียดที่กัดกินภายในของเราอยู่ทุกวี่วัน
มาพยายามด้วยกันนะครับ จะได้หายขาดจากโรคนี้ซักที :)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in