จะไม่ให้รู้สึกเช่นนั้นได้อย่างไร เมื่อเซาธ์แฮมป์ตันตั้งค่าหัว "เวอร์จิล ฟาน ไดค์" ที่ 60 ล้านปอนด์ จอร์แดน พิคเฟิร์ด ย้ายจากซันเดอร์แลนด์มาเอฟเวอร์ตัน  30 ล้านปอนด์ 

ขณะเดียวกันไคล์ วอล์กเกอร์เป็นกองหลังค่าตัวแพงสุดในโลกด้วยค่าตัว 50 ล้านปอนด์ ทั้งๆ ที่กองหลังการันตีความสามารถอย่างเลโอนาร์โด โบนุชชี มีมูลค่าการย้ายทีมเพียงแค่ 30 ล้านปอนด์ 

ไม่เว้นแม้แต่อัลวาโร โมราต้า กองหน้าสำรองเรอัล มาดริด ทีมแชมป์ยุโรปล่าสุดยังโก่งค่าตัวจนทำให้แมนฯยูไนเต็ดถอยกรูดกลับอังกฤษแทบไม่ทัน (จนต้องเบนเป้าไปหาโรเมลู ลูกากู) ซึ่งเหตุที่ราชันย์ชุดขาวตั้งค่าตัวโมราต้าแพงขนาดนั้น เพราะแมนฯยูฯคือทีมเศรษฐีที่ใจป้ำ และรู้ว่าแมนฯยูฯกำลังต้องการกองหน้าเป็นที่สุด

เช่นเดียวกับทีมเล็กๆ ในพรีเมียร์ลีกอย่างบอร์นมัธจ่ายเงินไปแล้ว 30 ล้านปอนด์ แลกกับสองนักเตะเชลซี อัสมีร์ เบโกวิช และเนธาน อาเก้ 

เรื่องนี้เราต้องย้อนกลับไปที่มาของแหล่งเงินกันก่อน พรีเมียร์ลีก อังกฤษ คือลีกฟุตบอลที่มีมูลค่าสูงสุดในโลก ลิขสิทธิ์การถ่ายทอดสดส่งตรงถึงมือสโมสรฟุตบอลเป็นจำนวนมหาศาล เพราะขนาดทีมที่ตกชั้นในฤดูกาลนั้นๆ ยังได้เงินมากถึง 100 ล้านปอนด์

ฉะนั้นทุกทีมในพรีเมียร์ลีกจำต้องเทหมดหน้าตัก เปลี่ยนเงินทุนที่ได้มาเป็นสุดยอดนักเตะ เพื่อคงสถานะการเป็นทีมในลีกสูงสุดของอังกฤษ หรือในทางที่แย่ที่สุด คือ ตกชั้นได้แต่ต้องกลับมาให้ได้ภายในปีเดียว เพราะมูลค่าของแชมป์รายการเดอะ แชมป์เปี้ยนชิพมันเทียบไม่ได้เลยกับพรีเมียร์ชิพ

เว็บไซต์ chroniclelive รายงานว่า นิวคาสเซิลแชมป์ เดอะแชมป์เปี้ยนชิพ ทำเงินในฐานะแชมป์ลีกรองได้แค่เพียง 7.1 ล้านปอนด์เท่านั้น ซึ่งตัวเลขนี้เป็นเพียงแค่ 10% ของทีมอันดับที่ 18 ในศึกพรีเมียร์ลีกฤดูกาลล่าสุด (แต่กระนั้นนิวคาสเซิลยังมีรายได้อื่นๆ จากแฟนบอลที่ตีตั๋วเข้ามา, จากแฟนบอลที่ถือตัวปี, เงินจากการทัวร์สโมสร รวมถึงการขายสินค้าที่ระลึก)

เมื่อย้อนกลับมานั่นคือเหตุผลว่าเพราะอะไร ทำไมทีมจากเดอะ แชมป์เปี้ยนชิพ ถึงอยากขึ้นมาพรีเมียร์ลีก นอกเหนือเหตุผลด้านเกียรติประวัติสโมสร แล้วเพราะอะไรทำไมทีมจากพรีเมียร์ลีกจึงไม่อยากตกชั้นจากพรีเมียร์ลีก

เหนือสิ่งอื่นใด ฟุตบอลอังกฤษยังมีมากกว่าเรื่องของตัวเลข นั่นเพราะฟุตบอลอังกฤษมีรากฐานของแฟนบอลอันเหนียวแน่นมากกว่า 100 ปี การดูฟุตบอลของคนอังกฤษ ถือเป็นวัฒนธรรมอย่างหนึ่งที่ฝังรากลึกไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องทีมเป็น Big 6 ยอดนิยม ต่อให้เป็นทีมเล็กๆ ไร้ชื่อเสียง พวกเขาก็ยังมีแฟนบอลที่ติดตามไปดูทุกเกมในบ้าน และพร้อมเดินทางไปดูการแข่งขันในการเป็นทีมเยือน

ทุกวันนี้สโมสรที่เคยอยู่ในพรีเมียร์ลีกอย่างปอร์ทสมัธ แม้จะไม่ได้อยู่บนลีกสูงสุด แต่กระนั้นแฟนบอลก็ยังคงตามลุ้น ตามเชียร์ทีมในแฟรตตัน พาร์คทุกสัปดาห์ หรือทีมใหญ่อย่างนิวคาสเซิล ซึ่งตกชั้นไปเล่นเดอะ แชมป์เปี้ยนชิพ เป็นครั้งที่สองในรอบไม่ถึง 10 ปี แฟนบอลก็ยังเข้าไปเชียร์เต็มเซนต์ เจมส์ พาร์คเป็นประจำ

อย่างไรก็ตามในฐานะแฟนฟุตบอลที่ติดตามกีฬานี้จนเข้าเส้นเลือด เห็นแบบนี้แล้วก็อวดห่วงไม่ได้นะครับ เพราะการล้มละลายของลีดส์ ยูไนเต็ด ก็มาจากการใช้เงินที่เกินตัว เพราะคิดว่ายังไงฟองสบู่ก็จะไม่มีวันแตก

ทีมพลังหนุ่มของเดวิด โอเลียรี สร้างประวัติศาสตร์ด้วยการเข้ารอบตัดเชือกยูเอฟ่า แชมเปี้ยนลีกส์ ได้ถึงสองฤดูกาลติดต่อกัน ลีดส์จึงมีความทะเยอทะยาน (แน่นอนมันคือสิ่งที่ดีนะ!) แต่ทีมขาดการตัดสินใจที่รอบคอบ นักเตะที่ซื้อมาแพงไม่สามารถทำผลงานได้ดี เมื่อผลงานนักเตะในทีมไม่ดี ก็ไปไม่ถึงพื้นที่ยูเอฟ่า แชมเปี้ยนลีกส์ 

เมื่อไปไม่ถึงยูเอฟ่า แชมเปี้ยนลีกส์ รายรับและร่ายจ่ายเริ่มไม่สมดุล ตัวเลขในบัญชีเริ่มกลายเป็นสีแดง แล้วค่อยๆ พอกพูนขึ้น ท้ายที่สุดเหมือนฝีที่แตก ทีมเริ่มตกต่ำถึงขีดสุด ไม่สามารถอยู่รั้งในพรีเมียร์ลีก ปัจจุบัน 13 ปีแล้ว ยังกลับขึ้นมาเล่นลีกสูงสุดไม่ได้เลย

ผมไม่แน่ใจนักว่า บรรดาทีมฟุตบอลที่กำลังใช้เงินเป็นฟ่อนแลกเปลี่ยนเป็นพ่อค้าแข้งเวลานี้ได้นึกถึงเหตุการณ์สุดคลาสสิคของลีดส์ไว้มากน้อยแค่ไหน

เท่านั้นยังไม่พอ เมื่อเราเหลือบกลับไปดูแหล่งเงินที่ทำให้ทีมพรีเมียร์ลีกมีเงินใช้สอยเป็นว่าเล่น ก็คือ ลิขสิทธิ์การถ่ายทอดสด หากนายทุนผู้ทำหน้าที่จ่ายเงินซื้อลิขสิทธิ์ประสบอุบัติเหตุชักหน้าไม่ถึงหลัง มีหรือที่มูลค่าลิขสิทธิ์การถ่ายทอดสดฟุตบอลจะไม่ถูกลง

ผมคิดว่าถ้าวันนั้นเกิดขึ้นมาจริงๆ ไม่แน่ว่าฟุตบอลอังกฤษ ที่จ่ายเงินเป็นบ้าเป็นหลัง อาจต้องกลับไปสู่จุดเดิม เจียมเนื้อเจียมตัว หันมาพัฒนานักเตะจากอคาเดมี พร้อมๆ กับมองหานักเตะถูกๆ จากประเทศอื่นเพื่อปลุกปั้น

ครับ สิ่งที่ผมกล่าวมากัลโช่ เซเรีย อา กำลังเผชิญอยู่