ในชาติก่อน นางใช้แผนการสารพัดเพื่อจะได้เป็นภรรยาของบุรุษผู้นั้นแทนญาติผู้พี่ของนาง แต่ตลอดทั้งชีวิตที่เหลือสามีของนางไม่เคยย่างเท้าเข้าห้องหอกับนางแม้สักครั้ง สุดท้ายนางจึงปลิดชีพตนเองด้วยหัวใจแตกสลาย เฉินหรง ได้ย้อนกลับมาเกิดใหม่...ความบ้าระห่ำทั้งหมด ความลุ่มหลงงมงายในรักทั้งหมด ความหลงผิดจนกู่ไม่กลับทั้งหมด ความเคียดแค้นและความเจ็บปวดทั้งหมด พลันกลายเป็นความทรงจำหลังจากที่ตื่นขึ้นมา!

เมื่อได้ชีวิตใหม่นางจึงมุ่งที่จะยกสถานะตนเองจากชาติกำเนิดอันต่ำต้อย อาศัยความฉลาดหลักแหลมและใช้ประโยชน์จากการล่วงรู้เหตุการณ์ ปกป้องตนเองไม่ให้ซ้ำรอยเดิมในชาติที่แล้ว และพาตนเองรอดพ้นจากอันตราย แล้วนางก็ได้พบบุรุษผู้นั้นอีกครั้ง พร้อมๆ กัน หวังซีแห่งหลางหยา ปัญญาชนผู้สูงส่งนามระบือแห่งยุคก็ก้าวเข้ามาในชีวิตนาง

ท่ามกลางความรักและศักดิ์ศรี นางจะใช้สติปัญญาและความกล้าหาญขึ้นมาทัดเทียมเคียงข้างเขาได้อย่างไร นางจะทำให้บุรุษที่เคยทอดทิ้งนางหลงใหลในตัวนางอย่างหัวปักหัวปำได้อย่างไร และนางจะทำอย่างไรให้ตนเองหลุดพ้นจากการตกเป็นเครื่องมือของตระกูล...มีชีวิตใหม่ที่ไร้ผู้ใดกล้าเยาะหยันดูแคลนนางได้อีก

เรื่องนี้เนี่ยเป็นเรื่องที่ค่อนข้างดังในไทยเนาะ เพราะว่าเมื่อหลายปีก่อนมันเคยถูกแปลในชื่อ ขุนนางสาวพราวเสน่ห์ หรือ mei gong qing ต่อมาธัญวลัยซื้อแอลซีเข้ามาแปลอย่างเป็นทางการในชื่อบุปผชาติล่มเมือง แล้วอรุณก็ซื้อฉบับเล่มกระดาษเข้ามาในชื่อ เสน่ห์รักขุนนางหญิง ค่ะ

ตัวเราเคยอ่านแรกๆเลยของบุปผชาติล่มเมือง ช่วงธัญวลัยปล่อยให้อ่านฟรีช่วงแรก แต่ก็ไม่ได้เปิดเหรียญต่อ เรายังชอบอ่านเล่มมากกว่าเปิดตอน

พอมาเสน่ห์รักขุนนางหญิงก็เลยกะว่าจะอ่านให้จบในเวอร์ชั่นนี้ค่ะ

แต่! เสียดายมากกกกกกที่คำนำกับคำโปรยของเล่ม 1 มันสปอยล์พระเอกอะะ คือโอเคมันคงไม่ได้เดายากขนาดนั้นอะนะ มองจากหน้าปกก็คงรู้อะแหละ แต่มันก็เป็นฟีลแบบคือเนื้อเรื่องมันมาให้เลือกผู้ชายอะ ก็น่าจะปล่อยให้คนอ่านได้ลุ้นนิดนึง

นางเอกเฉินหรงเป็นบุตรสาวอนุ ชาติก่อนเคยแต่งงานกับหรานหมิ่น หลังจากนั้นเผาตัวเองตาย ตื่นมาอีกทีตอนตัวเองอายุสิบสี่สิบห้าเลยพยายามเริ่มใหม่

มีแคนดิเคทพระเอกอยู่สองสามคน 55555

คนแรกคือหวังชี หรือ หวังหง หรือ หวังชีหลาง หรือ ชีหลาง สารพัดจะเรียก คุณชายหวังแห่งหลางหยา เป็นสไตล์คุณชายเจ้าสำราญ ชอบเย้า หน้ายิ้มใจไม่ยิ้ม - คนนี้เราคิดว่ามีใจให้นางเอกแล้วแต่ตัวนางเอกเองที่ไม่เชื่อว่าหวังหงจะสามารถแต่งตัวเองได้จริงๆ

คนที่สองคือสามีเก่า หรานหมิ่น เป็นแม่ทัพ เหมือนบุคลิกดั้งเดิมจะเย็นชานะ 55555 ในชาติก่อนก็เย็นชา แต่มาชาตินี้กลายเป็นคนชอบเกี้ยวซะงั้น - คิดว่าคาแรกเตอร์นี้มีเสน่ห์นะ เราแอบชอบเบาๆ

คนที่สาม แม่ทัพน้อยสกุลซุน ซุนเหยี่ยน อันที่จริงเราชอบคนนี้มาก แต่ในสามคนนี้ ดูปราดเดียวก็รู้ว่านี่คือ นักแสดงชายสมทบท่านหนึ่ง แต่เฉิงหรงก็จริงใจกับมิตรภาพที่มีกับซุนเหยี่ยน เราคิดว่าถ้าตัวซุนเหยี่ยนไม่ติดอะไร เฉินหรงก็น่าจะมีความสุขถ้าเลือกแม่ทัพน้อยสกุลซุน

พลอตเล่มแรก เราว่าค่อนข้างดีเลยมีสีสันมาก แบบว่ามีความหนีสงคราม หนีภัยอดอยาก นางเอกก็ใช้การรู้อนาคตเอาตัวรอดไปได้ ดำเนินเรื่องค่อนข้างเร็วเลยทีเดียว

จากสตรีผู้งมงายในรัก...สู่หญิงงามที่ทำทุกวิถีทางเพื่อยกสถานะตนเองให้มีชีวิตที่สง่าผ่าเผย เมื่อได้โอกาสกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง นางขอเพียงได้พบ "บุรุษพื้นเพสามัญ" ที่จะรับนางเป็น "ภรรยเดียว" และทำให้นาง "มีชีวิตที่สุขสมบูรณ์"
ความปรารถนาแม้เรียบง่าย แต่ในสังคมของนางที่กดข่มและประเมินค่าชาติกำเนิดของสตรี เรื่องนี้แทบเป็นไปไม่ได้เลย เฉินหรง จะต่อสู้เอาชนะกรอบเกณฑ์ของขนบสังคมที่มีค่านิยมกีดกันดูแคลน ทำให้ตนสามารถเชิดหน้าชูตาได้หรือไม่ นางจะยอมรับความหวั่นไหวที่มีต่อบุรุษผู้สูงส่งเกินเอื้อมคนนั้น และปล่อยวางความผูกพันอันเจ็บช้ำที่เคยมีมาข้ามชาติได้หรือไม่
"ข้าเคยสาบานไว้ว่า ชาตินี้ข้าจะต้องใช้ชีวิตเช่นมนุษย์คนหนึ่งให้ได้! เกิดเป็นสตรีสิ่งที่ตัดสินชะตาชีวิตคือการแต่งงานเพียงครั้งเดียว ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ต้องแต่งงานกับบุรุษที่คู่ควร ใช้ชีวิตอย่างสง่าผ่าเผย...ข้าไม่อาจแพ้ได้อีกแล้ว!"

อืมมม เล่มสองเราอ่านอืดกว่าเล่มหนึ่งนิดหน่อย จริงๆเราคิดว่าช่วงเล่มหนึ่งสนุก แบบสมกับที่หลายปีก่อนฮิตจริงๆ คิดว่าส่วนนึงเป็นเพราะเมื่อหลายปีก่อน นิยายแปลจีนแนวนี้ยังน้อยด้วย แต่ตอนนี้มีเยอะมาก ตัวเลือกเยอะ เนื้อเรื่องเข้มข้นกว่านี้ก็มี 

เล่ม 2 ปักพระเอกแน่นมาก 555555 เรียกว่าไม่ให้เดาแล้วนะ คือตั้งแต่หรานหมิ่นแต่งเฉินเวยก็คือหล่นลงจากบัลลังก์พระเอกถาวร แต่ชีหลางก็ไม่สามารถแต่งนางเอกได้ แล้วเล่มนี้มี NC แล้วจ้า เกิดขึ้นแบบ อืมมม... dub con มั้ง หรือจะเรียกว่า non con ก็อาจจะได้อยู่เหมือนกัน นางเอกถูกสาวใช้ของชีหลางวางยา ชีหลางก็ถูกวางยาเหมือนกัน แต่ส่วนตัวชีหลางจะถูกวางยามั้ยไม่สำคัญ คือตอนที่เริ่มทำชีหลางก็มีสติมากแล้วนะ แต่ตัวชีหลางเองก็เป็นคนที่แบบเทาๆหน่อย ไม่ได้คิดว่าต้องได้นางเอกมาแบบขาวสะอาดอะไรขนาดนั้น

แม่ทัพน้อยซ่งระดับบทตัวประกอบชายมาก 5555555

ท้ายเล่มเข้าเมืองหลวงแล้วจ้า แล้วก็เราคิดว่านางเอกไม่ซูนะ แค่รู้อนาคตล่วงหน้าเฉยๆ แต่ที่เหลือก็ไม่ได้แบบฉลาดเว่อวังอะไร

คิดว่าผู้ชายในเรื่องนี้่แอบไม่น่าเลือกสักคน ทั้งหวังหง ทั้งหรานหมิ่น คิดว่าทั้งสองคนไม่มีคนที่คิดว่านางเอกจริงจังเรื่องอยากเป็นเมียเดียวปะ (ณ ตอนนี้อะนะ คือในอนาคตคงเชื่อแหละ)

ปล. แอบคิดว่าทำไมเค้าไม่แปลสรรพนามอะ ปกติก็แปลตลอดปะ หนี่ว์หลาง คือ คุณหนู ชีหลาง คือคุณชายเจ็ด อะไรประมาณนี้ ไม่งั้นมันงงเหมือนกันนะ เราว่าต้องมีคนคิดว่าหวังหงชื่อชีหลาง แบบชื่อรองอะไรทำนองนี้อะ แต่จริงๆหวังหงชื่อหวังหง หวังชีหลาง คือ คุณชายเจ็ดสกุลหวัง

ปล.2 แอบไปอ่านคอมเม้นต์ในธัญวลัยมา 555555 สิ่งที่เราชอบของการเปิดตอนอ่านในธัญวลัยคือการอ่านคอมเมนต์คนอื่นนี่แหละ เหมือนมีคนอื่นอ่านไปพร้อมกันด้วย

เฉินหรงมิใช่คนโง่ นางมีชีวิตมาถึงสองชาติ มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะควบคุมชะตาชีวิตของตนเองเพราะสาเหตุนี้ นางจึงเคียดแค้นฝังลึกเมื่อถูกบีบบังคับต่างๆ นานาจากคนที่รัก... แต่เขากลับเป็นชีหลางของนางเป็นความรักที่นางมิอาจปล่อยวาง!
ในที่สุด เฉิงหรง จะพาตนเองให้พ้นจากการถูกตีตราว่าเป็นหญิงชาติกำเนิดต่ำต้อย และขึ้นมาอยู่ในสถานะอันทรงเกียรติได้หรือไม่ ไหนจะต้องตกเป็นที่จับจ้อง ถูกลากเข้าไปในวังวนของคลื่นลมแห่งการเมืองอันเหลวแหลกและความอิจฉาริษยาของสตรีอีก
ส่วนเรื่องบุรุษที่นางมีใจให้ แน่นอนว่าย่อมต้องเป็นหนุ่มรูปงามสกุลหวังแห่งหลางหยา เพียงแต่นางยังคงใจแข็งนัก ใจแข็งแค่ไหน และ หวังหง ต้องทุ่มเทเพียงใด เพื่อให้ได้นาง ต้องตามไปลุ้นกัน

อ่านถึงครึ่งเล่มสามแล้วแวะมาเขียนก่อน เพราะว่าพรุ่งนี้เราต้องไปทำงาน อาจจะแว่บไปอ่านเวอร์ชั่นธัญวลัยระหว่างวัน (เห็นคอมเมนต์บ่นเรื่องแปลกันแรงมากทีเดียว 555555) - พูดตามตรงว่าอ่านเล่ม 3 ไปได้ครึ่งเล่มเรารู้สึกว่าเนื้อเรื่องช่วงนี้มันไม่ค่อยมีอะไรเลยนอกจากรักๆ ใคร่ๆ ยิ่งเข้าเมืองหลวงยิ่งรู้สึกมากขึ้น คือตอนเล่มหนึ่งมันยังมีแบบเดินทางในช่วงกลียุค หรือแบบเรื่องหลังบ้าน คือจริงๆช่วงก่อนรักชีหลางเราว่าสนุกดีนะ เล่มสามรู้สึกว่าเต็มไปด้วย push and pull สามหน้าปล่อยวาง สามหน้าเจอผู้ชาย สามหน้าเหม่อมองท้องฟ้ารำพึงรำพัน คือจริงๆเราไม่ได้อะไรที่จะเน้นเรื่องรัก แต่มันกลับไปกลับมา มันวนเวียนอยู่กับที่เดิมจนเรารู้สึกเนือยๆ นางเอกเองก็เปลี่ยนใจไปมา (ก็เข้าใจได้ระดับนึง) พระเอกก็จะเอานางเอกไว้กับตัว แต่ก็ไม่ยอมรับเป็นภรรยา เล่มนี้ยังมีฮ่องเต้โผล่มาอีก

อ่านจบเล่มสามแล้ว ก็คิดว่า 555555 เอาจริงถ้าเป็นหนังสือที่เรายืมมา เราไม่ไปยืมต่อแน่ๆ รู้สึกมันวนไปวนมามากกกก ความสัมพันธ์ชีหลางกับเฉินหรงก็แบบเป็นอะไรดีอะ เราคิดว่าใกล้เคัียงสุดคือ FWB ซึ่งเป็น FWB ในสมัยจีนโบราณด้วยนะ แต่ก็เป็น FWB ที่รู้สึกจริงทั้งคู่

อย่างที่เราคอมเมนท์ไปด้านบนมันวนเวียนอยู่ในอ่างมาก แบบเนื้อเรื่องก็ทำให้เราไม่ค่อยเชื่อถือเท่าไหร่ ตัวละครก็ดูแบบฉลาดไม่จริงเท่าไหร่ โดยเฉพาะพระเอก เล่มนี้แทบจะอยู่กับหวังชีเลย หรานหมิ่นบทน้อยมาก หลังจากแต่งงานกับเฉินเวยไปก็ลาก่อนจ้า คือสังคมจีนโบราณในเรื่องนี้ก็แปลกมากด้วย แปลกไม่เท่าไหร่ แต่มันแบบพูดยังไงดี มันดูเป็นเซตติ้งที่ปลอมอะ ไม่ได้หมายถึงในแง่ความไม่สมจริงนะ ต่อให้เป็นค่านิยมที่ไม่เหมือนเรื่องจริงก็นักเขียนบางคนสามารถโน้มน้าวให้คนอ่านเชื่อได้ แต่อันนี้มันเหมือนแบบพูดเฉยๆว่ามันเป็นอย่างนี้ๆนะ แล้วมันดูแบบเลื่อนลอยมาก

เออ คำนี้แหละ เลื่อนลอยมาก ทุกอย่างเลื่อนลอยไปหมดเลย ทั้งคาแรกเตอร์ เซตติ้ง ทั้งพลอต เหมือนมันโยนไปโยนมาอยากไปทางไหนก็ไป เสียดายความสนุกในเล่ม 1 คือเสียดายจนเราถามตัวเองเลยว่าเล่ม 1 มันสนุกจริงหรือเราคิดไปเองนะ แต่เราว่าสนุกจริงนะ แบบมันน่าสนใจในช่วงก่อนจะรักกับพระเอกจริงจังนั่นแหละ

ปล. การแปลในธัญวลัยคือ...

บนโลกนี้จะมีสักกี่คนที่ได้พบคนผู้หนึ่งที่เจ้ารักนาง
และนางเองก็รักเจ้า...ต่อให้โลกนี้งดสวยหรูความเป็น
ความตายก็เพียงชั่วเวลาสั้นๆ ขอเพียงมีคนผู้นั้นคอย
ร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมเป็นร่วมตายกับเจ้าได้ก็พอแล้ว
เมื่ออยู่ในยุคสมัยที่ชื่อเสียงเกียรติยศถูกกำหนด
ทันทีตั้งแต่แรกเกิด คนต่ำต้อยไม่อาจลืมตาอ้าปาก
ผู้สูงศักดิ์อยู่เหนือผู้คนตลอดกาล การตะเกียกตะกาย
และการแก่งแย่งเพื่อให้ได้มาซึ่งเกียรติภูมิอันจอมปลอม
ก็ไม่ต่างจาก "เนื้อเน่า" เป็นการแสวงหาพันธนาการ
อันไร้แก่นสารให้ตนเอง
สุดท้ายสิ่งจริงแท้ที่สุดที่ อาหรง และ ซีหลาง ต่างก็
ปรารถนา คือการพบคนผู้หนึ่งให้หัวใจได้พักพิง "ไม่
แยกจาก ไม่ทอดทิ้ง ไม่มีวันเสียใจ ทั้งไม่มีวันกล่าวโทษ"
เท่านี้ก็พึงพอใจแล้ว ทว่าท่ามกลางความขัดแย้งและ
เล่ห์กลลวงมากมายที่ยังคงดำเนินอยู่ ทั้งสองจะผ่าน
ทบพิสูจน์สุดท้ายนี้ไปได้หรือไม่

เนื้อเรื่องหลักในเล่ม 4 จบที่หน้าประมาณเกือบๆ 200 ที่เหลือเป็นตอนพิเศษ เราเห็นคนบ่นกันเยอะเรื่องที่พระเอกแทงนางเอกทั้งๆ ที่รู้ว่าท้อง แต่เราไม่ค่อยติดเรื่องนี้เท่าไหร่ คิดว่าพระเอกนิยายจีนพีเรียดหลายคนถ้าอยู่ในสถาการณ์เดียวกันอาจจะทำแบบหวังหงก็ได้ ยิ่งพวกหลัวชั่ว พวกชอบวางแผนทั้งหลายทั้งแหล่ แต่คิดว่ามันแอบไม่เข้ากับคาแรกเตอร์ของหวังหงอะ คือตัวละครในเรื่องนี้เหมือนผีเข้าผีออกทั้งโดยเฉพาะตัวพระเอกนางเอก ทุกอย่างมันปุบปับ ตัดสินใจปุบปับ ปุบปับปล่อยวาง ปุบปับดราม่า ปุบปับยิ้มผ่อนคลาย มีหลายจังหวะมากที่รู้สึกมันเพ้อๆ ยังไงก็ไม่รู้ 55555 แต่เราก็อ่านมาจนจบ แอบคิดว่าถ้าขยี้เรื่องท้องมากกว่านี้อาจจะทำให้น่าเชื่อกว่านี้ก็ได้

ตอนพิเศษแรกเป็นหรานหมิ่น แม่ทัพหร่านรู้ถึงเรื่องชาติก่อน จริงๆ ดูจากไทม์ไลน์เรื่องคือรู้มาตั้งแต่ตอนที่มาหานางเอกที่อารามแล้วล่ะ คือความเห็นส่วนตัวนะ ชาติก่อนหรานหมิ่นก็ไม่ได้รักเฉินหรงจริงๆ จนเฉินหรงตายก็ไม่ได้รักเฉินหรง คือ คิดถึงก็ไม่ได้แปลว่ารัก แค่ว่าในชีวิตหรานหมิ่นมีแค่เฉินหรงเท่านั้นที่รักหรานหมิ่นจริงๆ แต่คนอื่นไม่ ก็แค่คิดถึงการที่มีคนอื่นรักตัวเองขนาดนั้นเฉยๆ มั้ยอะ

แล้วก็ตอนพิเศษของรุ่นลูก จริงๆ รู้สึกว่าเค้าเขียนอินโทรได้น่าสนใจดีนะ แบบช่วงเริ่มๆ ของการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันหลังแต่งงานของนางเอกพระเอกน่าสนใจดี แล้วก็ตอนมีลูกชายสามคนอะไรงี้ แต่ตอนเข้าเมืองหลวงก็ให้ฟีลเหมือนช่วงเล่มสามสี่คือปุบปับๆ 

ตอนพิเศษที่เป็น POV ของหวังหง เราค่อนข้างชอบเลย แอบคิดว่าถ้าในเนื้อเรื่องปกติหวังหงเป็นคนที่สุดโต่งกว่านี้อาจจะน่าสนใจกว่านี้ เช่นไปทางหรงจื่อ(แห่งหงส์ขังรัก) หรือ ไปทางพี่ชาย (จากนิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน) อะไรทำนองนี้ อันนี้เรารู้สึกเหมือนตัวละครหลักทั้งคู่ครึ่งๆกลางๆ จะฉลาดก็ไม่ฉลาดซะทีเดียว จะเด็ดขาดก็ไม่เด็ดขาด จะปล่อยวางก็ไม่ปล่อยวาง

สรุปรวมๆ แล้วเรื่องนี้เราคิดว่าช่วงเริ่มโอเคเลย แต่พอเริ่มมีเลิฟไลน์เข้ามาปุ๊บก็รู้สึกว่าเฉยๆ ค่ะ ก็ไม่สนุกเท่าที่คาดเอาไว้แหละะ