รีวิวเว้ย (1941) "OBE (Outcome-Based Education) คือ แนวคิดในการจัดการศึกษาที่เน้นไปที่การตั้งเป้าหมายว่า "ผู้เรียนจะสามารถทำอะไรได้บ้างเมื่อเรียนจบ" เป็นหลักสำคัญที่แทนที่จะเน้นเพียงแค่เนื้อหาที่ต้องสอนหรือชั่วโมงเรียนที่ต้องครบถ้วน แนวคิดนี้จะเริ่มจากการกำหนด ผลลัพธ์การเรียนรู้ (Learning Outcomes) ที่ชัดเจนเป็นรูปธรรม จากนั้นจึงค่อยออกแบบหลักสูตร วิธีการสอน และเครื่องมือวัดผลทั้งหมดให้มุ่งไปสู่การบรรลุผลลัพธ์เหล่านั้น เพื่อให้มั่นใจได้ว่าบัณฑิตที่จบออกไปทุกคนจะมีสมรรถนะและคุณลักษณะที่ตรงตามความต้องการของสังคมและตลาดแรงงานอย่างแท้จริง ทำให้ OBE เป็นกระบวนการที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลางและให้ความสำคัญกับ คุณภาพ ของผลลัพธ์ที่วัดผลได้มากกว่า ปริมาณ ของเนื้อหาที่สอนไป" ถ้าดูนิยามความหมายของ OBE ที่ถูกเขียนไว้ในเบื้องแรก จะพบว่าระบบนี้ดูจะเป็นระบบที่ดีและช่วยให้ผู้เรียนในระดับอุดมศึกษาได้รับอะไรมากมายจากตัวระบบที่ถูกออกแบบเอาไว้ แต่ในทางกลับกันผลในทางปฏิบัติดูจะออกไปในแนวตรงข้ามกับนิยามและข้อความที่กล่าวถึง OBE เพราะหลายปีมานี้ระบบการวัดมาตรฐานการศึกษา หรือมาตรฐานต่าง ๆ ที่ทำหน้าที่ในการกำหนดกฎเกณฑ์ เงื่อนไข ข้อบังคับ ที่เกี่ยวกับการศึกษา โดยเฉพาะในระดับอุดมศึกษาดูเหมือนจะช่วยให้ระบบการศึกษาเหมือนรถยนต์ที่เข้าเกียร์ถอยหลังและตีนขวาเหยียบคันเร่งเต็มตีนให้รบถอยลงคลองไปให้ไวที่สุด ซึ่งปัญหาดังกล่าวมิใช่แค่เรื่องของการจัดการเรียนการสอน การพัฒนาผู้เรียน หรือการสร้างองค์ความรู้ให้กับผู้เรียนเท่านั้น หากแต่มาตรฐานต่าง ๆ เหล่านี้ได้กลายมาเป็นเงื่อนไขบังคับที่ทั้งบั่นทอนกำลังของคนทำงาน (อาทิ อาจารย์) และลดคุณภาพของการศึกษาและงานวิชาการ ที่หลายปีมานี้งานวิชาการหลายชิ้นเหมือนอาจารย์มหาวิทยาลัยทำแบบขอไปทีเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอดจากระบบการวัดผลต่าง ๆ ในฐานะของคนทำงานในวงวิชาการที่ต้องอ่านเอกสารและบทความวิชาการแทบทุกวัน ตลอดหลายปีมานี้มีบทความน้อยชิ้นมากที่อ่านแล้วรู้สึก "ใจฟู" เพราะส่วนมานั่งอ่านแล้วก็ได้แต่สบถในใจว่า "เขียนเชี่ยไรกันวะ"