ไม่กี่วันก่อน เราพึ่งได้รู้ว่าเพื่อนเราที่รู้จักกันเมื่อสองปีก่อน (ไม่สนิทกันขนาดนั้น แต่พวกเรานอนห้องเดียวกันสามวัน!!!) ก็เป็นติ่งสำนักพิมพ์นี้เหมือนกัน หนังสือเล่มแรกที่ทำให้เพื่อนมาติ่ง P.S. คือ BlackCherry ส่วนของเราคือ Fragile

แต่ถ้าถามว่าหนังสือเล่มไหนของสำนักพิมพ์ P.S. ที่เราหยิบมาอ่านซ้ำบ่อยที่สุด และทำให้เรารู้สึกอ่อนไหวมากที่สุด เราจะตอบทันทีเลยว่าเป็นเล่ม Summer ของ เพณิญ เราหยิบเล่มนี้มาอ่านทุกครั้งที่รู้สึกคิดถึงสิ่งสำคัญสามสิ่ง คือ พ่อ แมวที่ชื่อว่าเอ็นดู และคนๆนึงที่เราแอบชอบ

สำหรับเรา หนังสือเล่มนี้มีกลิ่นความชื้นของดินและฝนของภาคใต้ เสียงจิ้งหรีด กลิ่นหอมแดดตอนตากผ้า กลิ่นผ้าปูที่นอนบนโซฟาพับได้ กลิ่นของแมวที่ชื่อว่าเอ็นดู กลิ่นความรู้สึกที่เรามีต่อพ่อ กลิ่นความคิดถึงและความทรมานตอนที่เราคิดถึงคนที่เรากำลังแอบชอบ หนังสือเล่มนี้มีกลิ่นและความรู้สึกของเราเก็บเอาไว้มากมาย เราหยิบเล่มนี้มาอ่านซ้ำบ่อยมาก การอ่านเล่มนี้ให้จบทุกครั้งเป็นแค่ข้ออ้าง ความจริงเราแค่ต้องการกลับไปอ่าน ประโยคแรกของหน้าที่ 13 และย่อหน้าแรกของหน้า 98 เท่านั้น

ทุกครั้งที่กลับมาอ่านหนังสือเล่มนี้ เรารู้สึกเจ็บปวด รู้สึกถวิลหา และบางครั้งรู้สึกคิดถึงมากจนร้องไห้ ด้วยความที่ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรซับซ้อน เราจึงสรุปเอาเองว่าปัญหาน่าจะอยู่ที่หนังสือ เราจึงหยิบ Summer ที่มีความรู้สึกของเราเล่มนี้ยัดใส่กล่องไปรษณีย์และส่งมันไปให้กับคนๆนึงที่เราไม่รู้จัก และซื้อ Summer เล่มใหม่ที่ยังไม่มีใครฝากความรู้สึกอะไรเอาไว้กลับมาใส่แทนตำแหน่งของ Summer เล่มเดิมในชั้นหนังสือ

ตลกมากเลย แต่สุดท้ายแล้ว หลังจากแกะห่อพลาสติกออกจากหนังสือ และเปิดอ่านมันใหม่อีกครั้ง ทุกตัวอักษรทุกหน้ากระดาษ ยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกและกลิ่นอายต่างๆเหมือนเดิมราวกับโคลนนิ่ง (ขำ)

เราเลยได้ค้นพบว่า หนังสือเล่มนี้ไม่ได้ผิดอะไร เพราะนักเขียนได้เรียบเรียงเอาไว้อย่างละมุนมากๆ สำนักพิมพ์เองก็ทำปกออกมาได้ว้าวซ่ามากๆ เราผิดเอง ที่มีความรู้สึกตอนอ่านมากเกินไป~

//เราเองก็ยังไม่สามารถบอกได้อย่างชัดเจนเหมือนกันว่าความรู้สึกคิดถึง และกลิ่นอายต่างๆของ moment ต่างๆที่เรามักจะเก็บเอาไว้กับเพลงและหนังสือมากมาย มันเริ่มจางหายไปนิดหน่อยตั้งแต่เมื่อใหร่ เราคงบอกไม่ได้ว่าเราเข้าใจคุณ แต่เราบอกคุณได้แน่ๆอย่างหนึ่งก็คือ มันไม่มีวิธีการแน่นอน มันไม่มีทฤษฎีที่ทำให้พวกเรายอมรับและหายเจ็บปวดกับความรู้สึกพวกนี้ได้ เพราะพวกเรา control มันไม่ได้หรอก สำหรับเรา เราอ่านหนังสือเล่มนี้ซ้ำๆจนหายคิดถึงและหายร้องไห้ เพลงๆนั้น เราเองก็ฟังซ้ำๆ จนหายรู้สึกทรมานเหมือนกัน เราไม่เคยบังคับให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น เพราะมันบังคับไม่ได้ เราคิดว่าคุณเองก็กำลังเป็นอยู่เหมือนกัน เราดีใจที่คุณเล่าให้เราฟัง เราหวังว่าใจของคุณจะสงบมากขึ้นซักวัน และทำให้คุณกลับมาวาดรูป ได้อย่างสบายใจอีกครั้งนะ

//เหมือนเราถามคุณว่าเรากลัวตะขาบควรทำไงดี แล้วคุณตอบกลับมาว่า ก็แค่ไม่ต้องกลัวตะขาบไง โอ้ยยย คุณคะ ชีวิตจริงมันไม่ง่ายอย่างที่พูดหรอกนะ!!!

//"มันไม่ควรเรียกว่าวิธีปะวะ วิธีแปลว่ากูใช้สิ่งนี้กับห้าคนแล้วแม่ง work ทุกคนเลย” - คุณวิชัย

//สามารถไปติ่งสำนักพิมพ์ P.S. เหมือนเราและผองเพื่อนได้ที่! P.S. Publishing​


เรากำลังทำเพจงานเขียนอยู่ เป็นเพจที่เต็มไปด้วยบันทึกและเรื่องสั้นต่างๆของเราเอง

บางครั้งอาจมีการรีวิวหนังสือที่ชอบด้วย

สามารถไปติดตามเราได้ทางเพจ 'ทากนุ่มนิ่ม'

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ :)