เพราะอะไรหน่ะหรอ？ 

อย่างน้อยก็จะได้กินไอติมยังไงหล่ะ :) 

ฉัน...เมื่อยังเป็นเด็ก แทบจะไม่ค่อยได้ไปงานวันเด็กสักเท่าไหร่นัก 

แม่ของฉันมักทำงานอยู่เสมอ จนไม่สามารถพาฉันไปงานวันเด็กได้ 

อย่างมากที่สุดที่แม่จะทำได้คือ ให้พี่ทำงานด้วยกันพาฉันและพี่น้องคนอื่นๆไปที่งานวันเด็กแทน

ฉัน...แทบไม่มีความทรงจำวันเด็กที่น่าจดจำเท่าไหร่นัก 

จำได้เพียงแต่ว่าทุกๆครั้งจะต้องมีการประกวดอะไรสักอย่างสำหรับเด็ก 

ไม่ว่าจะเป็นร้องเพลง วาดรูป หรือแม้แต่เล่นเกม

สิ่งที่ฉันได้จากการเข้าร่วมงานก็เป็นเพียงบรรยากาศเท่านั้น...

ตอนเด็กๆฉันเป็นคนขี้อายและไม่มั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่นัก 

ทำได้แต่เพียงยืนดูเด็กคนอื่นๆ ที่เข้าไปร่วมสนุกกับกิจกรรมต่างๆก็เท่านั้นเอง...

บางครั้งฉันก็จำได้ว่า ตอนเด็กๆได้แต่ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไม..ไม่กล้าไปร่วมกิจกรรมต่างๆ 

ทั้งๆที่มันน่าจะสนุกอยู่ไม่น้อย ฉันคิดว่าคงเป็นเพราะไม่ได้รับการปลูกฝังมาให้กล้าแสดงออกหล่ะมั้ง....

สิ่งนี้สำคัญไม่ใช่น้อยเลยสำหรับการอยู่และเติบโตบนโลกใบนี้

แต่ก็นั่นหล่ะ 

ฉัน...ในตอนนี้ได้เติบโตและเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาแล้วหล่ะ 

ไม่มีเด็กน้อยขี้อายคนนั้นอีกต่อไป...

สิ่งที่ฉันมักจะได้อย่างแน่นอนในวันเด็กทุกๆปีก็คือ การไปฝากเงินที่ธนาคารเพื่อที่จะได้ของอะไรสักอย่าง

ที่พวกผู้ใหญ่เค้าพยายามจะแจกกัน เช่น กระปุกออมสิน กล่องข้าว กระติกน้ำ และอีกมากมายที่ได้มาแล้ว

ไม่ได้ใช้ ได้แต่เก็บไว้ในตู้ไม้ให้ฝุ่นขึ้นก็เท่านั้น

จะว่าไปแล้วก็คงดีกว่าไม่ได้อะไร เพราะเงินที่เอาไปฝากก็ไม่ต้องหามาเองแถมยังได้ของขวัญอีกตะหาก

นี่ก็คงเป็นข้อดีสำหรับตอนเป็นเด็กหล่ะมั้ง คอยแต่จะนับเงินในบัญชีที่เพิ่มขึ้นทุกๆปี

อย่างน้อย...เงินก้อนนั้นก็ยังอยู่มาจนถึงตอนนี้นะ 

วันเด็กของฉัน.ก็เป็นวันธรรมดาๆแค่นี้เท่านั้นเอง.