อาจจะเป็นเรา หรือเขา ที่ตายก่อน ;

คนที่ถูกเรารัก
และเราที่ถูกเขารัก

---

แค่ตายไป โดยที่ยังไม่ทันได้ทำบางอย่างอย่างที่คิดว่า หรือตั้งใจว่าจะทำ ... ถ้าแบบนั้นแล้ว จุดประสงค์ของชีวิตยังจะเป็นเรื่องการใช้ชีวิตเพื่อทำบางอย่างอยู่จริงๆ ไหม
หรือพวกเราหน่ะ 
แค่มีชีวิตอยู่เท่านั้นก็พอ
ไม่ต้องพยายามหาความหมาย
ไม่ต้องพยายามทำบางอย่าง
ไม่ต้องทำอะไร แค่ใช้ชีวิตให้ดีก็พอ —

เมื่อรู้สึกถึงเสียงของชีวิตที่ขยับเขยื่อนหลังจากการถูกแช่แข็งมาเป็นเวลานาน อุณหภูมิภายในค่อยๆ เปลี่ยนจากเย็นชืดชาเหมือนน้ำค้างเวลาเที่ยงคืน กลายเป็นความรู้สึกของเวลาใหม่

บรรยากาศชีวิตเป็นเหมือนกับใบหญ้าที่ถูกปกคลุม
ด้วยความมืด ชื้น ของค่ำคืน ที่ยาวนาน แซ่เซ็งไปด้วยเสียงแมลงที่แข่งขันกันหวีดร้องไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ทวีเวลาให้ทบคูณมากขึ้น เหมือนว่าจะไม่มีกลางวันอีกแล้ว
พวกมันคงไม่รู้ว่าเสียงที่คิดว่าเพราะนั้น
มันทำให้หัวสมองคนฟังจวนจะระเบิดแค่ไหน
อึดอัดจนกลั้นหายใจซ้ำๆ

แต่ตอนนี้ ในที่สุดก็หมดเวลาของค่ำคืน เป็นเวลาเช้า ที่มันมาถึงแล้ว
แต่เจ้าตัวกลับทำตัวไม่ถูกเสียแบบนั้น สายตายังคงไม่ชินกับความสว่างจ้าขอแสงแดดที่ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาจากทิศตะวันออก ทะแยงแนวราบสาดส่อง ราวกับต้องการจะจู่โจม แผดเผา ทุกสิ่งที่ทาบถึง
เจ้าตัวที่เคยชินกับความมืด
ยกแขนขึ้นป้องแสงแดด ตาหยี ขยิบ
เผยอข้างหนึ่งขึ้นเพื่อมองดูสิ่งรอบๆ
มันเคยอยู่ตรงนี้มาตลอด แต่ไม่เคยรู้เลย
ไอ้สิ่งต่างๆพวกนี้ ;
เวลากลางวันที่โหยหามาเนิ่นนานนั้นมาถึงแล้ว
แต่ทำไม เมื่อเวลานั้นมาถึงจริงๆ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นกลับไม่ได้เหมือนเป็นอย่างที่แอบคิดจินตนาการเอาไว้
ทำไมไม่ได้รู้สึกดีใจ เหมือนอย่างที่ตั้งใจเอาไว้เลย
ราวกับว่าวันคืนมีผลต่อเพียงแวดล้อมภายนอกเท่านั้น
หรือบางทีน้ำแข็งที่เกาะกุมในใจนั้น
มันจะหนาเกินกว่าแสงแดดจะละลายได้
แต่ถึงยังไงความคิดก็ยังคงเป็นความคิด
จินตนาการก็ยังคงเป็นเพียงภาพวาดเปลือยเปล่าล่องลอยเคว้งคว้างกลางอากาศ — ทว่าความจริงตรงหน้า ก็คือความจริง มันมาถึงแล้ว จะหลีกหนีกลับเข้าไปในความคิดที่จมดิ่งในมืดเงาอีกหรือ , พอได้แล้ว
หนีไม่พ้นหรอก

---