วันหนึ่งหลังจากกลับจากกิจกรรมของคณะ เด็กๆหลายคนในเสื้อรูปแบบเดียวกันต่างก็ทยอยกันกลับหอ เด็กแอดจะมีข้อเสียคือรู้จักเพื่อนๆช้ากว่าเด็กรับตรง ช่วงแรกที่เรายังไม่มีเพื่อน ก็เดินกลับหอคนเดียว

มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งหันมามองเราแล้วยิ้มให้ เราก็ยิ้มกลับ มองๆกันได้ครั้งสองครั้งเธอก็เข้ามาคุยกับเรา หลังจากนั้นเวลาเธอจะไปกินข้าว ไปเรียนหรือทำกิจกรรมเธอก็รอเราไปด้วยกันตลอด

แต่เพราะว่าเราซ้อมกิจกรรมเลิกดึก ทำให้คาบเช้าของทุกวันเรามักจะโดดเรียน(ถ้าครูไม่เช็กชื่อ) ทำให้ทิ้งเพื่อนไปเรียนคนเดียวตลอดเลย แหะๆ รู้สึกผิดมาตลอดเลย แต่เพื่อนก็ยังไม่ทิ้งเราแฮะ อยู่กันไปๆมา กลุ่มเราก็มีกัน 4 คนเฉย

ช่วงที่เข้าเรียนมหา’ลัยปีแรก เราเป็นคนที่โดดเรียนบ่อย แต่ก็ได้เพื่อนๆกลุ่มนี้ช่วยกันดันช่วยกันเข็นเราจนผ่านมาได้ คอยตามงาน คอยเช็คชื่อให้ ช่วยเราติวหนังสือสอบ เรารู้สึกขอบคุณจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว

นอกจากเพื่อนกลุ่มนี้ก็ยังมีวิชาอื่นๆที่แบ่งกลุ่มทำงานอีก เราก็ได้เพื่อนๆช่วยมาตลอดเลย 

มีอยู่ครั้งหนึ่งมีงานกลุ่มแลป ต้องส่งรายงานแลปก่อนเที่ยง แต่วันนั้นเราตื่นสายมากแล้ว เพื่อนโทรตามสรุปเราเพิ่งจะตื่นแถมงานก็ยังไม่เสร็จ พอเรามาถึงก็มารีบทำหน้าห้อง เพื่อนก็มาล้อมช่วยเรา