มีอยู่วันหนึ่งเราซ้อมกิจกรรมเลิกดึกมาก เลยเที่ยงคืนไปแล้ว และตอนนั้นเป็นช่วงหน้าแล้ง น้ำในหอไม่ไหล ทำให้ต้องลงไปอาบน้ำตรงแท้งค์น้ำที่ลานหลังหอด้านล่าง มองออกไปก็จะมีต้นต้นไม้อยู่เยอะๆ รกๆ วันนั้นมีเราอาบอยู่คนเดียวละ เราก็หอบข้าวหอบของลงไปอาบน้ำตามปกติ ด้วยความที่เป็นลานนอกหอไฟก็จะไม่สว่างมาก พออาบใกล้จะเสร็จก็ได้ยินเสียง ‘แครก แครก แครก’ เราใจหายวูบ  รีบเก็บข้าวของแผ่นขึ้นหออย่างไว เป็นครั้งแรกที่เข้าใจว่าขนหัวลุกเป็นยังไง หนังหัวนี่ชาวาบเลย มือหนึ่งจับผ้าถุง อีกมือหอบข้าวของ พอขึ้นถึงห้องปุ๊บ ก็เจอเมทนอนอยู่ 

‘แกๆ ผีหลอก!’ เราก็ไม่อยากกลัวอยู่คนเดียว เลยปลุกเพื่อนขึ้นมาด้วย เมทก็ปลอบจนเราหายกลัวถึงได้นอนกัน

หลายเดือนผ่านไปเรากลับมาบ้านแล้วมีคนเปิดน้ำทิ้งไว้จนหมดแท้งค์ถึงได้รู้ว่า อ๋อ! มันคือเสียงน้ำหมดแท้งค์ …ตึ่งโป๊ะ!

แถมๆ ตำนานที่เด็กม.อ.ทุกคนหลีกหนี

วันที่ 16 กรกฎาคมของทุกปีเขาว่ากันว่าเป็น ‘วันดีเดย์’

เพื่อนๆที่คณะต่างก็คุยกันว่าใครเมทอยู่คณะอะไรบ้าง วิศวะหรือเปล่า วจก.หรือเปล่า 

ตำนานเล่าว่า หลายปีก่อนนู้นรถบัสของวจก.ประสบอุบัติเหตุล้มคว่ำทำให้มีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก ดังนั้นในวันที่ 16 กรกฎาคมของทุกปี ก็จะมีคนเห็นผีรุ่นพี่มาบูมน้องๆวจก.อยู่เนืองๆ ทำให้คนที่มีเมทคณะ

วจก.ต้องเตรียมตัวกลับบ้านกันส่วนใครที่กลับไม่ได้ก็จะไปหาเสื้อช็อปวิศวะมาแขวนไว้ เนื่องจากรถบัสของวิศวะผ่านมาและเป็นคณะเดียวที่ลงมาช่วยเหลือ

พอใกล้ถึงวันที่ 16 ก.ค. ทุกคนก็จะพูดเรื่องนี้กัน และมีการขอยืมเสื้อช้อปเด็กวิดวะมาแขวนไว้จริงๆด้วย แต่เราอยู่มา 4 ปีก็ยังไม่เคยเจออะไรเลยนะ นอกจากเรื่องน้ำหมดแท้งค์ ฮ่าๆๆ