เราพยายามหลอกตัวเองว่า
       "เรามีวันพรุ่งนี้ เรามีโมง มียาม”

ความสุขหลุดลอยอยู่ในลมหายใจใหม่ๆ
แต่เมื่อเราเดินไปถึงจุดนั้น
ความฝันก็กลายเป็นธาตุอากาศ
แล้วเราก็เริ่มวาดภาพฝันชิ้นใหม่ขึ้นมาอีก
เป็นเช่นนี้ซํ้าแล้วซํ้าเล่า
จนในที่สุดเราก็ต้องหยุดแล้วหันเข้าเผชิญหน้ากับความจริงหยุดพักการเดินทางของอารมณ์ลวงแล้วถามตัวเองอย่างจริงจังว่า

"เรากำลังทำอะไรอยู่เรากำลังเป็นอะไร...???"

             .....ความรัก.....

ไม่มีความจีรังยั่งยืน…หรือร่องรอยไว้ที่เรียวใบ

การสิ้นสุดของผมและคุณก็เช่นกัน
คล้ายการลาจากของดวงนํ้าค้าง

ถ้าผมเป็นตะวันคุณคือเรียวหญ้า

และหยดนํ้าค้างคือสิ่งที่เราแสวงหา....
คือส่วนที่เราขาดหายจะมาเติมเต็มใส่ระหว่างเรา  แต่จะเป็นไปได้อย่างไร?

      ที่ใบหญ้า...น้ำค้างและตะวันจะดำรงอยู่ร่วมกัน ความสัมพันธ์ของเราเป็นเพียงลูกโซ่

ที่ไล่ตามกันไปมาไม่มีวันบรรจบลงตัวกันได้…

      บางคืนผมระลึกถึงคุณอย่างไม่มีสาเหตุ
ผมรู้แต่ว่าถ้าในคืนไหนที่ผมเหงา
ผมมักจะคิดถึงคุณ นึกถึงดวงหน้าที่อิ่มใส
หรือนั่งมองภาพถ่ายของคุณ
มีคํากล่าวไว้ว่า

..“ความเหงาเดียวดายสร้างศิลปินขึ้นมากมายหลายคนต่อหลายคนค้นพบความสามารถ

ของตนเมื่ออยู่กับตัวเอง”

คงดังเช่นคุณ.....!!!

คุณมีบางสิ่งที่ซ่อนเร้นในดวงตาหม่นเศร้า
ผมนึกถึงบทเพลงที่คุณเคยร้องให้ฟัง
ทําให้จิตใจผมเศร้าเมื่อเธอลาจากตัวผมไป

     ไม่น่าเชื่อนะว่าอะไรๆที่เราคิดว่ายากกลับง่ายดาย เราบอกเลิกรักกันเหมือนบอกเลิกนัด
แล้วคุณก็ยอมรับว่าผมเป็นได้แค่เพียง

       ...เพื่อน...ที่ดี

ไม่ใช่คนของความฝันที่คุณต้องการ

“ถ้าความรักของเราเป็นแค่เพียงนิยาย...
ก็คงจะเป็นนิยายที่น้ำเน่าประเภทหนึ่งที่

ในตอนอวสานคือต่างคนต่างเดินในวิถีทางของตน”

ราวกับว่าเราได้เตรียมพร้อมอยู่แล้ว ต่างรู้ในความนึกคิดของตนดีว่าระยะหลังที่ผ่านมาเราเล่นละครเข้าหากัน 

เพราะจะรักษาความสัมพันธ์ของความเป็น...เพื่อน...ไว้ก่อนที่ผมจะโทรศัพท์ไปนัดคุณ

“แม้จะเปลี่ยนคําว่า...ที่รัก...กลายเป็น...เพื่อนรัก...ก็ไม่ทําให้คุณค่าของความรักต้องลดลงเลย”

คืนนี้ผมเดียวดายกับตัวเองอีกเช่นเคย...เฮอ!สถานีวิทยุปิดตัวเองไปนานแล้วแต่ผมไม่รู้สึกอ้างว้าง...เพราะได้เปลี่ยนความเหงา
ทั้งที่ในหัวใจผมไม่มีคําว่า....คนดีของชีวิตอีกแต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณได้สร้างไว้กับผม

มันเป็นลมหายใจที่อบอุ่น...เป็นตํานานของวันวาน.....
เป็นภาพวาดของกาลเวลาที่งามบรรเจิดในดวงตา…….
รู้สึกว่าว่าตัวเองเป็นอิสระจากพันธนาการที่รัดตรึงขึ้นเองด้วยวูบของ
อารมณ์คุณคงรู้สึกเช่นผมจริงๆนะ
ถ้าถามว่า“ผมรักคุณไหม”ผมตอบคําถามได้เต็มปากเต็มคําว่า“รักคุณ”
มีคุณอยู่ในดวงตาเสมอ
แม้ว่าคืนนี้ผมจะจับกีตาร์มาบรรเลงเพลงที่คุณแต่งขึ้นก็เพียงเพื่อระลึกถึง
คุณและลมหายใจอันโดดเดี่ยวของตัวผมเองเท่านั้น
.......เพื่อนรัก....../*--*/