เขาว่าตัวเองเป็นโรคจิต
ที่เสพติดกลิ่นของดอกไม้
มันคงจะไม่เป็นอะไรถ้ากลิ่นดอกไม้ที่ว่ามันมาจากดอกไม้จริงๆ
แต่กลิ่นดอกไม้ที่เขาเสพติดนั้น
คือกลิ่นดอกไม้จากตัวของชางกยุน
"พี่ฮยองวอน อ...ออกไป ผมขอทำงานก่อน"
คนตัวเล็กดิ้นภายในอ้อมกอดเขา
แขนยาวรวบทั้งตัวชิดอก
คางวางบนไหล่ลาด
เสื้อแขนยาวของเขาที่ใส่ไม่ได้เพราะตัวมันเล็กเกินไป(หรือเพราะเขาโตขึ้นก็ไม่รู้)
แต่ชางกยุนกลับใส่มันได้พอดี
มั้ง
คอเสื้อกว้างถึงอกนี่มันเรียกพอดีมั้ยนะ
"หอม"
"อื้อ"
สันจมูกคมสูดดมกลิ่นดอกไม้ที่ซอกคอขาว ไล้ลงมาถึงไหปลาร้า
แม้จะเป็นผู้ชายแต่ชางกยุนกลับผอมเหมือนผู้หญิงตัวเล็กๆ
กระดูกไหปลาร้าขึ้นชัดเจน ผิวขาวนวลที่สัมผัสเพียงเบาๆก็ขึ้นรอยได้
"หอมจัง ไปทำอะไรมา"
"เปล่า ฮึก ฮือ อย่ากัดได้มั้ย"
คนตัวเล็กครางฮือเมื่อตัวเขาเองทนไม่ไหว
นอกจากเขาจะเสพติดกลิ่นดอกไม้ของตัวชางกยุนแล้ว
เขายังเสพติดผิวขาวนวลและเสียงครางฮืออีกด้วย
"ไม่ได้"
เขายิ้มให้แล้วรั้งตัวชากยุนเข้ามาใกล้อีก
สันจมูกยังไม่เลิกคลอเคลียกับไหล่ลาด
ชางกยุนไม่สามารถจะจดจ่อกับแลปทอปบนตักได้อีก
"พ พี่ฮยองวอน"
มือเริ่มรุกล้ำเข้าไปในเสื้อ สัมผัสผิวเนียนละเอียด
ชางกยุนเชิดหน้าขึ้นรีบสัมผัสจากมือสาก
เสียงครางฮือในลำคอดังขึ้นอีกระรอก
ชอบ
อยากได้เสียงนี้อีก
อยากจะสัมผัสผิวขาวนวลนี้อีก
อยากจะได้กลิ่นของดอกไม้นี้
อยากได้
แค่นี้มันไม่พอสำหรับเขา
คัท!
เสียงของผู้กำกับอย่างวอนโฮเพื่อนของเขาเองดังขึ้น
ชางกยุนรีบจะออกจากอ้อมกอดเขา
"ได้ยินมั้ยมันสั่งคัทแล้ว"
เจ้าตัวหันมาดุเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆที่ขู่เจ้าของ
"ไม่อะ พี่หูหนวก"
ฮยองวอนยิ้มตาปิด
"ไม่ปล่อยจะลดค่าตัวจริงๆนะคราวนี้"
ผู้จัดการส่วนตัวของชางกยุนมายืนขู่เขาอยู่ เขารีบยกมือสองข้างขึ้นเหมือนบอกว่ายอมแพ้
แม้จะเสียดายก็ตาม
ผู้จัดการรีบเอาผ้าคลุมมาคลุมไหล่ชางกยุนแล้วขอตัวออกจากฉากไป
ฉากกำลังจะถูกเช็ตใหม่อีกครั้ง
และเขากำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม
มองคนตัวเล็กที่เดินออกไป
กลิ่นดอกไม้ยังติดอยู่ที่ปลายจมูก
ทุกสัมผัสยังคงรู้สึกได้
เสียงครางฮือยังดังอื้ออึงในหู
เขาไม่ได้แค่เสพติดกลิ่นดอกไม้ของชางกยุน
แต่เสพติดชางกยุนไปแล้ว
TALK
ทำไมตัดมู้ดกันแบบนี้ นิสัยไม่ดีเลย; - ;
งงกันมั้ย ไม่หรอกเนาะ . _ .
เข้าฉากด้วยกันครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วดูสิว่าพี่แชติดน้องแค่ไหน(เล่นเกินบทด้วย)
#กุ๊งกุ๊งของแชแช
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in