เรื่องมันเริ่มมาจากนัดหมอจิตคราวที่แล้ว เรานั่งพล่ามๆ อยู่ แล้วหมอก็พูดขึ้นมาว่า "เอ๊ะ ไทรอยด์คุณโตรึเปล่า" นี่ก็จับคอตัวเองทันทีที่หมอพูด แล้วหมอก็บอกว่า "ไม่น่าใช่ คงแค่มุมที่คุณนั่งมั้ง" เราก็ไม่ได้เอะใจอะไรตอนนั้น ก็พล่ามต่อ รับยา จ่ายตัง กลับบ้าน จนผ่านไปหลายวัน อยู่ๆ ก็นึกขึ้นมาได้ว่า เอ๊ะ หมอทักเรานี่นา เลยลองคลำคอดูอย่างจริงจัง ... สองนิ้วกดเข้าไปข้างๆ ลูกกระเดือก แล้วกลืนน้ำลาย 1 อึก ... เชี่ย มันกลับมา ข้างเดิมด้วย แต่ยังไม่ใหญ่มาก

เพราะว่าเราเคยเป็นมาก่อน แล้วกว่าเราจะรู้ตัวตอนนั้นมันก็ก้อนใหญ่มากกว่าตอนนี้เยอะ ตอนนั้นก็หาหมอ หมอก็เจาะในก้อนนั้นดูดอะไรไม่รู้ออก หน้าตาสิ่งที่ดูดออกมาตอนนั้น พ่อบอกว่าเหมือนขี้มูกใสๆ อืม พ่ออธิบายได้ดี แล้วหมอก็ให้กินยาอะไรไม่รู้ จำชื่อไม่ได้แล้ว ก็กินอยู่สองสามปีมั้ง เจาะคอดูดเอาอีเมือกๆ นั่นออกจากก้อนอยู่หลายรอบ จนมันยุบ นี่ก็ 6-7 ปี ได้แล้วมั้ง มันก็กลับมา

เพิ่งจะผ่านวันเกิดเรามา เราได้นัดหมอไทรอยด์คนเดิมวันเกิดเราพอดี ก็เซ็งนิดหน่อยที่แบบ ทำไมกูต้องมาหาหมอตอนวันเกิดซ้ำๆ หลายๆ ปี ด้วยฟะ ตอนนั้นปวดท้อง เจอช็อคโกแลตซีสต์ที่มดลูกวันเกิด แล้วก็หาหมอออโธ ค้นพบว่าเป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทก็ในวันเกิด นี่หาหมอไทรอยด์วันเกิดอีก เออ ชีวิตแม่งไม่ต้องทำไรละ ไถนาหาเงิน แล้วก็เอาเงินทั้งหมดที่ได้มานั้นไปให้หมอ เยี่ยม ไม่แปลกที่รพ. ส่งนั่นนี่ให้เราบ่อยๆ คงเพราะเราเป็นลูกค้าชั้นดี ติดลิสต์ Top Spender ของรพ. อีกนิดก็มีชื่อขึ้นบอร์ดรายนามผู้บริจาคแล้วมั้ง ถ้ายังจะโรคเยอะขนาดนี้

เราเคยหาหมอที่รพ.วิภาวดี ตอนแรก ไม่หาย หมอจะจับผ่า เราเลยย้ายมารามา ก็มาหายที่รามา จากยาตัวเดียวกันแต่ดันถูกกว่าวิภาเพราะวิภาให้ยาอิมพอร์ต แพงน้ำตาจะไหล ผลข้างเคียงก็ฉิบหายวายป่วง ตอนเริ่มยาแรกๆ นี่ทำไรไม่ได้เลยตอนนั้น ปวดหัวเหมือนหัวจะระเบิด เป็นเหตุให้ต้องนอนนิ่งๆ อยู่บ้าน งานการไม่ต้องทำอยู่พักนึง -- คราวนี้เลยนัดหมอเดิมที่รามา นัดยากนัดเย็น จนสุดท้ายต้องไปคลีนิคพรีเมี่ยม เพราะคลีนิคพิเศษปกติคือคิวยาวไปสองเดือน สามเดือน 

คลีนิคพรีเมี่ยมที่รามา ข้อดีคือ ตกแต่งห้องดี เก้าอี้นั่งสบายกว่าศิริราชปิยฯ อีก ที่นั่นยวบซะจนต้องเขียนใบคอมเมนท์ว่าสงสารหลังฉันด้วย เบาะเธอนุ่มเกินไป -- คนน้อย น่าจะเพราะมันแพงกว่าคลีนิคนอกเวลา แต่การบริการก็เหมือนเดิมอ่ะ คือนี่ไม่แฮปปี้เอามากๆ คิดแพง แต่ต้องไปเดินนัดแผนกรังสีเอง คือไรวะ แถมนัดไม่ได้วันนั้นอีก เพราะอีคนที่ทำนัดให้กับหมอที่เราจะต้องหาดันไม่อยู่ "เดี๋ยวจะโทรแจ้งวันนัดวันจันทร์นะคะ แต่ถ้าไม่มีใครโทรไป ให้โทรหาคนนี้นะคะ" แล้วก็ยื่นนามบัตรมาให้ นี่ก็ได้แค่คิดในใจ จ่ะ เอาที่สะดวกเลยจ่ะ เอาที่พวกเธอสบายใจเลยจ้าาาา

จากความเฟลในวันนั้นก็คิดว่าจะไม่กลับไปหาหมอที่นั่นแล้ว รำคาญ รอมันโตกว่านี้แล้วไปหาที่ปิยฯ ทีเดียว จบ