กลับไปหาหมอมา หมอคนเก่าคนเดิมที่ศิริราชปิยฯ
เข้าไปเจอหน้าหมอ ก็เจอหมอทักเลย "หายไปไหนมา ผมว่าผมไม่ได้นัดคุณนานขนาดนี้นะ" ก็เล่าให้หมอฟังเรื่องการพยายามย้ายไปหาหมอจิตโดยหวังว่าจะได้ทำจิตบำบัดที่รพ.จุฬา สรุประยะเวลาของการขาดยาต่างๆ บอกหมอถึงอารมณ์และความรู้สึกในปัจจุบัน
"ไม่ควรหยุดยานะ" หมอบ่น
"แต่หนูก็ไม่ได้เศร้านะคะ แค่หงุดหงิดแล้วก็รำคาญ ส่วนใหญ่แค่เรื่องงานด้วย เรื่องอื่นหนูปกติ"
"นั่นแหละ คุณควรจะกินยาต่อไปก่อน"
"..." พูดไรไม่ออก รู้ตัวว่าผิด รู้ว่าจะต้องโดนหมอดุ หมอ หนูผิดไปแล้ว
"แล้วไปหาที่จุฬาเป็นไงบ้าง" หมอถาม เราก็เล่าให้ฟังถึงความน่าเซ็งที่เราเจอ หมอฟังแล้วก็เห็นใจ "มีคนไข้ผมไปเหมือนกัน ตอนที่เค้าประกาศรับคนไข้โครงการจิตบำบัด แต่พอไปก็เต็ม"
"นี่หนูนัดรามาไว้ด้วย ได้นัดมีนาปีหน้า"
"อือ ลองไปดู แต่ผมว่าน่าจะเลื่อนนัดลำบากพอๆ กับจุฬา" ... "ก็ต้องเข้าใจนะว่าจิตบำบัดอ่ะ มันทำทีอย่างน้อยก็ชั่วโมงนึง หมอรพ.รัฐ เค้าก็ต้องทำงานอื่นด้วย วันนึงก็รับทำได้ 2-3 คน คุณไม่ลองไปคลีนิคข้างนอกดูล่ะ"
"หนูดูแล้ว ครั้งนึงก็สองพันขึ้น สามพัน หนูไม่ไหวอ่ะ"
"อือ ใช่ มันแพง แล้วไม่รับรองด้วยนะว่าจะหายรึเปล่า"
นี่ก็ได้แต่ทำหน้าสิ้นหวังใส่หมอ คือเราก็ไม่อยากกินยาไปเรื่อยๆ ตลอดชีวิตอ่ะ ซึ่งหมอก็ดูจะเข้าใจ ก็พยายามจะหาทางเลือกให้โดยการบอกว่า "ถ้าคุณมาวันธรรมดาในเวลาได้ ผมทำให้ได้นะ อันนี้ผมทำเองเลย แต่ต้องเวลาราชการ" หมอออออ ถ้าหนูโดนไล่ออกหนูจะเอาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าตัวหมอคะ หืมมม?!?!
พยายามจะตะล่อมหมอ บอกว่าเราโอเค เราแค่นอนไม่หลับ หวังจะได้แค่ยานอนหลับเพราะไม่อยากกลับไปกินยาต้านเศร้าอีก แต่หมอก็ไม่คล้อยตาม สั่งให้เรากิน fluoxetine เหมือนเดิม แต่ 20mg พอแล้วก็สั่งยานอนหลับ clonazepam ตัวเดิมให้ - ที่เราไม่อยากกินยาไม่ใช่เพราะผลข้างเคียงหรืออะไรนะ แต่เพราะเราเบื่อกับการกินยาไปเรื่อยๆ แบบนี้ มาหาหมอทุกเดือน หรือทุกสองเดือน เอายาไปกิน ไม่มีไรดีขึ้น ชีวิตวนอยู่แค่นี้ คือความคิดที่ว่าเราต้องพึ่งยาไปตลอดชีวิตมันไม่โอเคอ่ะ
แต่ทำไงได้ พอไม่กินก็หงุดหงิดจะกินหัวเค้าไปทั่ว งอนคนนู้นคนนี้ไปหมด มันไม่ได้เศร้าถึงขั้นอยากตายก็จริง แต่มันก็อารมณ์สวิงจนคนรอบข้างเดาใจไม่ถูก อารมณ์เหมือนผู้หญิงเป็นเมนส์ตลอดเวลา ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกินยาต่อไป แล้วหมอก็นัด 6 อาทิตย์ ดีค่ะ นานดี จริงๆ อยากขอ 2 เดือน แต่ 6 อาทิตย์ ก็โอเคอยู่
หายใจเข้า พุท
หายใจออก โธ ..
ทำไปเรื่อยๆ แล้วจะเข้าภวังค์ หลับไปจร้า
และหากมึเวลาว่างบ้าง ก็ลองสวดมนต์บ้าง แล้วแผ่เมตตาให้ตนเอง แล้วแผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวรบ้าง และหากมึโอกาส เราก็ไปทำบุญ ทำทานบัาง ปัจจัยไม่ต้องเยอะ ให้ทำสบายๆ ถึงจุดหนึ่ง จิตเราสบาย ค่อยๆเข้าใจตนเอง ไม่ต้องคิดเยอะ ไม่ทุกข์อะไร ใจก็เบาสบายนะ
ปล.ตามความคิดของพี่นะ อาจถูกผิดบ้างได้ ก็ขออภัยด้วยค่ะ