วันก่อนมีคนมาถามว่าเราฝันเป็นสีอะไร เป็นภาพสีหรือขาวดำ เราตอบได้ในทันทีเลยว่า เราฝันเป็นภาพสี เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะทุกครั้งที่เราฝันว่าไฟไหม้อะไรสักอย่าง เราจะเห็นสีของไฟ เราเห็นทุกเฉดสีของมัน เราฝันเห็นเถ้าถ่านและซากปรักหักพังเป็นสีเทา ดำ น้ำตาลไหม้ ตัดกับสีฟ้าของท้องฟ้าที่สดใส เราฝันเห็นสีแดงของเลือด น้ำมันวันนั้นมันสีออกม่วงๆ ชมพูๆ เราจำสีและกลิ่นของมันได้ เสียงของไฟที่กำลังไหม้บ้านทั้งหลังเราก็จำได้ เสียงปืน เสียงของผู้ชายคนนั้นและเสื้อผ้าที่เค้าใส่ เราจำไม่ได้ว่าเราเคยฝันถึงเค้ามั้ย แต่เราจะมีภาพซ้ำแว่บเข้ามาในหัวเราบ่อยๆ เวลามีคนพูดอะไรที่ชวนให้เราคิดถึงเหตุการณ์วันนั้น
วันก่อนเราพาเพื่อนสนิทของเราไปหาหมอจิต นางประสบปัญหาชีวิตและต้องการที่พึ่งอย่างมาก เราจัดการทุกอย่างให้นาง ไปเป็นเพื่อนนาง คอยฟังนางพูดทุกสิ่งทุกอย่างที่นางอยากพูด ตลอดเวลาที่เราฟัง เราต้องใช้ความอดทนอย่างมากในการที่จะไม่ร้องไห้ออกมา เราทำเป็นว่าเราเข้มแข็ง เพื่อที่เพื่อนจะได้ไว้ใจและพึ่งพาเรา เราบอกเพื่อนว่าเราหายแล้ว เราดีขึ้นมาก เราสบายดี แต่ทันทีที่เราได้อยู่คนเดียว เราก็ร้องไห้ออกมา เราทนไม่ไหวกับอะไรแบบนี้ เรายังไม่แข็งแรงพอที่จะไปเยียวยาใคร
“เจนจะช่วยเพื่อนไหวหรอ” บอสถามเรากลับหลังจากที่เราเล่าเรื่องทั้งหมดให้บอสฟัง
“นั่นน่ะสิ ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย”
...แล้วบอสก็เงียบ
เราไม่คิดว่าสิ่งที่บอสพูดวันนั้นจะเป็นจริง เราคิดว่าเราไหว เราโอเคแล้ว เรารับได้ทุกอย่าง แต่มันไม่ใช่เลย เรายังอ่อนแอ เปราะบาง และเป็นตัวปัญหาที่ไม่มีใครอยากเข้ามาข้องเกี่ยวเหมือนเดิมนั่นแหละ ยามันก็แค่ทำให้เราตอแหลได้เก่งขึ้น เนียนขึ้น สร้างเกราะป้องกันบางๆ ขึ้นมาให้เรา...ก็แค่นั้น
ในขณะที่ข้างในของเรานั้นมันแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in