หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาถือเป็นหนึ่งสัปดาห์ที่ผีเข้ามากสำหรับเรา หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย เราทำอะไรไปโดยไม่แคร์ผลที่จะตามมาไปหลายอย่าง เราทำสิ่งที่เราไม่เคยทำ ไม่กล้าทำ และไม่คิดจะทำ เราทำบ้าอะไรไปน่ะหรอ มา...เราจะเล่าให้ฟัง
เรื่องมันเริ่มจากทินเดอร์ ใช่ค่ะ แอพลิเคชั่นที่ชื่อทินเดอร์ที่เค้าใช้หาเพื่อน หาผัว หาเมีย หาคู่นอนกันนั่นแหละค่ะ ทินเดอร์นั้นแหละ เราโหลดแอพนี้เพราะมีคนบอกว่าหมอโสดๆ เล่นเยอะ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นบวกกับความอยากได้ผัวเป็นหมอ เราจึงโหลดมันมาเล่นดู แต่สิ่งที่เราได้จากทินเดอร์ดันไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ เราไม่ได้หมอสักคน (ไม่รวมหมอฟันที่มีเมียแล้ว และมาเล่นทินเดอร์เพื่อหาเพื่อนคุย) นี่จะไม่ใช่การรีวิวแอพ แต่คือการบอกเล่าความบ้าของเรา ซึ่งก็คือ...
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา เราไถเจอฝรั่ง 1 นาย นางไลค์เรากลับ ก็คุยกัน แอดไลน์กัน และฝรั่งก็พูดแต่ว่าอยากเจอๆๆๆๆ เราก็เออๆๆๆๅ เดี๋ยวว่างจะบอก — วันต่อมาเราโดนบอสลากไปศาลเพื่อไปเป็นเบ๊นาง และวันนั้นเราก็มีนัดหมอจิตตอนห้าโมงเย็น แต่สถานการณ์ในบัลลังก์ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ บอสก็ห่วงว่าเราจะเครียดตายซะก่อน เลยปล่อยเราไปหาหมอตั้งแต่เที่ยง แล้วคือหาหมอห้าโมงเย็นอ่ะ ก็ไม่รู้จะทำอะไร เบื่อจะไปนั่งเบื่อๆ ที่ทำงานเพื่อนเพื่อรอเวลา เราก็เลยไลน์หาพี่ฝรั่งคนนั้น บอกว่าบ่ายนี้ว่าง มาเจอกันมะ นางก็โอเค เหตุการณ์วันนั้นมันก็จะกระอักกระอ่วนหน่อยๆ เพราะนี่ก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้ อิฝรั่งมันก็บอกว่ามันไม่เคย (ถ้ามันไม่ได้ตอแหลอะนะ) นางเลี้ยงชาเรา 1 แก้ว เดินไปร้านหนังสือ นั่งคุยกระซิบกระซาบกันในนั้น เดินเล่นรอบห้างด้วยกันเงียบๆ แล้วก็จากกัน มันกลับบ้าน เราไปหาหมอ
วันนั้นเรามีนัดกับหมอจิต เราไม่ได้เล่าเรื่องทินเดอร์และฝรั่งนี่ให้หมอฟัง เราแค่บ่นเรื่องการนอนหลับๆ ตื่นๆ ของเรา การฝันร้ายในบางคืน การที่เรามีภาพซ้ำเล่นย้ำๆ ในหัวเราอันเป็นฉากของเหตุการณ์ในวันที่แม่เราตาย การที่เราต้องคอยเข้มแข็งเพื่อเพื่อนของเราที่แฟนมันเพิ่งจะตายไป “หนูเหนื่อย” เราบอกหมอ “หนูชอบฝันเห็นไฟไหม้อะไรสักอย่างอยู่บ่อยๆ และในความฝัน หนูไม่มีความสามารถที่จะดับมันได้ หนูได้แต่มองทุกสิ่งทุกอย่างมอดไหม้ต่อหน้าหนู โดยที่หนูทำอะไรไม่ได้เลย” เราร้องไห้ “หนูรู้สึก...ไม่มีประโยชน์ หนูรู้สึกไร้ค่า” เราเงยหน้ามองหมอ เราเห็นว่าตาหมอมีน้ำตารื่นอยู่หน่อยๆ แต่ก็แว้บเดียวเท่านั้น
“แล้วคนอื่นทำอะไรได้ไหม”
“ทำอะไร” เราถาม
“ดับไฟ มีใครทำได้ไหม”
“ในฝันมีหนูคนเดียว ไม่มีคนอื่น”
“ผมหมายถึงชีวิตจริง มีใครสามารถดับมันได้ไหม”
ไม่มี เราตอบหมอในใจ ใช่ มันไม่มีใครสามารถที่จะทำอะไรได้ หมอพูดถูก หมอพูดถูกจริงๆ
เราถามหมอเรื่องทำจิตบำบัด หมออธิบายวิธีการให้เราฟังแล้วก็บอกว่าในกรณีของเรา การทำจิตบำบัดจะมีประโยชน์และน่าจะช่วยเราได้อย่างมาก แต่... “มันจะหาคนทำยากหน่อย” หมอบอก “คือคุณไปทำข้างนอกก็ได้ มีเยอะแยะที่รับทำจิตบำบัด ข้อเสียคือคุณต้องไปเริ่มใหม่ทั้งหมดที่ที่ใหม่ แต่ถ้าคุณจะทำที่นี่ ผมต้องส่งคุณไปศิริราชใหญ่ ที่นี่ไม่มี” เราบอกหมอว่าเราเลือกจะทำที่ศิริราช เราไม่อยากไปเริ่มใหม่ หมอก็ถามเวลาที่เราสะดวก
“วันธรรมดาตอนเย็นแล้วก็เสาร์อาทิตย์” เราก็บอกหมอต่อไปอีกว่า “หนูขอผู้ชายนะคะ ไม่เอาผู้หญิง” แล้วหมอทำหน้าเหนื่อยใจใส่ทันที เหมือนกับคนทำจิตบำบัดมันมีแต่ผู้หญิงอย่างงั้นล่ะ หมอตอบรับอย่างเหนื่อยหน่าย “โอเค เดี๋ยวผมหาให้” หมอบอก แล้วเราก็กลับบ้านมาพร้อมกับ clonazepam และ prazosin จำนวนไม่มากนัก เพราะเราบอกหมอว่าเรามาก่อนวันนัดและยายังเหลืออีกเพียบ หมอเพิ่มโดส clonazepam ให้เราจาก 1 มก. เป็น 2 มก. แล้วก็เพิ่มโดส prazosin ให้เราจาก 1 มก. เป็น 1.5 มก. แล้วก็นัดเราสองอาทิตย์ โดยสัญญาว่าจะรายงานเรื่องหาคนมาทำจิตบำบัดให้เราในนัดหน้า แล้วเราก็รายงานบอสถึงนัดต่อไปของหมอจิต บอสบอกว่าบอสจะไปด้วย
แล้ววันบ้าๆ วันแรกของเราก็จบแต่เพียงเท่านี้
ทายว่าอยู่กับญาติผู้ใหญ่ที่ระเบียบเยอะมากประมาณนึงช่วงทีน ป่ะคะ