ฮายยยย คิดถึงเจนกันไหมคะ ไม่ล่ะสิ แต่ไม่เป็นไร เพราะเจนก็ไม่ได้คิดถึงพวกคุณเหมือนกัน เจนแฮปปี้ดี มีความสุขกับผลของการเพิ่มโดส fluoxetine ของหมอจิตผู้น่ารักของเจน
ถ้าความสุขที่เราพูดถึงข้างต้นนั้นหมายความถึงเพียงการใช้ชีวิตได้เกือบจะใกล้เคียงคนปกติ ความสามารถในการมีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์โลกได้โดยไม่รู้สึกอยากแดกหัวเค้า คุยเล่นกับคนที่บ้านได้ ไม่หงุดหงิดหรือโมโหง่ายเหมือนแต่ก่อน ถ้ามันแค่นั้น เราก็คงจะพูดได้อย่างเต็มปากว่าเราอาการดีขึ้นแล้ว เราถูกกับยาตัวนี้จริงๆ ขั้นต่อไปก็แค่ทนกินยาให้ครบตามช่วงเวลาอันเป็นทฤษฎีอะไรไม่รู้ของหมอ เมื่อครบแล้วก็ลองหยุดยา แล้วก็มาลุ้นกันว่ามันจะกลับมาไม๊ ถ้ามันแค่นั้น...มันก็คงจะดี
ตั้งแต่ที่เราหาหมอครั้งล่าสุด เราขอเปลี่ยนยานอนหลับจาก lorazepam มาเป็น clonazepam เพราะเรามีปัญหาเรื่องหลับยาก แล้วลอรามันก็แทบจะไม่ได้ช่วยอะไรเราเลยเกี่ยวกับปัญหานี้ แต่หลังจากหาหมอไปไม่ถึงอาทิตย์ น่าจะแค่สาม-สี่วันเองด้วยซ้ำ สาม-สี่วันที่กิน fluoxetine 40 mg ตอนเช้า แล้วก็ clonazepam 0.5 mg ตอนก่อนนอน เราเริ่มตื่นกลางดึก และเริ่มฝันร้าย แล้วเราก็ฝันร้ายมาตลอดทุกคืนหลังจากนั้น เราก็เลยลองเปลี่ยนมากินลอราแทน ลอราทำให้เราหลับยากเหมือนเดิม ไม่มีตื่นกลางดึก แต่เราก็ยังคงฝัน ฝันอะไรไม่รู้ เพราะตื่นมาแล้วจำไม่ได้ แต่มันก็แค่คืนแรกๆ สาม-สี่คืนต่อๆ มาเราก็เริ่มหลับยากขึ้นๆ แล้วฝันร้ายก็เริ่มกลับมาหลอกหลอนเราอีกเหมือนกับตอนที่กิน clonazepam เราก็เลยแอบเพิ่มโดส lorazepam เป็น 1 mg (จากเดิมที่หมอสั่งให้กิน 0.5 mg) ผลของการเพิ่มโดสมันก็แค่ทำให้เราหลับง่ายขึ้น หลับสนิทขึ้น ฟังดูดีชะ? แต่เชื่อเราเถอะ การหลับสนิทโดยไม่มีการสะดุ้งตื่นกลางดึกและการฝันร้ายถึงสิ่งที่เรากลัวมัันไม่ควรจะเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน
สาเหตุที่เราสะดุ้งตื่นมากลางดึกในช่วงหลังนี้ก็ไม่มีอะไรมาก เราฝันร้าย เราฝันถึงสิ่งที่เรากลัว เกลียด กังวล สิ่งที่เราคิดว่าเราลืมไปหมดแล้วที่อยู่ๆ มันก็กลับมา เราฝันถึงความตาย ทั้งคนที่เรารักตาย ตัวเราเองตาย หมาในหมู่บ้านตาย คนที่เราไม่รู้จักตาย เราฝันเห็นเลือด เราฝันว่าเราเห็นอะไรสักอย่างกำลังถูกไฟไหม้ แล้วเราก็ไม่สามารถที่จะดับมันได้ เราได้แต่มองมันมอดไหม้ไปด้วยความรู้สึกว่าเราคือคนที่ไร้ค่าที่สุดในโลก
ในคืนที่เราสะดุ้งตื่น เมื่อเราฝันถึงอะไรแบบนี้ เราจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา พอเรารู้ว่ามันคือความฝัน เราก็จะหลับต่อ แล้วเราก็จะฝันอีก ฝันถึงเรื่องอื่นให้ได้สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกรอบ อย่าถามว่าเราตื่นกี่รอบ เราจำไม่ได้เพราะไม่เคยนับ เราจำรายละเอียดของความฝันไม่ค่อยได้มากนัก จำได้แค่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วมันทำให้เรารู้สึกกลัว แค่นั้น
ในคืนที่เราหลับสนิทตลอดคืน ไม่ใช่เพราะโซฟีแบบกระชับ แต่เพราะยาหลายขนานที่เราอัดเข้าไปก่อนนอน ฝันมันก็จะยาวหน่อยๆ เรื่องมันก็จะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เรากลัวมันก็จะประเดประดังกันเข้ามามั่วซั่วไปหมด ตื่นมาตอนเช้ามันก็จะรู้สึกไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ เหมือนเราไม่ได้นอน เหมือนวิญญาณเราออกจากร่างไปผจญภัยในโลกดิสโทเปียคู่ขนานมายังไงยังงั้น ไม่ใช่ว่าโลกที่เราอยู่ตอนนี้ไม่ดิสโทเปียสำหรับเรานะ นี่ก็ดิสโทเปียในระดับนึง แต่เหมือนเราไม่ค่อยอยากที่จะยอมรับมัน เหมือนเราแกล้งทำเป็นลืมมัน ทำเป็นเหมือนกับว่าเราเป็นคนไม่มีอดีตอันเละเทะนั่น ทำเป็นเหมือนกับว่าเราคือคนปกติที่มีชีวิตในวัยเด็กที่ปกติ ไม่เคยพบเจอความรุนแรง ไม่ได้มีปืนส่องหน้า ไม่ได้เห็นคราบเลือดกองอยู่บนพื้นบ้าน ไม่ได้เห็นคนที่บ้านกลายเป็นศพ ไม่ได้เห็นแม่ตัวเองโดนยิงร่วงไปต่อหน้าต่อตา ไม่ได้เห็นคราบน้ำมันถูกเททั่วพื้นบ้านปะปนกับคราบเลือด ไม่ได้เห็นบ้านตัวเองไฟไหม้โดยที่คนที่เรารักติดอยู่ในนั้น ไม่ได้เป็นคนโทรบอกพ่อว่าแม่ตายแล้วและบ้านก็ไฟไหม้หมดแล้ว ไม่ได้โดนตำรวจมาซักว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง เราหลอกตัวเองไปว่าเราลืม เราหลอกตัวเองว่าเรื่องพวกนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริง เราหลอกตัวเองว่าสิ่งที่เราเจอมันคือเรื่องปกติที่ใครๆ เค้าก็เจอกันทั้งนั้น เราหลอกตัวเองว่าเราโอเค และทุกคนรอบตัวเราก็พร้อมใจกันหลอกเราว่าเราไม่ได้เป็นอะไรหรอก เราโอเค เราไม่ได้มีปัญหาอะไร เราปกติดี เหตุการณ์วันนั้นมันไม่ได้เลวร้ายแบบที่เราคิด เราไม่ได้พบเห็นความรุนแรงพวกนั้น ใช่ แม่เราตาย แต่เราไม่ได้เห็นมันหรอก หรือถึงแม้ว่าเราจะเห็น เราก็เด็กเกินกว่าที่จะจำอะไรได้
เรารู้สึกเหมือนกับว่าการเพิ่มโดส fluoxetine มันไปกระตุ้นให้สิ่งเลวร้ายพวกนั้นมันกลับมา แต่คนรอบตัวเราก็บอกว่าเราคิดมาก เราคิดไปเอง เราหมกมุ่นอยู่กับเรื่องเก่าๆ เราควรปล่อยวาง เราควรอยู่กับปัจจุบัน
“เจนก็หยุดคิดมากสิ” ทุกคนบอก
ถ้าคุณคิดว่าเราเป็นคนรื้อสิ่งเลวร้ายพวกนี้มาคิดมาฝันทุกคืนทุกวันล่ะก็ เราขอบอกเลยว่าคุณไม่เข้าใจ และต่อให้คุณพยายามแค่ไหน คุณก็จะไม่มีวันที่เข้าใจ
นี่คือหนึ่งในภาพวาดของ Rene Magritte ที่เราชอบมาก เอาจริงๆ คือชอบที่สุดก็ว่าได้ ชื่อภาพว่า Memory
ขอให้อาการดีขึ้นไวๆนะคะ
แต่คุณหมีเก่งจัง เราอยากคิดได้แบบนั้นบ้าง
เป็นกำลังใจให้ในฐานะเพื่อนร่วมโรค
ขอให้เข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้นะคะ