หมอถามเรื่องการนอน เราก็บอกเรื่องที่เราฝันร้ายเมื่ออาทิตย์ก่อน วันนั้นเราไม่ได้กินยานอนหลับ เราก็เลยนอนไม่หลับ ฟังดูมีเหตุมีผล แต่ที่ไม่มีเหตุผลคือ เรานอนร้องไห้ตั้งแต่ห้าทุ่มยันตีหนึ่ง คือจำได้ว่าหลับไปทั้งๆ ที่ยังร้องไห้อยู่อ่ะ หมอนเปียกแฉะ ตื่นมาตางี้แดงฉ่ำ แถมบวมไม่เท่ากันอีก เก๋สุดอะไรสุด เช้าวันนั้นพยายามคิดว่าตัวเองเป็นปู ไปรยา แล้วนะ แต่ก็ไม่ได้ อินเนอร์มันไม่มา ดิ่งค้างจากฝันร้าย องค์เลยไม่ลง

กลับมาที่ความฝัน นี่ทำไมชอบนอกเรื่อง คืนนั้นเราฝันว่าเราต้องไปไหนสักที่ เหมือนจะเป็นงานอะไรสักงานที่เราก็ไม่ได้อยากจะไป พ่อก็ไม่อยากให้ไปด้วย แต่มันจำเป็นเลยต้องไป ไปเสร็จ จะกลับบ้าน กลับไม่ได้ มีระเบิดห่าเหวไรไม่รู้ เราพยายามจะเรียกแท็กซี่ แต่ก็มีคนเลือดท่วมตัวนอนอยู่บนทางเท้าเต็มหมด ในฝันก็รู้สึกกลัวนะ แต่ที่รู้สึกแย่กว่าความกลัวคือ รู้สึกว่าเรากำลังทำให้พ่อห่วง ในฝันคืออยากรีบกลับบ้าน อะไรจะเกิดก็ช่างแม่ง กูจะกลับบ้านไปหาพ่อ กลับช้าเดี๋ยวพ่อห่วง คิดแค่นั้น แล้วก็ตื่น

หมอถามว่าวันที่กินยาเราฝันมั้ย เราบอกฝัน แต่จำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ที่แน่ๆ คือไม่ฝันร้ายแบบนี้ หมอก็ทำหน้าเห็นใจแล้วก็บอกว่าเราควรจะกินยานอนหลับนะ เราเลยบอกหมอว่า lorazepam มันกินแล้วไม่ค่อยง่วง เราไม่ชอบ อยากได้ clonazepam ที่หมอให้คราวก่อน หมอก็ยอมให้มาแต่โดยดี ไม่มีการท้วงติงใดๆ เออ วันนี้หมอมาแปลก ทำไมยอมง่ายจัง — หมอถามว่าเรายังห่วงพ่อมากๆ อยู่มั้ย เรานั่งนึกสักพักก็บอกไปว่าน้อยลง เพราะเมื่อวันก่อนเราปล่อยพ่อเดินไป 7-11 คนเดียวโดยที่เรามีคิดห่วงเค้ามาแว๊บนึงแล้วก็หยุดคิดได้ ถือว่าดี หมอก็ชื่นชม

“มันเป็นปกติของคนที่เคยเจอเหตุการณ์ร้ายๆ มา ก็เลยจะห่วงจะกังวลมากกว่าคนปกติ” 

พอหมอพูดเรื่องนี้เราก็เลยนึกออกว่าเรามีเรื่องกังวลอีกเรื่อง... “คือวันนั้นน่ะค่ะ วันที่เกิดเรื่อง พอมันยิงแม่หนูเสร็จ มันก็ปล่อยหนูออกมา แล้วมันก็เผาบ้าน— แล้วจนถึงตอนนี้ ถ้าวันไหนหนูอยู่ข้างนอก แบบกำลังจะกลับบ้านไรงี้ แล้วเห็นควันไฟใหญ่ๆ ในทิศที่บ้านหนูอยู่ หนูจะต้องคิดว่าไฟไหม้บ้านหนูทุกที”
หมอฟังจบก็ทำหน้าเห็นใจใส่อีกรอบ

“อาการของคุณเค้าเรียกว่า ptsd คือจะมีความกังวล ความกลัว ความฝัน หรือภาพซ้ำของเหตุการณ์ร้ายๆ ที่คุณเคยเจอมา—“
ไหนตอนแรกหมอบอกว่าไม่ใช่ ptsd ไงเล่า เดี๋ยวตีตายเลย!
“—กรณีของคุณมันเป็นอาการซึมเศร้าโดยมีเหตุ มันเกิดจากเหตุการณ์ที่คุณพบเจอมา การกินยามันจะทำให้ดีขึ้น แต่อาจจะไม่ทำให้หายได้นะ มันต้องใช้เวลา เวลาจะทำให้คุณค่อยๆ ดีขึ้น”
“แต่นี่ก็นานแล้วนะคะหมอ นานมากแล้วด้วย”
“บางคน เวลามันช่วยทำให้เค้าดีขึ้นนะ”
อ่าว แล้วในบางคนที่เวลาไม่ช่วยอะไรรรร ถ้าใจฉันยังรอเธออออ ยังคงคิดถึงเธออออ ยังคงรักแต่เธออออ... เออ นี่ก็ชอบต่อเพลงจังว่ะ 

เราก็ไม่ได้ถามหมอไปนะว่าถ้าเวลาไม่ช่วยจะทำไง คือขี้เกียจจะถามแล้ว เบื่อ เราก็รู้ว่ามันคือปัญหา เราเคยพยายามปฏิเสธมันก่อนหน้านี้ แต่สุดท้ายเราก็หนีมันไม่พ้น นี่ขนาดเรายังไม่ได้บอกหมอครบทุกเรื่องนะ บอกไปแค่นิดเดียว หมอก็บอกว่าเราเป็น ptsd แล้ว ถ้าหมอรู้เรื่องทั้งหมดในหัวเรา หมอจะต้องจับเราแอดมิทแน่ๆ ฮือออออ

เราบอกหมอเรื่องหัวหน้าเราด้วย เราบอกเหตุผลที่เราร้องไห้คืนนั้น เราไม่ได้บอกเรื่องที่เราปิดประตูทับน้องหอยทากน้อย เรื่องนั้นทำเราร้องไห้ แต่ก็แค่แป๊บเดียว ที่เราร้องไห้ช่วงดึกคืนนั้นเราร้องเพราะเรารู้สึกผิดกับหัวหน้า ตั้งแต่เค้าเข้าใจความป่วยของเรา เค้าก็ห่วงเรามากกว่าเดิม แล้วมันก็ทำให้เรารู้สึกแย่ เราเป็นแค่ลูกน้อง ทำไมเราต้องทำให้เค้าห่วง เราคิดวนไปวนมาว่าเราไม่ควรบอกเค้า เราไม่ควรเอาเรื่องตัวเองไปยัดใส่หัวเค้า เราทำให้ชีวิตดีๆ ของเค้าต้องเป็นทุกข์ พอฟังเราพูดจบ หมอก็ถามเราว่า เรารู้ได้ยังไงว่าเค้ากังวล ว่าเค้าห่วง
“ก็เค้าพูดเอง เค้าบอกเค้าเห็นหนูเป็นลูก เค้าก็ห่วงที่หนูไม่สบายแบบนี้”
“เค้ายังนอนหลับสบายดีมั้ย”
“อันนี้หนูไม่รู้”
“เค้ายังกินข้าวได้ ยังใช้ชีวิตได้ปกติมั้ย”
“ก็ปกติ”
“เค้าห่วงก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะเครียดจนกินไม่ได้นอนไม่หลับนะ ผมว่าดีซะอีก เค้าจะได้เข้าใจเวลาที่เราทำงานไม่ได้ตามที่เค้าต้องการในบางครั้ง เค้าจะได้ไม่กดดันเรา”
“...”
“แล้วนึกยังไงถึงบอกหัวหน้า”
“ก็หนูลางานมาหาหมอ แล้วหนูก็ขี้เกียจจะโกหกแล้ว ก็เลยบอกๆ ไปซะ”

เราโกหก นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เราตัดสินใจบอกหัวหน้า เหตุผลที่แท้จริงคือความเห็นแก่ตัวของเราล้วนๆ เราอยากใช้เค้ามาเติมเต็มในส่วนที่เราขาด ในเมื่อเราบอกพ่อไม่ได้ว่าเราเป็นโรคนี้ เพราะว่ามันจะทำให้พ่อเราเจ็บปวด เรารับไม่ได้ที่จะทำให้เค้าต้องเจ็บ แต่เราก็รู้สึกโดดเดี่ยวเหลือเกิน เราอยากบอกใครสักคนที่เราไว้ใจได้แล้วก็เป็นผู้ใหญ่พอที่เราจะพึ่งพาได้เวลาที่เราพัง เราก็เลยหาคนอื่นมาแทนที่พ่อเราในจุดนั้น แล้วหัวหน้าเราก็เป็นคนโชคร้ายคนนั้น ตอนนั้นเราไม่ได้คิดว่าเค้าจะห่วงเราขนาดนี้ เราคิดว่าเค้าจะสามารถแยกแยะได้ว่าเราก็แค่ลูกน้องที่ป่วย แต่เค้ากลับสวมบทพ่ออย่างเนียนมาก เหมือนเค้าเป็นพ่อเรา เหมือนเราเป็นลูกเค้า มันเนียนจนทำให้เรารู้สึกผิด

เค้าใกล้ตัวเกินไป เค้าเหมือนพ่อเรามากเกินไป ความเป็นห่วงของเค้ามันทำให้เราเจ็บปวดไม่ต่างกันเลย ทุกครั้งที่เค้าห่วง มันทำให้เรารู้สึกผิดที่เราเป็นแบบนี้ แต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไง เราอ้างว้างเกินกว่าที่จะสู้ต่อไปเพียงคนเดียว เราอยากได้ใครสักคนที่เข้าใจ แต่ทำไมมันถึงยากเหลือเกิน

ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่เราคิด แต่เราไม่ได้บอกหมอไป ซึ่งการคิดถึงเรื่องนี้ก็ทำให้เรารู้สึกตัวหดเล็กลงและอ่อนแอขั้นสุด

“คุณดูเครียดนะ” หมอบอก

ใช่สิ มันเครียดมาก เราคิด แต่เราก็ได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ให้หมอไป

“แต่วันนี้คุณก็ยังดูดีกว่าทุกวันที่ผ่านมา”