ค่ะ วันนี้ไปหาหมอออโธผู้น่ารักมา หลังจากที่พี่หมอนัด 1 เดือน แต่นี่เลื่อนมาเป็น 2 เดือน หมอก็ยังคงน่ารักสดใสเหมือนเดิม และก็ยังคงไม่มีความสงสารใดๆ ให้เราเหมือนเดิม สงสารรรรกันหน่อยได้ไหม ใจจจจมันรับอีกไม่ไหว เดี๋ยวๆ แกจะรัชดาลัยทำไม — ถึงไหนละ ลืมเลย เออ นั่นแหละ นางก็ถามขิงข่าปกติ เป็นไงมั่ง ดีขึ้นไหม นี่ก็เหมือนเดิม อำนางว่าหายแล้ว นางก็แกล้งทำเป็นเชื่อ เออ ดูว่างกัน ดูไม่มีอะไรทำกัน ดูเหมือนเราเสียตังค่าหมอ 500 บาท เพื่อมาบำบัดจิตกับนาง เออ ตลก

หมอถามว่าเรากินยาฝิ่นไปเยอะไหม (ยาฝิ่น = ultracet) เราก็บอกว่ากินไปนิดเดียวเอ๊งงงง (จะเสียงสูงทำไม ไม่เข้าใจเหมือนกัน) เหลือเต็มเลยยย อวดนางอีก นางเลยบอกงั้นไม่ให้เพิ่มนะ เดี๋ยววววว หมอออออออ เดี๋ยวววววว

“งั้นถ้าหมด หนูไปซื้อกินเองได้ชะ” 

“ไม่ได้! ห้าม!” สั่งเสียงแข็งด้วยนะ “ผมกลัวจะติดเอา ห้ามไปซื้อกินเองเด็ดขาด”

“เนี่ยยย หนูก็กินไม่เยอะไง ก็กลัวติดเหมือนกัน” แล้วเราก็เอาให้หมอดูว่ายาเหลือตั้ง 8 เม็ด หมอยิ้มดีใจแล้วก็ชมว่าเราเก่งมาก คือนอกจากหมอจะเหมาะกับการเป็นหมอจิตแล้ว หมอออโธเรายังเหมาะกับการเป็นหมอเด็กด้วยค่ะท่านผู้ชม เอ๊ะ...หรือหมอหมา? คือถ้าหมอลูบหัวเราแล้วชมไปด้วยก็ใช่แล้วล่ะ

สรุปหมอไม่ให้ยาเพิ่ม นัดยาวสองเดือน ทิ้งให้เราเอาชีวิตให้รอดกับยาฝิ่นแค่ 8 เม็ด เอ๊ะ หรือหมอเข้าใจว่าเรากินครึ่งเม็ดตามที่หมอสั่ง...แน่ๆ เลยอะ หมอต้องเข้าใจแบบนั้นแน่ๆ หมอคะ เจนว่าเราต้องมาจูนกันใหม่แล้วนะคะ หมอต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ ค่ะ เจนว่า

หมอให้เราขยับข้อเท้า นิ้วเท้าให้ดู ก็ยังทำได้ทุกอย่าง — ตราบใดที่เจนยังคงใช้เท้าเป็นมือวิเศษหยิบของที่พื้นได้ เจนก็โอเคค่ะกับการไม่อยากผ่าของหมอ — เราบอกหมอว่ายังคงปวดอยู่ ยังคงชา ยังคงมีอาการทุกอย่างที่เคยมี มันไม่หายไป มันแค่ลดลง รึเปล่า?

“มันก็ปวดทุกวันอ่ะค่ะ เวลายืนหรือเดินนานๆ แต่มันก็ในระดับที่ทนได้” เราบอกพี่หมอ

“ผมรอคำนี้มานานแล้ว”

“คำไหน? ว่าทนได้?”

“ใช่”

เดี๋ยว หมอ หมอไม่เข้าใจ หมอไม่ควรเอาคำว่า ‘ทนได้’ มาใช้วัดระดับความเจ็บปวดของคนไข้นะ ทนได้ของเจนกับทนได้ของหมอมันเท่ากันหรอ หมอนี่ ขัดใจว่ะ

เออ แล้วเราก็บ่นกับหมอด้วย เรื่องที่เราปวดส้นเท้า หมอถามเราว่าปวดตรงไหน ให้เราชี้แล้วนางก็ชะโงกหัวมาดู พอเราชี้ นางก็บอกว่า รู้จักโรครองช้ำไหม เราพยักหน้าแล้วก็เถียงนางไปว่ารองช้ำมันเป็นทั้งเท้านี่ ไม่ได้เป็นแค่ที่ส้น “ก็เดี๋ยวมันก็จะลามไง” เชี่ยยยยย อิเท้าเฮงซวย “เราชอบใช้รองเท้าแบนๆ ใช่มั้ย แตะ ส้นแบนไรงี้”

“ค่ะ”

“ต้องใส่รองเท้าแบบที่มีที่รองส้นนุ่มๆ หนาๆ หน่อยนะ ไม่ควรใส่แบบแบนๆ” เราทำหน้าเบะใส่ “ไม่สวย ไม่ใส่อีกล่ะสิ”

ใช่ค่ะทุกคน หมอจิกเจนค่ะทุกคน

“หนูไปหาหมอเท้ามาด้วยแหละ ที่เจ็บส้นเนี่ย”

“ไหนๆ หมอเค้าว่าไง” กระตือรือร้น กระตือรือร้นสุดดด

“หมอเค้าบอกให้ใส่รองเท้าที่มีส้นสูงขึ้นมานิดนุง” พร้อมทำมือประกอบ

“ใช่ ควรใส่แบบนั้น แต่นี่ก็เห็นชอบใส่แต่ส้นแบนๆ” นี่หมอออโธมีปัญหาอะไรกับรองเท้า flats ของอิชั้นกันคะ

“แล้วมันเกี่ยวกับที่หนูเป็นมั้ยอ่ะ ที่หนูปวดขาขวาอ่ะ แบบพอยืนนานๆ แล้วมันปวดขาขวาใช่มะ หนูก็จะทิ้งน้ำหนักมาที่ขาซ้าย แล้วพอลงน้ำหนักที่ข้างซ้ายนานๆ มันก็ปวดส้นเท้าอ่ะ”

หมอขำแล้วบอก “ที่พูดมานี่ก็ถามเองตอบเองเสร็จสรรพแล้วนะ”

สรุปว่าเกี่ยว...นี่เรามาหาหมอทำไม เรามาเสียตัง 500 ทำไม — แล้วหมอก็บอกว่าทำอะไรสักอย่างมันจะดีขึ้นได้ อะไรจี้ๆ ไฟฟ้าๆ คลื่นๆ อะไรไม่รู้ เราถามหมอว่ามันคืออะไร หมอก็อธิบายให้ฟัง ก็รู้สึกเหมือนฟังการค้นพบใหม่ของสตีเฟน ฮอว์คิง ที่เราไม่มีวันที่จะเข้าใจ แบบอะไรวะ นี่หมอพูดอะไร ก็เลยปล่อยหมอพูดไป อยากพูดไรพูดเลย เอาที่หมอสบายใจ ไม่ถามแล้ว ยิ่งถามยิ่งงง

หมอพูดเรื่องกายภาพ นี่ก็อีก พูดมาทำไมก็ไม่รู้ พูดขึ้นมาแล้วก็บอกว่าไม่ให้ทำ ก็งงใจนาง บางทีนางควรคิดให้เสร็จก่อนค่อยพูดนะ ไม่ใช่มาแบบ... 

“จะทำกายภาพมะ”

“ต้องทำหรอ” เราถาม

“ไม่ จะให้ผมเขียนให้ไป consult กายภาพให้มั้ย”

ในหัวนี่โล่งมาก เคาะแล้วดังก๊องๆ เลย หมอต้องการอะไรจากคำถามนี้ หมอต้องการให้เจนตอบหมอว่าอะไร เจนงงค่ะหมอ เจนงง

“คือหนูต้องไปหรอ”

“ก็ไม่ต้อง”

อ้าว เฮีย เอาไงเฮีย

“ถ้าไปกายภาพ มันจะดีขึ้นมั้ย” เราถามนาง

“ก็ไม่”

“...”

“ผมว่าอย่าไปเลย หลายคนที่อาการดีขึ้นใกล้จะหายแบบนี้ พอไปกายภาพ กลับมาอาการหนักเฉยเลย” นางเงียบใช้ความคิดอยู่แป๊บนึง “ปล่อยให้ร่างกายมันรักษาตัวเองดีกว่า...น่าจะดีกว่า”

ค่ะเฮีย เอาที่เฮียสบายใจเลยค่ะ

แต่สรุปวันนี้ก็รอดชีวิตมาได้โดยที่หมอไม่ได้พูดอะไรถึงบล็อกนี้ หมออาจจะรู้ หรืออาจจะไม่รู้ — หากตอนนี้หมอยังไม่รู้ แล้วถ้าวันนึงหลังจากนี้หมอเกิดมาพบเจอบล็อกนี้ขึ้นมา หมอควรภูมิใจนะ หมอควรรู้สึกดี 

...แล้วเจนก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่า เมื่อหมออ่านแล้ว หมอจะคิดไม่ออกนะว่าอิเจนนี่มันคือคนไข้คนไหนของหมอ