ถามว่ายาใหม่ที่หมอให้มาได้ผลไหม ก็ไม่รู้สินะ เรารู้สึกว่าเราเริงร่ามากขึ้น ไม่สิ เราตอแหลได้มากขึ้น เราสามารถพูดอะไรตลกๆ ขำกับอะไรตลกๆ (แม้มันจะงี่เง่า) ได้ จากเดิมที่หน้าอย่างกับปลาทูแม่กลองตลอดเวลา ซึ่งคนที่รับรู้ถึงสิ่งนี้ได้มากที่สุดก็คงจะเป็นหัวหน้า เพราะเราอยู่กับนางมากสุด นางคงจะแฮปปี้ คิดว่าเราหายแล้ว…อย่าเพิ่งดีใจไปจ้าาาาา เดี๋ยวเงิบเด้อ

ในใจเรายังคงรู้สึกถึงความว่างเปล่า ความรู้สึกเหมือนอยู่ในห้องมืดๆ ที่ว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย ขี้ฝุ่นยังไม่มี จิ้งจก ตุ๊กแกหรอ อย่าฝันว่าจะได้เข้ามา แม่งไม่มีเหี้ยไรจริงๆ …โทษที อินไปหน่อย — เรายังคงรู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่ ยังไม่เห็นอนาคตอันสวยงาม โอเค เราควรอยู่กับปัจจุบัน แต่ปัจจุบันแม่งก็ไม่สวยงามไง นี่เห็นยาในกระเป๋าตัวเองแล้วก็ได้แต่นึกในใจว่า “เชี่ยยยย อีกสักสิบปีชั้นคงตายเพราะอียาพวกนี้แน่ๆ” มองรอบตัวก็มีแต่ความน่าเบื่อ กลับมามองตัวเองก็ไม่มีอะไรน่ารู้สึกดี ไม่รู้สึกรักหรือภูมิใจในตัวเองสักนิด รู้สึกเหมือนตัวเองคือก้อนเนื้อโง่ๆ ที่รอวันสลายไป

เราไม่รู้ว่าหมอจะมองว่าอาการที่ดีขึ้น ‘นิดนึง’ ของเรามันถือเป็นนิมิตรหมายอันดีไหม คราวที่แล้วหมอพูดอะไรเกี่ยวกับยาตัวใหม่มั่งเราก็จำไม่ค่อยได้ จำได้แค่กินแล้วอาจจะมีผื่นมีอะไรขึ้น ซึ่งนี่ก็ไม่มีผื่นขึ้นนะ แต่คันตัวมาก คันเหลือเกิน เกาจนแสบไปหมดละ

ส่วนนี่....คือยาที่หมอให้มาแล้วเรากินไม่ได้ สามตัวแล้วจ้า — จริงๆ ควรเอาออกอันนึง เรากิน fluoxetine ได้ เราไม่ควรกล่าวหามัน เรากินแล้วโอเคเลยแหละ แต่หมอให้เปลี่ยน เราเลยต้องทิ้งมัน ไม่ดิ เราไม่ได้ทิ้ง เราเก็บไว้ นี่ไง เราเก็บไว้หมด เก็บไว้ทำไมก็ไม่รู้ คงเผื่อนึกอยากตายขึ้นมาก็จะได้เอามาซัดเข้าปากมั้ง ฮ่าๆ ขำสิ ไม่ขำหรอ ขำหน่อยน่า เราพูดเล่น เพราะเอาจริงๆ ถ้าเราอยากตาย เราคงไม่ต้องพึ่งยาพวกนี้หรอก แค่ยาที่พกในกระเป๋าก็ตายได้สบายมากแล้ว ฮ่าๆ ไม่ขำอีกละ โอเค ไม่พูดเรื่องตายแล้วก็ได้

มาดูกันค่ะว่าอิยาตัวใหม่มันจะมาตายอยู่ที่สุสานยาห่วยนี่ไหม เราว่ามันมีโอกาสจะได้มาอยู่รวมกับพวกนี้นะ มีโอกาสสูงทีเดียว ไม่เชื่อหรอ กลับไปอ่านวรรคบนอีกรอบสิ แล้วตัดประโยคที่ว่าเราพูดเล่นออก — ทีนี้เชื่อเรารึยัง…ว่ายามันห่วย