Theme song : มีผลต่อหัวใจ - นนท์ธนนท์

\

เช้าวันที่แสนสดใส , ยามบ่ายที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

__________________________

 “กลับมาแล้วนะ ดงฮยอก”

/

เช้าแล้ว

เช้าที่มีความสุขที่สุดในรอบหลายปี

ดงฮยอกแทบไม่เชื่อว่าคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆเป็นตัวจริงด้วยซ้ำ ห้าปีที่เขาเหมือนตายทั้งเป็น กลับถูกเยียวยาด้วยความอบอุ่นดั่งแสงอาทิตย์ด้วยระยะเวลาอันสั้นเช่นนั้น

มือบางเลื่อนไปกุมมืออีกคนที่กำลังนอนกอดเขาอยู่ด้วยลมหายใจสม่ำเสมอดวงตากลมมองออกไปนอกหน้าต่าง ฟ้าหลังฝนที่งดงามปรากฏอยู่ในสายตา

“ตื่นแล้วหรอคะ”

เสียงทุ้มพร้อมกับการขยับตัวทำให้ดงฮยอกพลิกตัวไปเผชิญหน้ากับคนรัก— ใช้คำนี้ได้มั้ยนะ เพราะเราต่างยังไม่ได้พูดถึงเรื่องสถานะ

“อือ”

“โกรธพี่?”

“ถามว่าโกรธมั้ย — จะตอบว่าไม่ก็ถูก แต่ก็แอบน้อยใจ พี่เล่นหายไปห้าปีนะ ไม่บอกไม่กล่าวกันเลยด้วยซ้ำตื่นเช้ามาจู่ๆ ก็มีโพสอิทแปะแล้วพี่ก็หายไปเลย มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะ”

“ขอโทษค่ะ”

น้ำเสียงที่หงอยไปทันตาทันทีที่ดงฮยอกพูดจบ— คนอื่นถ้ามาเจอสถานการณ์เดียวกับเขา อาจจะโกรธแต่เขากลับไม่โกรธเลย ไม่รู้ทำไม มันมีแต่ความน้อยใจเสียมากกว่า

“พี่มาร์ค”

“คะ?”

“เล่าให้ฟังได้มั้ยว่าไปไหนมา”

มาร์คพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มเห็นดังนั้นดงฮยอกก็ยิ้มตามพร้อมขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ ทว่า คนพี่ดันชิงขยับเข้ามาใกล้กับเขาเกินกว่าที่เขาจะหนีทันสายตาเจ้าเล่ห์มองเข้าไปในตาของเขา, และในท้ายที่สุด เขาก็ถูกช่วงชิงลมหายใจไป

            “morning kiss ka:)”

ไม่ต้องเดาเนอะ

ว่าเกิดอะไรขึ้น :)

“TEA TIME~”

ว่าดังนั้น ดงฮยอกก็ส่งถ้วยชาที่ชงด้วยฝีมือตัวเองให้กับคนพี่ด้วยรอยยิ้ม— เอาเข้าจริง เขาก็ไม่ได้ชอบชาเลยแม้แต่น้อย แต่พี่มาร์คชอบมันมากนั่นทำให้คนติดดื่มชาไปช่วงที่คุยกัน แต่ช่วงหลังเขาก็เอาไว้ดื่มคลายความคิดถึง

“พี่ไม่รู้ว่าควรเริ่มอย่างไงดี”

“บ้านพี่เขาอยากมีหลานมากๆแต่พี่เจย์ก็มีให้เขาไม่ได้แล้ว พ่อแม่เลยเอาความคาดหวังมาให้พี่”

“…”

“โอเค อันนี้อาจจะผิดที่พี่เองที่ไม่เคยเล่าให้ฟังพี่ไม่อยากให้เราเครียดไปด้วย ตอนนั้นเราก็ยังไม่คบกัน”

“จากที่เราน่าจะรู้ บ้านพี่เกือบทั้งหมดอยู่ที่แคนาดาแต่ตอนนั้นมันขยายสาขามาถึงที่ไทย พี่เลยกะจะมาอยู่ที่นี่แค่แปปนึง แล้วค่อยโอนหน่วยกิตย้ายไปเรียนที่นั้นเมื่อสาขาที่นี่มั่นคงแล้วแต่พี่มาเจอเราก่อน — แต่ความโชคร้าย, ก่อนหน้านั้นพี่เจย์พาแฟนเขาไปบ้านแล้วก็โดนด่ายับพ่อพี่เขาเอาแต่พูดว่ามันไม่มั่นคงอย่างเดียว ส่วนแม่ก็ขัดพ่อไม่ได้ เลยได้แต่ปล่อยตามน้ำ”

มาร์คยกแก้วชาขึ้นจิบอย่างนิ่งๆ ,เขาสบสายตาอันสงสัยของดงฮยอก ก่อนที่จะคว้าคุกกี้ขึ้นมากินแล้วก็เริ่มเล่าต่อ

“แม่พี่กับพี่เจย์เขารู้เรื่องพี่กับเราตอนแรกพี่กะจะคบแบบหลบซ่อนแหละ แต่อย่างไงก็ไม่พ้นสายตาพ่ออยู่ดี — น่าตลกเนอะ หลังจากวันนั้นที่พี่ตื่นมาที่ห้องเรา อีเมล์และไลน์พี่เข้าเป็นร้อยแถมพ่อพี่ก็กวาดของพี่ตีกลับไปแคนาดาแล้ว แถมยังทำเรื่องโอนหน่วยกิตให้พี่ไปเรียนที่นู้นแถมบังคับให้พี่ต่อโททันทีที่พี่เรียนจบ”

“แล้ว… ทำไมพี่ติดต่อมาไม่ได้เลยหรอ”

“จริงๆ ก็ได้แหละแต่พี่กลัวคิดถึงเรา ขนาดบ้าบินมาที่นี่แน่ๆ เลยกะเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยบินกลับมาหาเราเลย”

“….”

          น้ำท่วมปาก

          เขากำลังเกิดอาการพูดไม่ออก

          มาร์คลีคนนี้ — ทำทั้งเขาน้อยใจเก่งมาก

          แต่เขากลับไม่โกรธเลยซักนิดทำไมกันนะ?

          “พี่มาดูแลสาขาที่ไทยแล้วนะคะ จะได้อยู่กับเราแล้วที่นี่”

            “แล้วก็ฤดูใบไม้ร่วงครั้งนี้— เราบินไปแคนาดากันนะคะ ไปหาพ่อแม่พี่กัน”

            ดงฮยอกจิบชาแก้อาการเขินพี่มาร์คเขาสามารถพูดเรื่องแบบนี้ทั้งที่หน้านิ่งกันได้อย่างไงนะ? — โอเค เขาไม่รู้เหมือนกัน แต่มันน่ารักมากๆ เขาน่ะ…กำลังหลงพี่มาร์คเข้าอีกครั้ง ครั้งที่นับไม่ถ้วน

            “รักพี่นะ”

            Again and again,

            “รักเหมือนกันค่ะ”

All of me lovesall of you.