Theme song : เคียงกัน – กันนภัทร, ดีเจเจอร์ราร์ด
\
เวลาและความทรงจำเป็นสิ่งที่ไม่หวนคืนกลับ , เกิดแล้วก็เกิดเลย
__________________________
“รักพี่นะ”
“รักเหมือนกันค่ะ”
/
“ดงฮยอก”
เสียงพี่มาร์คเรียกเขาจากด้านหลังมือที่กำลังควานหาวัตถุดิบก็หยุดลงพร้อมกันหันไปหาที่มาของเสียง มาร์คยืนซ้อนหลังเขาอยู่ด้วยรอยยิ้ม
“ให้พี่ช่วยมั้ยคะ”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ”
ดงฮยอกเอ่ยด้วยรอยยิ้มขณะที่เริ่มหาวัตถุดิบอีกครั้ง เมื่อห้าปีที่แล้วพี่มาร์คน่ะ ทำอาหารได้แย่สุดๆ ไข่ดาวก็ตรอกไม่ใส่น้ำมันแอบทำเขาลำบากไปเลยที่ต้องชิมไข่ดาวนั่น — คิดแล้วก็แอบขำ ถึงมันจะเห่ยขนาดไหนแต่ความตั้งใจของอีกคนที่ทำให้เขาเห็น ก็ทำให้เขายอมกินไข่ดาวนั่นไปอย่างไม่มีข้อแม้
หรือว่าจะตอนที่พยายามช่วยเขาทำอาหารหลายๆครั้งแล้วทำผิดวิธี จนเผลอทำให้เขาวุ่นวายไปหลายครั้ง นั่นแค่ทำอาหารนะยังมีเค้กวันเกิดเขาอีก
ในตอนนั้น— ไม่สิ ก็ในตอนนี้ด้วย เขาได้แต่คิดว่าถึงรสชาติมันจะย่ำแย่แต่ความตั้งใจของมาร์คลีที่ทำให้เขาน่ะ
นั่นทำให้เขายอมกินโดยไม่มีข้อแม้เลยล่ะ
“เสร็จแล้ว”
ดงฮยอกเอ่ยขณะที่เดินมาวางปลานิลต้มไว้บนโต๊ะเป็นอย่างสุดท้ายส่วนพี่มาร์คน่ะหรอ— รายนั้นกำลังเดินไปหาแก้วน้ำมารินน้ำให้เราทั้งคู่
“มาค่ะ”
มาร์คเลื่อนเก้าอี้นั่งตรงข้ามกับดงฮยอกอาหารมากมายที่ถูกวางไว้บนโต๊ะ มันมีแต่ของชอบของเขาทั้งนั้น — ตั้งห้าปีแล้ว ทำไมยังจำได้อีกนะ เด็กคนนี้
“จำได้หรอคะ”
“อะไรที่พี่ชอบเราก็จำได้หมดแหละ”
ดงฮยอกเอ่ยขณะที่ใช้ส้อมฉีกเนื้อปลานิลในชามก่อนที่จะตักไปไว้ในจานของฝ่ายตรงข้ามส่วนพี่มาร์คก็ตัดผัดผักมาไว้ที่จานเขา
เขายิ้มอีกแล้ว
กับการกระทำง่ายๆอันนี้
“ยังเหมือนเดิมเลยนะ”
“เราก็เหมือนกัน —อีกไม่กี่วันจะวันเกิดเราแล้ว พี่ทำเค้กให้ดีมั้ยคะ”
มาร์คเอ่ย, ส่วนดงฮยอกก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา มันเหมือนกับเมื่อห้าปีก่อน — พี่มาร์คทำเค้กให้เขากิน เนื้อมันแข็งมากๆ แถมยังเกลี่ยครีมให้ไม่เท่ากันอีกต่างหากส่วนบนหน้าเค้กพี่มาร์คเขียนชื่อเขาได้บูดๆเบี้ยวๆ — นั่นทำให้ไม่ว่าเขาจะคิดถึงความทรงจำนั้นเมื่อไหร่เขาก็สามารถหลุดขำขึ้นมาอย่างง่ายดาย
“พี่มาร์คอะ!”
แต่รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้านั่นทำให้เขาต้องกลืนทุกอย่างที่คิดลงไป
เขาแพ้อีกแล้ว
แพ้กับเจ้าของรอยยิ้มนี้
“พี่พัฒนาแล้วนะ”
“ทำช็อกชิพที่เราชอบได้ด้วย”
ดงฮยอกเม้มปากแน่นน้ำตารื้นขึ้นมาเสียดื้อๆ
“พี่มาร์คก็ไม่ได้ต่างกับเราเลย ยังจำได้ทุกอย่าง”
“แน่นอนสิคะ”
มาร์คเอื้อมมือไปปาดน้ำตาเด็กในปกครองของเขาด้วยรอยยิ้มใครจะจำไม่ได้บ้างล่ะ ถึงจะไม่ได้กินบ่อยๆ แต่ก็เป็นเมนูเดียวที่ดงฮยอกชอบมากๆ ในเมนูเค้ก
เขาก็แพ้เด็กคนนี้เหมือนที่เด็กคนนี้แพ้เขาเหมือนกันนั่นแหละ
ความทรงจำระหว่างเราในช่วงห้าปีก่อนถึงมันจะไม่ได้มากมายเลยแต่เขาก็ยังจำได้ทุกอย่าง จริงๆแล้ว อาจจะเป็นเขาเองที่ไม่กล้าพอที่จะสู้หน้าเด็กคนนี้
ห้าปีที่เสียเวลาไปฟรีๆอย่างไม่มีวันหวนกลับ
“ถึงห้าปีที่ผ่านมา พี่อาจจะไม่ได้ติดต่อเราแต่พี่ยังคิดถึงทุกวันที่เราเคยอยู่ด้วยเลยนะคะ”
“คิดถึงตลอด คิดถึงมากจริงๆ”
มาร์คเอ่ย เขาวางช้อนก่อนที่จะเอื้อมมือไปกุมมือดงฮยอกที่วางไว้บนโต๊ะพร้อมกับบีบมันเบาๆเปรียบเสมือนว่าเขาอยู่ข้างๆ ตรงนี้เสมอไม่ว่าเมื่อไหร่
“วันนั้น วันแรกที่ฝนตก”
“จริงๆ พี่มีร่มนะ”
“แต่พี่เลือกจะสละร่มให้เพื่อนผู้หญิงในสาขา เพื่อมาขอกลับกับเราแทน”
“หรือไม่ก็ ตอนที่เราไปติวที่สตาร์บัคส์จริงๆเป็นพี่เองที่ชอบฝากน้ำไปให้บ่อยๆ”
ดงฮยอกยิ้มกว้าง —เขาไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้มาก่อนเลย หลายครั้งความบังเอิญที่เกิดขึ้นในสายตเขา มันก็สามารถสร้างขึ้นได้โดยคนตรงหน้าของเขา
“ยังมีอีกเยอะเลย คืนนี้พร้อมจะฟังแล้วไปนั่งรถเล่นกับพี่มั้ยคะ”
“ถ้ากับพี่… ไม่ว่าจะไปที่ไหน เราก็พร้อมไปหมดทุกที่นั่นแหละ”
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in