Remember me? by Sophie Kinsella
ตอนแรกตั้งใจจะไม่อ่านนิยายเรื่องนี้ (aka นิยายเมล็ดทานตะวัน๕๕๕๕๕) แล้ว ชื่อเรื่อง ปก พล็อตไม่ได้ดึงดูดเราเท่าเรื่องอื่นๆ ของโซฟี (ถ้าตามอ่านรีวิวจะรู้ว่าเราเป็นแฟนนิยายนางหนักมากกกก) แต่มีแฟนนิยายโซฟีบางคนบอกนี่เป็น 1 ในเล่มที่ดีที่สุดที่นางเคยแต่ง พี่พนักงานเอเชียบุ๊คก็บอกว่าพลาด Remember me? ไม่ได้ เลยซื้อๆ มา แม้ว่าจะไม่อินแนวนางเอกประสบอุบัติเหตุความจำเสื่อม แต่ปรากฏว่าพล็อตไม่ได้คลิเช่เลย และโซฟีก็สามารถทำให้มันสนุกและประทับใจได้อีกแล้ว
รีวิวเวอร์ชั่นสั้นสุดสำหรับผู้ที่สนใจซื้อ
1.เรื่องย่อ: นางเอกลืมความทรงจำไป 3 ปี ตื่นมาอีกทีก็พบว่าชีวิตตัวเองเปลี่ยนไปมาก ทั้งสวย รวย แต่งงานแล้ว ฯลฯ เรื่องราวเกี่ยวข้องกับความเปลี่ยนแปลง การสูญเสียตัวตน และการเริ่มต้นใหม่
2. ตัวละคร: คาแรกเตอร์ไม่ซับซ้อน สายฮา เห็นพัฒนาการตัวละครแต่ไม่มาก นางเอกอาจมีความ naive น่ารำคาญนิดๆ
3. เนื้อเรื่อง: สนุกมากก ปัญหาเกิดขึ้นในทุกๆตอน ควบคู่กับการคลายปมว่ามันเกิดอะไรขึ้นในช่วง 3 ปีที่หายไป ดำเนินฉับไว ตลก เหมือนดูหนังรอมคอม ไม่เบื่อเลย
4. ภาษา: ภาษาอ่านง่าย อาจมีศัพท์ยากบ้างแต่ก็น้อย อธิบายตรงๆ บรรยายจากมุมมองนางเอก ก็เลยมีความขบขันอารมณ์ดี
5. ระดับความน่าซื้อ: 3.5/5 อ่านคลายเครียดได้ดีโคตรรรร แรกๆน่าเบื่อหน่อย หลังๆประทับใจแนวคิดที่แฝงมามากๆ แต่เป็นนิยายแนวผู้ใหญ่วัยทำงานแล้ว ฉากกุ๊กกิ๊กไม่ได้มากมายแต่เน้นอบอุ่นเขินเล็กๆ ถ้าชอบไฮสคูลอาจไม่อิน
เรื่องย่อ
Lexi ประสบอุบัติเหตุ ตื่นมาอีกทีพบว่าความจำหายไป 3 ปี เท่ากับว่าเธอลืมชีวิตตัวเองช่วงนั้นหมดเลยว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนจากผู้หญิงธรรมดาๆ มาสวย รวย เก่ง มีสามีที่สมบูรณ์แบบได้ แรกเริ่มเธอรู้สึกว่าตัวเองช่างมีชีวิตที่น่าอิจฉา แต่ไปๆ มาๆ ความลับหลายอย่างค่อยๆ เปิดเผย Lexi ถึงได้เริ่มตระหนักว่าเธอในปัจจุบันไม่ใช่เธอคนเดิม และเธอเข้ากันกับชีวิตใหม่ไม่ได้
ตัวละคร
“ลึกซึ้ง มีมิติ เล่นกับช่องว่างระหว่างวัยได้สนุกสนานและน่าสะเทือนใจ”
Lexi เป็นนางเอกที่โตแล้ว มีมิติกว่าเรื่องอื่นๆ ของโซฟีที่เราเคยอ่านมา เพราะเราเห็นพัฒนาการตัวละครที่ค่อนข้างชัดเจนว่าเธอเปลี่ยนตัวเองจากหน้ามือเป็นหลังมือเมื่อเวลาเปลี่ยนไป แต่ใครบ้างที่ไม่เปลี่ยน? ดังนั้นไม่แปลกเลยถ้าอ่านแล้วจะอินง่ายมาก เพราะเราพอจะ picture ภาพตอนตัวเองโตเป็นคนแบบที่ตัวเองเคยไม่ชอบได้ นางเอกก็เจอปัญหานั้นแหละ ซึ่งเป็นต้นตอของปัญหาอีกหลายอย่าง เช่น แม้ว่าเธอจะเปลี่ยนตัวเองแค่ไหน คนก็ยังติดภาพเธอตอนยังไม่ความจำเสื่อม
ทั้งเรื่อง based on ตัวละคร VS What if you could turn back time? Would you still do the same? ถ้าเราย้อนเวลากลับไปได้ เราจะพยายามรักษาความเป็นตัวเองไว้ไหม? เชื่อว่ามีหลายคนก้าวข้ามจากวัยรุ่นไปเป็นผู้ใหญ่ แต่ยังรู้สึกไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบการงาน ความคาดหวังของครอบครัว และชีวิตแต่งงาน Lexi เลยเหมือนได้โอกาสกลับไปคิดทบทวนว่าเธอตัดสินใจดีพอหรือยัง
ประเด็น identity crisis สำหรับเราจัดว่าซีเรียสมากๆ เพราะนางเอกต้องพยายามหาทางออกจากความสับสนว่าตกลงเธอเป็นใคร ต้องการอะไร และอยากเป็นคนแบบไหนกันแน่ พอ conflict ของเรื่องเกิดจากความขัดแย้งภายในตัวละครเอง เราเลยรู้สึกว่าตัวละครมีมิติ มีความคิดและมีชีวิตเอามากๆ และยังเป็นแบบจำลองให้ผู้อ่านค่อยๆ ซึมซับ และคิดตาม เพราะสิ่งที่ Lexi เจอ แม้จะเว่อวัง extreme ไปสักหน่อย แต่ไม่ถึงขั้นไกลตัว ก็เป็นโอกาสดีๆ ที่เราจะย้อนมองว่าเราสูญเสียตัวตนไปแค่ไหนเพื่อให้ได้อะไรกลับมา แล้วมันคุ้มไหม เรามีความสุขจริงรึเปล่า
ข้อเสียคือตัวละครอื่นยังคงเป็นตัวละคร 2 มิติอยู่ และเรื่องโฟกัสนางเอกมากจนไม่โฟกัสใครเลย ไม่มีคาร์ไหนมีเสน่ห์น่าเอาใจช่วยเป็นพิเศษ อ่านจบก็ไม่ค่อยผูกพันกับตัวละคร ยกเว้นก็แต่พระเอกที่ charming แต่ไม่ได้มีพัฒนาการอะไรมากมาย ยิ่งพระรองนี่จมหายไปเลย ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
มีสปอยล์
แต่สิ่งที่เราชื่นชมคือเคมีตัวละคร พระนางทำเราเขินมากกกกกกกกกกกกก เขินจนลืมศีลธรรมว่า เออ จริงๆ ที่นางเอกทำมันก็ผิดนะ มีชู้เนี่ย แต่ผู้เขียนปูเรื่องมาให้แล้วว่าพระเอกเป็นคนเดียวที่รู้ว่าตัวตนนางเอกไม่ได้หายไปไหน คือเป็นความสัมพันธ์ที่เชื่อใจกันมากจนนางเอกเอาของตัวเองมาเก็บไว้ที่บ้านพระเอกหมดเลย ตอนที่อ่านเราแบบกุมอก ประทับใจ ฮึกกกกกกกกกกก เป็นซีนที่โคตรซึ้ง; - ; การที่เราถูกรักโดยใครสักคนที่ยอมรับเราแบบที่เราเป็นได้ ไม่ใช่เพราะเรามี long legs, beautiful mouth, or the way she swings her briefcase อะ
อีกฉากที่ทำให้ตัวละคร realize อะไรหลายๆ อย่างได้เลยก็คือฉากเมล็ดทานตะวัน ที่พระเอกเก็บมาปลูกและเรียกว่าลูกของเขากับนางเอก ภาพในหัวเราสวยมากตอนทั้งสองเดินไป Corridor แล้วดอกทานตะวันงอกงามเต็มไปหมด เป็นหลักฐานว่าทั้งคู่ใช้วันเวลาด้วยกันมากแค่ไหน และเป็นหลักฐานว่าความรู้สึกทั้งคู่ match กันจริงๆ จนเราไม่เหลือข้อกังขาคาใจใดๆ จะว่าไงดี เป็นฉากที่เรียกได้ว่าเป็นกิมมิคของเรื่อง น่ารักมากเลย T v T
เนื้อเรื่อง
“เริ่มต้นแบบราบเรียบ ดำเนินไปแบบตื่นเต้นน่าติดตาม และจบได้อิ่มเอม"
การผูกปมเรื่องสนุกและน่าติดตาม โซฟีฉลาดที่ให้คนอ่านรู้น้อยพอๆ กับนางเอก ดังนั้นเวลานางเอกได้รู้อะไรใหม่ๆ เราก็รู้ด้วย นางเอกไม่รู้ เราก็ไม่รู้ด้วย เวลาคนเล่านู่นนี่ให้นางเอกฟัง เราก็ไม่รู้ว่ามันจริงไม่จริง๕๕๕๕๕๕ เรื่องดำเนินรวดเร็ว จังหวะกำลังดี แม้ตอนแรกๆ จะเอื่อยไปนิด เพราะว่าต้องปูเรื่องชีวิตใหม่นางเอก ซึ่งก็พอเดาๆ ได้ว่าทุกอย่างจะตรงข้ามกับชีวิตนางเอกในอดีต เดาได้ไปถึงขั้นเนื้อเรื่องต่อหรือว่าการคลี่คลายปมเลย แตกต่างจากเรื่องอื่นที่ค่อนข้างลุ้นๆ น่าตื่นเต้นกว่านี้
แต่เส้นเรื่องความรักดีงามนะ ละทั้งๆ ที่นางเอกความจำเสื่อม วิธีการเล่าเรื่องก็ทำให้เราเชื่อได้ว่าทำไมครั้งนึงนางเอกรักคนนี้ รู้สึกแบบนี้ อ่านแล้วเขินๆ อุ่นๆ รู้สึกไม่เพ้อฝันเกิน และไม่เรียลเกินจนจืดชืด
ตอนจบก็ค่อนข้างโอเคกว่าเรื่องอื่นๆของโซฟี อย่างน้อยมันก็ไม่ปุบปับไป มีการใช้ time shift ที่พอดี ที่รู้สึกว่าอยากติอาจจะเป็นในส่วนของความสัมพันธ์กับพระรองที่จบคาราคาซังนิดๆ ทำให้สงสารอีกฝ่ายขึ้นมาเลย
สุดท้าย ชอบแนวคิดเรื่องมากกกกกกก ที่แท้ประโยค Remember me? ก็เหมือนนางเอกถามตัวเองอะ ว่าจำได้ไหมว่ากลายมาเป็นตัวเองทุกวันนี้ได้ยังไง พออ่านแล้วก็เหมือนได้ศึกษาตัวเองไปพร้อมๆ นางเอกเลยว่าเราทอดทิ้งตัวตนไปเยอะแค่ไหนเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ปรารถนา
ความรู้สึกส่วนตัว
ต้องบอกว่าดีเกินคาด แตกต่างจากพล็อตแนวสูญเสียความจำเรื่องอื่นตรงที่เนื้อเรื่องไม่โฟกัสการได้ความจำกลับคืน แต่โฟกัสที่นางเอกจะ deal with สถานการณ์ยังไง และได้อะไรจากการเสียความทรงจำครั้งนี้ บางครั้งอะไรที่เราคิดว่าดีอาจจะไม่เข้ากับเราก็ได้ เรื่องนี้มีสาระมากสุดแล้วตั้งแต่อ่านของโซฟีมา ๕๕๕๕ แลกมาด้วยความตลกที่น้อยลงหน่อย แต่เราก็อ่านแบบติดงอมแงมอยู่ดี ชอบเลย เป็นอีกเรื่องที่แนะนำ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in