“แก เราอยากบอกเลิกแฟนวะ”

บทสนทนาระหว่างฉันกับเพื่อนทางโทรศัพท์
ดังขึ้นในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เสียงจากปลายสายเปิดบทสนทนา
วันนี้ฉันตั้งใจอย่างเต็มที่สำหรับการมาอ่านหนังสือในร้านกาแฟ 
ตามประสาคนจิตอ่อน ที่อ่านหนังสือในห้องนอนไม่ได้
แต่ก็ต้องหยุดความตั้งใจนั้นสักครู่ 
เพราะมีเรื่องให้ต้องคิดร่วมกับเพื่อนเสียก่อน

“ทำไมอะ”
“มันทำเหมือนเราเป็นของตาย”
”เขาเคยทำอะไรรุนแรงใส่แกป่ะ”
“ก็ตะคอกใส่ ปาโทรศัพท์ สารพัดอย่าง”
“...”

ฉันนิ่งไป
จนเพื่อนต่อบทสนทนานี้อีกครั้ง

“อีกอย่าง ตอนนี้เราคุยกับคนนึงในทินเดอร์”
“เป็นไง”
“น่ารัก โอเคเลยแหละ”
“งั้นก็เลิก”
ฉันตอบกลับไปอย่างรวดเร็วเหมือนไม่คิด
แต่ความจริง ฉันคิดมาอย่างดีแล้ว
“แกไม่ห้ามเราหน่อยหรอวะ”

ปลายสายถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ไม่อะ”
“...”
“ชีวิตเราไม่ควรจะมาติดอยู่กับอะไรที่เราไม่สบายใจจริง ๆ นะ”
อีกฝั่งนิ่งไปสักพัก

“ช่วงนี้เราเชื่อเรื่องความสุขว่ะ ทำอะไรที่แกมีความสุขเหอะ”

“เราว่าหลังไฟนอลเราจะชวนเขาไปดูหนัง”
“เอาดิ”
“แกไม่ห้ามเราจริง ๆ หรอวะ”
“ไม่อะ ถ้าแกคิดว่ามันผิดก็อย่าทำสิ ไม่งั้นก็ทำให้มันถูก”
“พูดง่าย”
“ก็ใช่”
“ทำไมใจร้ายจังวะ”
“เราหรือเขา” 
“...”
“ถ้าแกเลือกแล้วมีความสุข ก็ทำให้มันถูกด้วย
ความสุขของแกต้องไม่ทำร้ายใคร”
“...”
“ใจเขาใจเรา เข้าใจไหม”
“เออ”

เกือบ 1 ปีที่ฉันอยู่กับตัวเอง
มันไม่ได้ทำให้ความคิดฉันกลับมาเหมือนคนปกติมากมายเท่าไหร่นัก
ฉันยังคิดว่าตัวเองเป็นภาระ เป็นที่น่ารำคาญเหมือนเดิม
แต่เมื่อไม่นานมานี้มันก็มีความคิดดี ๆ เข้ามาในหัวบ้าง 
แน่สิ กินยามาเกือบ 3 ปี จะไม่ให้ดีขึ้นเลยก็ยังไงอยู่ 

ฉันได้มีโอกาสคุยแล้วก็รู้จักผู้คนมากมายในช่วง 11 เดือนมานี้
บางคนยังอยู่ บางคนจากไปแล้ว 
สำหรับคนที่จากไปฉันมีความรู้สึกดี ๆ เป็นของที่ระลึกให้เขาด้วย
จากการได้พูดคุยกับคนเหล่านี้
ประโยคหนึ่งที่ออกมาจากปากของเพื่อนฉัน
ที่ฉันยังจำจนถึงทุกวันนี้ และมันก็เป็นอีก 1 เหตุผลที่ทำไมฉันยังอยู่ 

“เราต้องรับผิดชอบ”

เราเลือกแล้ว เราต้องรับผิดชอบ
ประโยคนี้ประโยคเดียวเท่านั้น มันทำให้ฉันคิดอะไรได้ 
ถึงแม้บางบริบทเราอาจจะไม่ได้มีอิสระในการเลือกทุกอย่างขนาดนั้น 
แต่ยังไงมันก็เป็นสิ่งที่เราเลือกแล้วอยู่ดี 

ฉันมานั่งคิด ว่าต้องรับผิดชอบยังไง 
เชื่อไหม ว่ามันมีแต่กิจกรรมน่าเบื่อหน่ายเข้ามาในหัว 
เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ทุกวันในโรงเชือด

ฉันไม่ชอบเรียนในสิ่งที่ฉันกำลังเรียนเท่าไหร่นัก
ฉันเกลียดการสุ่มถามในห้องเรียน 
ที่ตื่นเต้นแล้วก็กดดันเหมือนหัวใจจะวายทุกครั้ง

ทำอย่างไร ถึงจะมีความสุขกับการใช้ชีวิต 
ถึงจะมีความสุขกับสิ่งที่กำลังรับผิดชอบ
สำหรับฉันในตอนแรกมันเป็นปัญหาโลกแตก
คล้าย ๆ ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อน 

ฉันไม่รู้คำตอบที่ทำยังไงถึงจะมีความสุข 
ฉันแค่จะลอง ลองมีความสุขดู 
ในทุก ๆ วัน ทำในสิ่งที่ตัวเองมีความสุข 
แล้วก็ลองช่างมันดูบ้าง ช่างมันกับสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ 
ตั้งแต่วันนี้และวันต่อ ๆ ไป 
ฉันจะเป็น a happy whale ?
ถึงแม้ใต้ท้องมหาสมุทรนี้จะมืด และก็น่ากลัว
ถึงจะมีสัตว์ร้ายใต้ท้องมหาสมุทรที่เรามองไม่เห็น
แต่มันจะทำอะไรฉันไม่ได้อีกแล้ว
เพราะตอนนี้ฉันกำลังมีความสุขสุด ๆ เลยแหละ