เสียงรองเท้าผ้าใบกระทบกับพื้นดินแว่วอยู่ไกล ๆ 
ท้องฟ้าสีเข้มที่ปราศจากพระอาทิตย์ไปไม่กี่วินาที 
แทบจะกลืนกินไปกับผืนน้ำนิ่งตรงหน้าของเธอ 
แผ่นไม้บนเก้าอี้สวนสาธารณะเย็นเยียบ
ฉันแนบมือลงบนนั้น สัมผัสความเย็นของมันด้วยปลายนิ้ว 

“...”
แม้หางตาจะเห็นใครทรุดตัวลงข้างกัน 
ฉันยังคงทอดสายตามองผืนน้ำสีน้ำเงินเข้ม
รอยสะท้อนแสงเจือจางพริ้วไหว
แทรกอยู่ตามรอยคลื่นเล็ก ๆ 

“ผมชื่อ...”

ชายหนุ่มเสื้อสีกรมท่าเอ่ยทักทาย
ขายาวกางเกงยีนส์ของเขาเหยียดออกดูผ่อนคลายเกินจำเป็น

“...”
ฉันตัดสินใจไม่บอกชื่อฉันกลับไป
และตั้งใจให้บทสนทนาจบลงแค่นั้น 

แต่ไม่รู้ทำไม ฉันถึงหันไปสบตาคนข้างกาย 
และนิ่งอึ้งไปพักใหญ่

แววตาสีเข้มของเขามีประกายสีน้ำเงินางวนเวียนอยู่ในนั้น
มันสะท้อนแสงดูสว่างขึ้นท่ามกลางความมืดรอบตัว 
ชายหนุ่มร่ายยิ้มอย่างขี้เล่นเมื่อเห็นท่าทางของเธอ

“ย่อมาจากปีเตอร์แพนน่ะ :)”

“งั้นชื่อฉันก็ย่อมาจากทิงเกอร์เบลเหมือนกัน”

“ไม่อยากเป็นเวนดี้หรอกหรอ”

คำถามนั้นทำให้ฉันนิ่งไปพักใหญ่
นั่นสินะ ทำไมเราไม่อยากรับบทเป็นเวนดี้
สุดท้ายก็ได้คำตอบว่า 

“ก็เธอไม่อนุญาตให้เราเป็นเวนดี้หนิ”
“...”
“ไม่ใช่เธอหรอกหรอที่ยัดเยียดบททิงเกอร์เบลมาให้เรา”
“...”

ที่เธอนิ่งเงียบไปแบบนั้น
เพราะมันคือความจริงใช่ไหมล่ะ 
ฉันจึงเป็นคนเริ่มบทสนทนาอีกครั้ง

“เธอรู้ไหม เป็นทิงเกอร์เบลต้องทำอะไรบ้าง”
“โปรยผงpixieละมั้ง”
“เธอก็คิดได้เท่านี้”
“งั้นมีอะไรอีกล่ะ”
“อยู่ข้างเธอไง”
“...”

เหมือนฉันได้สารภาพกับปีเตอร์แพนไปแล้ว
ความรู้สึกทั้งหมด ที่อยากพูดมานาน

“ไม่ต้องสงสารฉันหรอกนะ
อยู่กับเวนดี้ของเธอเถอะ
เพราะนั่นคือความสุขของเธอ” 
“...”

ฉันลุกจากเขาไปเงียบ ๆ 
หลังจบบทสนทนา

ไม่มีอะไรยืนยันตัวฉันได้ ว่าฉันมีอยู่จริง  
ความร้อนในตัวฉัน 
ไม่สามารถทำให้แผ่นไม้ที่ฉันนั่งอยู่อุ่นขึ้นได้ 
มันยังคงเย็นเยียบเหมือนเดิม 
เหมือนกับไม่เคยมีสิ่งมีชีวิตเลือดอุ่นที่ไหน
ได้นั่งตรงนี้มาก่อน
แม้กระทั่งในความทรงจำของเธอตอนนี้ 
ก็ไม่สามารถยืนยันได้ว่าฉันมีอยู่จริงในชีวิตของเธอ...