You are like nobodysince I love you. - Pablo Neruda

แสงแดดฉาบไล้ประตูสีอ่อนลูกบิดสีน้ำตาลเข้มถูกบิดหมุนเพื่อเปิดบานประตู กลิ่นหอมของดอกไม้หลากสายพันธุ์ลอยกระทบกระทบจมูกเดินเข้าไปเผชิญความเงียบที่หอมอวลลอยล่องอยู่ในอากาศ

ร้านดอกไม้หวนหอม

หวน ที่แปลว่า คืนกลับมา

หอม ที่หมายถึงกลิ่นหอมของดอกไม้

ร้านขายดอกไม้ขนาดกลางที่อัดแน่นไปด้วยดอกไม้นานาพันธ์ทั้งสายพันธ์นำเข้าหรือจากในประเทศ โทนสีของร้านเป็นสีขาวสลับสีครีมขับเน้นให้ดอกไม้หลากสายพันธ์ดูโดดเด่นสะดุดตาครึ่งหนึ่งของร้านเป็นกระจกใสเพื่ออวดโฉมความสวยงามของธรรมชาติ

ร้านดอกไม้หวนหอมไม่ใช่ร้านใหญ่โตอะไรบริการจัดทำทุกอย่างที่เกี่ยวกับดอกไม้ ทั้งจัดช่อ จัดดอกไม้ตามสถานที่ต่างๆหรือแม้แต่แบ่งขายเป็นต้นเล็กๆหรือไม่กี่ดอกตามหน้าร้าน

เจ้าของร้านอย่างคังแดเนียลในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนพอดีตัว ทาบทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีเข้มแขนแกร่งที่พับแขนเสื้อขึ้นถึงศอกกำลังจัดวางตำแหน่งดอกไม้ที่เพิ่งรับเพิ่มเข้ามาในยามเช้านี้หาตำแหน่งเหมาะๆให้กับสาวน้อยชุดใหม่ที่จะมาอวดโฉมกับบรรดาสาวๆคนอื่น

แดเนียลมักเปรียบดอกไม้เป็นผู้หญิง

พวกเธอบอบบางและน่าทะนุถนอม บางคนต้องการการเอาใจใส่แบบพิเศษและแตกต่างต้องรู้จักลักษณะนิสัยใจคอของพวกเธอเป็นอย่างดีถึงจะจัดหาพื้นที่ที่เหมาะสมกับการเบ่งบานที่น่าชื่นชม

แดเนียลมักทำงานคนเดียว ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีลูกน้องแต่ว่าพนักงานของร้านกลับเป็นเด็กมัธยมที่ยังทำได้แค่พาร์ทไทม์บางเวลา ในตอนที่แดดยามเช้ายังสาดส่องเขาจึงต้องตั้งหน้าตั้งตาดูแลสาวๆพวกนี้คนเดียว

การทำงานในร้านดอกไม้ไม่ใช่เรื่องยากเขาสืบทอดร้านนี้มาจากคุณย่าที่หวนกลับสู่อ้อมกอดของคุณปู่และฝากตัวเองไว้ในความทรงจำของเขาและผู้คนที่อยู่เบื้องหลังคุณย่าสอนเขาเรื่องการดูแลดอกไม้ ทำความเข้าใจและรับรู้ความรู้สึกของดอกไม้เหล่านั้น

แดเนียลนับถือสิ่งมีชีวิตที่บอบบางและอดทนกับการเติบโตในสภาพแวดล้อมที่บางทีก็โหดร้ายพวกนั้น

เขาทำงานนี้มาหลายปีนับตั้งแต่เรียนจบงานหลักคือเปิดร้านดอกไม้ตามความตั้งใจของคุณย่า ส่วนงานเสริมก็รับแปลบทความหรือหนังสือที่เขาสนใจหรือมีการติดต่อมาแดเนียลพอใจกับชีวิตที่มีแต่สิ่งที่เขาชอบและต้องการที่จะมีแบบนี้ไปเรื่อยๆ

เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งเป็นเพลงโปรดและการสั่นสะเทือนของแจ้งเตือนทำให้แดเนียลละมือจากการจัดสาวน้อยในบ้านหลังใหม่ปัดมืออย่างพฤติกรรมความเคยชินแม้ว่าจะไม่มีอะไรติดอยู่ก็ตามเดินไปตามเสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆจนถึงที่หมาย

หน้าจอโชว์หมายเลขที่ไม่คุ้นเคยแม้จะเป็นแบบนั้นแต่มือก็กดรับตามความเคยชินตามประสาของคนที่มักจะรับโทรศัพท์ทุกสายที่เข้ามาแม้จะไม่ใช่คนรู้จักก็ตามทีแดเนียลเอาโทรศัพท์แนบหู รอเสียงที่จะดังขึ้นเพื่อบ่งบอกวัตถุประสงค์การโทรมา

ปลายสายแนะนำตัวว่าเป็นผู้ที่ติดต่อเรื่องห้องพักที่อยู่ชั้นสองที่เขาปล่อยเช่าผู้ต้องการเช่าบอกความประสงค์ว่าจะเข้ามาไม่เกินเที่ยงนี้พร้อมกับข้าวของเพื่อเตรียมตัวย้ายมาอยู่ในทันทีแดเนียลนึกออกทันทีก่อนจะตอบรับด้วยถ้อยคำสุภาพพูดคุยอีกสองสามประโยคในบทสนทนาที่จำเป็นและไม่ยืดเยื้อก่อนจะวางสายไป

ตึกที่เขาใช้ทำเป็นร้านดอกไม้มีห้าชั้นชั้นแรกล้อมรอบไปด้วยกระจกใสและกลายเป็นร้านดอกไม้หวนหอม

ชั้นสองเป็นเหมือนกับห้องรวมหรือห้องอเนกประสงค์ในความคิดของแดเนียลเพราะถูกจัดให้มีห้องครัว ห้องนั่งเล่นและห้องหนังสือแบบครบครัน

ชั้นสามคือห้องที่เคยเป็นห้องหนังสือของคุณย่า หลังจากที่คุณย่าจากไปหนังสือพวกนั้นก็ถูกย้ายเข้าบ้านของท่านที่เต็มไปด้วยความทรงจำมีค่ากับคุณปู่ชั้นนี้จึงถูกปล่อยว่างมาโดยตลอด

ชั้นสี่คือห้องที่เขาเปิดเป็นห้องทำงานเป็นห้องเก็บเสียงเพราะเขาจำเป็นต้องใช้สมาธิในการแปลหนังสือหรือทำงานอย่างอื่น

ชั้นห้าคือชั้นที่เป็นห้องนอนของเขา แดเนียลมีบ้านเป็นของเขาเองบ้านที่ได้จากมรดกคุณย่า เพียงแต่บ้านหลังนั้นอยู่ไกลออกไปจากที่นี่มากเป็นบ้านไม้ที่ล้อมรอบไปด้วยธรรมชาติที่ยังคงสมบูรณ์

แม้ว่าแดเนียลจะชอบความสงบมากแค่ไหนแต่ส่วนหนึ่งก็ยังคงเป็นมนุษย์ที่ติดอยู่กับเสียงของความวุ่นวายในตัวเมืองเสียงของความโกลาหลของผู้คนและเสียงโหวกเหวกของแสงสี

ชั้นสองที่ว่างเปล่าถูกจัดตกแต่งขึ้นใหม่และเปิดให้เช่าเพราะแดเนียลไม่รู้จะใช้ทำอะไรในตอนแรกคิดว่าจะใช้เป็นห้องเก็บของแต่ ไลควานลินพนักงานพาร์ทไทม์วัยมัธยมปลายของร้านหวนหอมเสนอขึ้นมาว่าปล่อยให้เช่าอาจจะดีกว่าในละแวกที่ไม่ไกลไปจากสถานศึกษาอย่างโรงเรียนมัธยมและมหาวิทยาลัย แม้ว่าจะไม่ใช่ตึกที่อยู่ในถนนหลักแต่ก็คงมีคนสนใจอยู่พอควร

บางครั้งคนเราก็ยอมไหลไปกับสถานการณ์บางอย่างแค่เพียงหาคำมาโต้แย้งหรือเหตุผลมาปฏิเสธไม่ได้แดเนียลลังเลแต่ก็ตอบรับในท้ายที่สุด

การคัดกรองผู้มาเช่าโดยคังแดเนียลนั้นดูเข้มงวดเสียจนควานลินคิดว่าจะไม่มีคนมาพักแล้วแน่ๆคุณสมบัติมากมายเหมือนกับกำลังหาคนมาแชร์ครึ่งชีวิตแต่ไม่ใช่ชั้นของตึกอย่างไรอย่างนั้น

แต่ไม่นานควานลินก็หาผู้เช่ามาได้ เป็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเขาเองที่กำลังหาที่พักเพราะกำลังจะมาเป็นครูฝึกสอนที่โรงเรียนของเขาคนที่เกรงอกเกรงใจบ้านเขาและต้องการจะมาเช่าห้องข้างนอกแทนจนควานลินต้องเป็นธุระมาหาให้เพราะไม่ไว้ใจที่จะปล่อยให้ญาติผู้พี่ห่างจากสายตา

แดเนียลยอมตอบตกลงอย่างน้อยก็เป็นคนรู้จักกันและควานลินบอกว่าคนคนนี้ไม่สร้างปัญหาให้เขาอย่างแน่นอน

วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะก่อนจะเดินไปเปิดเพลงจากแม็คบุ๊คที่วางอยู่ไม่ไกล เพลย์ลิสของเพลงโปรดถูกเปิดขึ้นเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่มีใครรู้และไม่มีใครสงสัยมันแม้กระทั่งตัวเขาแค่ชอบและอยากฟังซ้ำๆก็เท่านั้น

แดเนียลลงมือทำงานของตัวเองต่องานของเขาในวันนี้มีแค่จัดดอกไม้ตามที่รับออเดอร์ไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ไม่มีงานหนักอย่างการจัดดอกไม้นอกสถานที่ที่ต้องใช้คนจำนวนมากหรือจะต้องออกไปส่งดอกไม้ที่ไหนนับเป็นวันสบายๆวันหนึ่งของเขา

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่มีใครทันสังเกตตอนนี้ใกล้เที่ยงแล้วและดูเหมือนผู้เช่าที่นัดเขาไว้ก็ยังไม่มาแดเนียลเคยคิดสงสัยแบบไม่มีที่มาในตอนที่มองนาฬิกาว่ามนุษย์รู้ได้ยังไงว่าโลกมียี่สิบสี่ชั่วโมงจริงๆบางทีตอนที่ไม่มีใครสังเกตหรือรู้สึกตัว เวลาอาจจะเหลือเพียงยี่สิบสามชั่วโมงห้าสิบเจ็ดนาที

ใครจะรู้ในเมื่อไม่มีใครจับตามองเวลาอยู่ตลอด

และเวลาเป็นสิ่งที่ไม่มีใครเข้าใจมันได้อย่างถ่องแท้

มือหนาที่ไม่น่าเชื่อว่าจะอ่อนโยนและเบามือกับดอกไม้พวกนั้นบรรจงเลือกดอกไม้ที่ถูกระบุไว้ไล้นิ้วไปตามกิ่งก้านและกลีบดอกอย่างแผ่วเบา ก้านนิ้วยาวขยับเสียบดอกไม้เพื่อจัดวางรูปแบบที่คิดไว้

การจัดดอกไม้ไม่มีรูปแบบตายตัวเฉพาะ แน่นอนว่ามันอาจจะมีหลักสูตรการสอนจัดดอกไม้อยู่มากมายแต่สำหรับแดเนียล เขามักจะใช้ความรู้สึกในการจัดวางเพียงแค่รู้สึกว่าควรมีตรงนี้แบบนี้ตามที่คุณย่าของเขาบอก

ความรู้สึกชักนำทุกอย่าง

เสียงบานประตูที่ติดกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นแดเนียลเงยหน้าขึ้นมาจากกลีบของสาวน้อยกุหลาบสีแดงที่เขากำลังบรรจงวางเธอลงบนฐานชายคนหนึ่งรูปร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในร้านและเพราะมุมที่เขายืนอยู่ทำให้เห็นเพียงใบหน้าด้านข้างเท่านั้น

ใบหน้าเล็กขาวกรอบแว่นสีทองบนสันจมูกโด่งได้รูปรับกับรูปปากหยักเล็กและคางตัดที่ทำให้ใบหน้านั้นดูเล็กขึ้นไปอีกแต่น่าแปลกที่ทุกองค์ประกอบดูตอบรับและสอดคล้องกันไปหมดจนน่ามอง

เป็นคนที่ดูดีคนหนึ่ง

ผู้ชายคนนั้นมองไปรอบๆร้านด้วยสีหน้าประหลาดใจ ร่างสูงโปร่งช่วงขาเรียวยาวนั้นพาตัวเองมาทางเขาอย่างเชื่องช้าเพราะกำลังมองดอกไม้มุมนั้นมุมนี้เหมือนกับว่ากำลังสนอกสนใจไปทุกๆมุมของร้านและแดเนียลพอใจที่เห็นแบบนั้น

เขาชอบที่จะเห็นคนเข้ามาในร้านแล้วมองไปรอบๆร้านด้วยความสนใจมันเป็นความภูมิใจอย่างหนึ่งเหมือนกับว่าผลงานที่ทำมากำลังมีผู้เข้าชมอะไรแบบนั้นแดเนียลปล่อยให้ผู้มาใหม่มองตามสบายยังไงปลายทางของผู้ชายคนนั้นก็คือเขาอยู่แล้ว

เสียงอุทานอย่างตกใจของคนที่เพิ่งเดินถอยหลังมาชนโต๊ะที่เขายืนอยู่ทำให้แดเนียลเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้งสบตากับดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจที่อยู่หลังกรอบแว่นทรงฮิตเลื่อนสายตาลงมาที่จมูกได้รูปริมฝีปากหยักที่เห็นแต่ไกลก่อนจะถูกดึงดูดด้วยไฝรูปร่างประหลาดที่อยู่ข้างแก้ม

ไม่มีฉากการสบตาที่ยาวนานเหมือนในละครหรือหนังเรื่องไหนมีเพียงการสบตาชั่วขณะแล้วผละจาก

หากทว่าหัวใจที่เปลี่ยนจังหวะ มีหรือที่เจ้าของมันจะไม่รับรู้

ผู้เช่าห้องของเขาที่เพิ่งมานั้นเป็นคนที่แค่เพียงมองก็ทำให้รู้สึกหายใจสะดุด

หัวใจที่เปลี่ยนแปลงจังหวะการเต้นเพียงชั่วครู่นั้นไม่ได้เต้นแรงจนรู้สึกเจ็บเพียงแต่ความอุ่นวาบในหัวใจที่ผุดขึ้นมาในจังหวะการเต้นที่ไม่ช้าหรือเร็วเกินไป

เต้น.....เหมือนกับตอนที่อยู่กับสัตว์เลี้ยงตัวโปรดแล้วรู้สึกได้รับการเยียวยา

เต้น....เหมือนกับตอนที่เขาดื่มด่ำกับกาแฟรสโปรดในยามเช้าที่ทำให้ร่างกายรู้สึกตื่นตัว

เต้น....เหมือนกับตอนที่พบสิ่งที่ชอบทำ สิ่งที่ปรารถนาจะทำ

เป็นจังหวะหัวใจที่เต้นแบบพอดีและทำให้รู้สึกดีมากเกินพอจะทำให้โลภอยากได้มากขึ้นอีก

เพียงแค่สบตา

เพียงแค่พบหน้า

คังแดเนียลก็รู้ตัวแล้วว่าเขากำลังตกหลุมรัก

เป็นรักแรกพบที่ถูกกล่าวถึงในบทเพลง บทกวี คำกลอนหรือหนังหรืออะไรก็ตามแต่

ดูเหมือนว่าเขากำลังจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งเหล่านั้น

ตกอยู่ในเพลงรัก

หลงในบทกวี

สิ่งที่ควรเลือกต่อจากนี้คงมีเพียง ‘เดินไปข้างหน้า’หรือ‘ปิดตัวเองอยู่กับที่’