เธอไม่มีวันเหมือนใคร

เพราะว่าฉันรักเธอ

หนึ่งอาทิตย์แล้วที่มีใครอีกคนเข้ามาในพื้นที่ที่ไม่เคยมีใครเข้าไป

และเป็นหนึ่งอาทิตย์ที่แดเนียลตั้งคำถามกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกที่จู่ๆก็ผุดขึ้นมาแบบไร้สัญญาณบอกล่วงหน้า

เป็นความรู้สึกที่ไม่มีการเตือนให้ระวังเหมือนป้ายระวังหกล้มตอนที่พื้นลื่นรู้ตัวอีกทีก็ล้มไม่เป็นท่า

เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจยับยั้งตัวเองไม่ให้ยิ้มเมื่อได้สบตาหรือได้ชิดใกล้

เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจไม่โอนอ่อนว่าง่ายกับคนที่เราให้ใจ

ความรู้สึกแบบนี้ที่เรียกว่าความรัก

องซองอูเป็นผู้เช่าที่ดีตามที่ควานลินบอกเขาร่างสูงโปร่งที่ชอบเดินไปเดินมาเหมือนกับเด็กที่เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้แต่ก็เต็มไปด้วยความเงียบงัน เหมือนกับว่าสนใจแต่ไม่ได้สงสัยมากพอที่จะตั้งคำถามเราสองคนอยู่ด้วยความเงียบที่เหมือนจะไม่เงียบ เป็นความเงียบที่ทำให้ใจเต้นแรง

อย่างน้อยก็มีหัวใจของเขา

องซองอูเป็นครูฝึกสอนวิชาดาราศาสตร์เป็นวิชาที่แดเนียลเคยคิดสงสัยว่าเราจะตั้งใจเรียนไปทำไมในเมื่อดาวมากมายขนาดนั้นใครจะไปแยกแยะออกได้ทั้งหมดดาวดวงหนึ่งพอหมุนตัวรอบหนึ่งแล้วกลับไปชี้ใหม่ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นดาวดวงเดิมที่เคยมอง

คงเพราะเขาขาดความใส่ใจในเรื่องนั้น

เพราะไม่ได้สนใจหรือใส่ใจมากพอจะหาข้อแตกต่างของดวงดาวแต่ละดวง

ถ้าเขาใส่ใจหรือสนใจคงแยกออกนานแล้ว เหมือนกับตอนนี้

ผู้ชายในเสื้อแขนยาวสีดำคอปาดสวมหมวกสีดำและแว่นกรอบทองอันเดิมที่กำลังหันซ้ายหันขวาท่ามกลางผู้คนมากมายที่มาเดินที่ถนนคนเดินในวันหยุดแดเนียลหลุดขำออกมาเมื่อคนที่เขาชวนมาเที่ยวถนนคนเดินแก้เบื่อถอนหายใจจนไหล่ลู่ลงเนื่องจากมองหาเขาไม่เจอ

สนใจและใส่ใจจนมองออกเพียงแวบแรกที่คลาดกันและหันกลับไปดู

ท่ามกลางผู้คนมากมายหลากหลายสัญชาติ ในสายตาของแดเนียลมีเพียงผู้ชายคนนั้นคนเดียว

คนที่ดึงดูดความสนใจไม่ว่าจะทำอะไรหรืออยู่ที่ตรงไหน

แดเนียลกับซองอูห่างกันไม่มากนักเพียงแต่เพราะผู้คนมากมายทำให้อีกคนมองหาเขาไม่เจอ

ก้าวแรก

หัวใจสั่นไหวในระดับที่มั่นคงและหนักแน่น

ก้าวที่สอง

สายตาสบกับคนที่เพิ่งหันมามองเห็นเขา

ก้าวที่สาม

รอยยิ้มบางเบาบนริมฝีปากบาง

ก้าวที่สี่

ก้าวที่ห้า

และก้าวที่....ใกล้กัน

แดเนียลถือวิสาสะจับแขนเสื้อของอีกคนให้เดินตามมาใจจริงเขาอยากจะจับมือแต่กลัวว่าคนบางคนอาจจะรู้สึกไม่ดีหากเขาล่วงล้ำสัมผัสมากเกินไป

กลัวในเรื่องเล็กๆน้อยๆ

ขลาดเขลาทั้งที่ไม่เคยเป็น

เพียงสัมผัสของนิ้วเล็กๆที่เกี่ยวกับนิ้วก้อยของเขาซองอูจับนิ้วก้อยเขาเอาไว้หลวมๆในตอนที่แดเนียลพาเดินมาไม่กี่ก้าวหลังจากที่คลาดกันแม้จะแผ่วเบาและเป็นสัมผัสเพียงเล็กน้อย อาจเป็นการกระทำที่ไม่คิดอะไรหรือเป็นความตั้งใจก็ไม่อาจรู้

ความอุ่นวาบแล่นเข้าสู่หัวใจครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดการจับมือแดเนียลพยายามทำตัวเป็นปกติแม้ว่าการซ่อนรอยยิ้มที่กว้างขึ้นเรื่อยๆจะดูยากลำบากเอาการเขาไม่รู้ว่าอีกคนกำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่จนกระทั่งเห็นร้านของกินที่ซองอูเคยบอกว่าอยากกินตอนที่เขาแนะนำถนนคนเดินเลยหันไปมองคนที่เดินตามหลังมา

ใบหน้าเล็กๆภายใต้หมวกสีดำกำลังก้มมองมือของเขาที่ถูกจับไว้ริมฝีปากบางเม้มแน่นเหมือนกำลังจะสกัดกลั้นรอยยิ้มที่พยายามจะเล็ดลอดออกมา

 เหมือนกันกับเขา

บทกวีกล่าวไว้ว่า

เมื่อเราตกหลุมรักก็เหมือนกับหัวใจหลุดลอยไปหาเจ้าของหลุมรักนั้น

ถ้าเปรียบความรู้สึกเขาตอนนี้เหมือนบทกวี

หัวใจหลุดลอยคงเป็นอาการแบบที่แดเนียลกำลังเป็นอยู่ตอนนี้

แค่กระพริบตา

หัวใจสั่นไหว

แย้มยิ้มเพียงครั้ง

หัวใจพลันกระตุก

และจังหวะที่ใกล้กัน

หัวใจก็เหมือนไม่ใช่ของตัวเขาเอง

เป็นของเขาคนนั้น

เขาคนที่ไม่รู้เลยว่าแค่กระพริบตาแรงๆด้วยท่าทีที่เขามองว่าน่ารักนั้นส่งผลต่อการเต้นของหัวใจใครบางคน

เขาคนที่ไม่รู้เลยว่าแค่รอยยิ้มบางๆที่เจ้าตัวชอบทำส่งผลต่อรอยยิ้มของเขาเหมือนกับว่ามันสามารถส่งต่อกันได้

เขาคนที่ไม่รู้เลยว่ากำลังก้าวเข้ามามีอิทธิพลกับเขาในจังหวะที่พอดีและเขาพอใจ

เจ้าของหลุมรักที่แดเนียลยอมเดินลงไป

แดเนียลเลือกที่จะเดินเข้าไปในหลุมนั้นด้วยความเต็มใจไม่ใช่ว่าหันหลังกลับไม่ได้แต่เขาเต็มใจจะเดินหน้าแม้ว่ารู้อยู่แล้วว่ามันคืออะไรถลำกายโยนหัวใจลงไปในหลุมนั้นแทบไม่คิดตริตรองอะไร และได้แต่หวังว่าการเดินลงไปในหลุมนี้เขาจะไม่อยู่เพียงลำพัง

เราเดินกันอยู่อย่างนั้นจับมือเพียงหลวมๆและผละออกจากกันเมื่อแวะเข้าร้านที่อยากเข้า ซื้อของที่อยากได้เราไม่ได้มีความชอบคล้ายหรือเหมือนกัน แดเนียลไม่ชอบของหวานๆที่ซองอูซื้อมาถือกินซองอูไม่ชอบของกินที่เขาซื้อมา เรากินของของเราอย่างเงียบๆ อยู่ข้างกัน

เมื่อของกินในมือหมดและมือก็ว่างเปล่า

มือเล็กๆจะกลับมาจับนิ้วก้อยของเขาอีกครั้ง

พาให้หัวใจเต้นในจังหวะที่พอดีและจังหวะที่เขาพอใจ

รู้สึกดีได้ขนาดนี้ก็เพราะว่าหัวใจในจังหวะของการตกหลุมรัก

แดเนียลเป็นคนขับรถอีกครั้งในขากลับเขาเปิดเพลงเบาๆในรถคลอไปกับความเงียบที่เกิดขึ้นซองอูกำลังกินเจ้าไข่นกกระทาที่ซื้อมาและจำเป็นต้องกินตอนร้อนๆถึงจะดีกลิ่นของกินยังลอยอวลอยู่ในรถและแดเนียลแปลกใจว่าทำไมเขาถึงไม่หงุดหงิด

เขาไม่ชอบให้มีกลิ่นของกินหรืออะไรแรงๆในรถ แดเนียลกำลังสับสนในความชอบไม่ชอบของตัวเองอยู่ในขณะที่สีหน้าเรียบเฉยและมองสัญญาณไฟแดงที่อยู่เบื้องหน้าแรงสะกิดเบาๆที่ไหล่ทำให้แดเนียลหันไปมองไข่นกกระทาชิ้นเล็กที่มีกลิ่นของพริกไทยลอยขึ้นมาเตะจมูกอยู่ไม่ห่างจากปากเขาด้วยฝีมือของคนที่นั่งข้างกัน

ซองอูพยักหน้าให้แดเนียลลองกินดูและเขาไม่ปฏิเสธที่จะลองรสชาติไม่ได้ต่างไปจากที่คิดไว้มากนักแต่ถ้าถามแดเนียลในภายหลังว่าไปถนนคนเดินได้ของกินอะไรเขาคงตอบว่าไข่นกกระทาเป็นอันดับแรกแม้ว่าจะกินของโปรดไปมากมายเพราะมันคงเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ

คำตอบที่ว่าทำไมเขาถึงไม่หงุดหงิดหรือรู้สึกไม่ชอบใจ

ก็แค่เพราะเขาพอใจที่จะให้ซองอูทำอะไรที่อยากทำ กินอะไรที่อยากกิน

พอใจที่จะทำให้ซองอูพอใจ

อาการหนักแล้วนะหัวใจ

รถจอดสนิทในที่ที่ควรอยู่แดเนียลและซองอูขนของออกจากรถเพื่อพาตัวเองไปอยู่ในที่ที่ควรจะอยู่ในเวลานี้เราเดินข้างกัน ในมือถือถุงที่แยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใครเพราะจำนวนถุงที่เยอะจนอยากจะช่วยกันแบ่งเบามากกว่าจะถือแค่ของใครของมัน

แดเนียลเหลือบมองคนที่เดินข้างเขาอยู่เงียบๆก่อนจะสังเกตเห็นรอยเปื้อนบางอย่างเหนือริมฝีปากหยักและมันทำให้เขาหลุดขำออกมาจนทำให้อีกคนหันมามองกันด้วยความสงสัยเขาชี้ที่มุมปากตัวเองเป็นเชิงบอกว่ามีรอยเปื้อนติดอยู่และซองอูก็เข้าใจทันทีเลยพยายามยกมือเช็ดแต่ว่าเช็ดอยู่สองสามครั้งมันก็ออกไม่หมด

ริมฝีปากบางหยักคว่ำลงเมื่อเขายืนยันว่ายังมีรอยเปื้อนติดอยู่สีหน้าแบบที่ทำให้สายตาของแดเนียลอ่อนลงเพราะความเอ็นดูทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน อายุที่ไม่ต่างกันมากแต่กลับทำให้รู้สึกน่าถนอมน่าเอ็นดู น่ารักแบบที่ไม่ใครมีใครทำ

เขารวบของไว้ในมือเดียวก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดออกให้อย่างใจเย็นพยายามมือเบาเหมือนกับตอนที่จัดดอกไม้ เพราะซองอูเองก็ไม่ต่างไปจากสาวน้อยพวกนั้น

บอบบางและน่าดูแล

อาการกระพริบตาถี่รัวและการหลบสายตากันทำให้แดเนียลก้มมองของในมือแก้เก้อย้ายของมาไว้สองมือก่อนจะเดินนำเข้าไปไขกุญแจเหมือนอย่างที่เคยทำแบบทุกครั้งที่กลับมาบ้าน เปิดไฟข้างผนังถอดรองเท้าลงบนชั้นรองเท้า

เหมือนอย่างที่เคยทำ

แต่วันนี้มีคนทำด้วยกัน

แดเนียลไม่จำเป็นต้องเดินไปเปิดไฟในห้องครัวเพราะอีกคนเดินนำไปเปิดก่อน

แดเนียลไม่จำเป็นต้องเดินไปหยิบน้ำเองเพราะอีกคนเอามาให้ก่อน

แดเนียลไม่จำเป็นต้องเดินไปจัดของกินเข้าตู้เย็นหรือจัดใส่จานเพราะอีกคนแย่งทำไปจนหมด

เป็นเรื่องที่เขาทำเองได้มาตลอดแต่เมื่อมีคนมาทำให้กลับรู้สึกหัวใจพองโต

หัวใจที่เต้นและความรู้สึกที่ท่วมท้นนี้ทำให้รู้ว่าคงไม่เพียงพอแล้วที่จะทำแค่‘เดินเข้าไป’

คงต้อง ‘จีบ’ อย่างเป็นทางการ