นี่ นายกับคังแดเนียลเป็นอะไรกัน

คำถามจากพี่จีซองเมื่อตอนเย็นที่จู่ๆก็ผุดขึ้นมาตอนกำลังนั่งรถเมล์กลับหอ หน้าต่างรถที่เปิดไว้พัดเอากลิ่นของควัน กลิ่นของแดดที่แผดเผาพื้นถนน และกลิ่นของอากาศยามเย็นที่แสนจะวุ่นวายเข้ามาจนเต็มปอด

ซองอูสูดหายใจลึกๆเพื่อสัมผัสกับความวุ่นวายไร้ตัวตนพวกนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมา เท้าแขนกับหน้าต่างแล้วเหม่อมองผู้คนข้างทางในตอนรถติด

เสพความวุ่นวายเพื่อที่จะปกปิดความวุ่นวายในจิตใจ

นั่นไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกถามอะไรแบบนี้ แต่เป็นครั้งแรกที่ถูกถามด้วยสายตาจริงจังขนาดนั้นและซองอูเข้าใจดีว่าพี่จีซองสนิทกับแดเนียลเลยสงสัยและมีคำถาม เหมือนกับคนอื่นๆที่ไม่ว่าจะสนิทกับผมฝ่ายเดียวหรือทั้งสองฝ่ายก็ตาม

เราไม่ได้เป็นอะไรกัน

นั่นคือคำตอบของคำถามที่ถามแบบเปิดกว้างและคำตอบแบบเดียวกันก็ถูกส่งกลับไป

เพียงแต่ลึกลงไปในจังหวะเต้นของหัวใจ ในการกระพริบตา ในการสัมผัสแตะต้องกัน ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้ขึ้นอยู่กับสถานะที่ไร้ตัวตนพวกนั้น มันกลับเป็นอะไรที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเหมือนน้ำที่เทลงไปในแก้วแล้วล้นทะลักออกมา

ตกหลุมรัก?

ไม่มากพอ

ชอบ?

อาจจะใกล้เคียง

สนิท?

อืม ก็คงใช่

จะว่าเราสนิทกันก็อาจจะใช่ แม้ว่าการไปเที่ยวด้วยกันหลังจากบังเอิญเจอกันหรือการไปนั่งร่วมโต๊ะเมื่อเจอที่ร้านข้าวจะดูน้อยเกินไปและไกลกว่าเกินกว่าสถานะเพื่อนสนิทก็ตาม เราไม่เคยตะขิดตะขวงใจจะอยู่ด้วยกันหลังจากที่ไม่เจอหน้ากันสองเดือน เหมือนเพื่อนเก่าที่กลับมาเจอกันอีกครั้งอะไรแบบนั้น

ทั้งที่ความจริงเรารู้จักกันแค่สี่เดือน

และสี่เดือนนั่นเราเจอกันแค่สี่ครั้ง

น้อยครั้งเกินกว่าจะสนิทกัน ไม่ใช่เจอกันเดือนละครั้งด้วยซ้ำเมื่อบางเดือนเราไม่เจอกันเลย ตามประสาคนอยู่กันคนละคณะกันและมันไกลขนาดแค่คิดจะไปก็ยังเหนื่อย

ครั้งแรกที่รู้จักคือความสัมพันธ์แบบคืนเดียว

และนั่นแหละจุดเริ่มต้นของความวุ่นวายวกวนภายในหัวใจ

เราไม่ได้ตกหลุมรักกันและกันหลังจากสัมผัสร่างกายอะไรแบบนั้นเหมือนในละครหรือนิยาย เพียงแต่มันเป็นความทรงจำที่จะโผล่มาชั่วแวบตอนกำลังเลือกหนังสือ เดินเล่นหรือแค่ก้าวเดินขึ้นบันได

ผ่านมาแล้วเลือนหายไปโดยที่ไม่เปลี่ยนแม้กระทั่งการเต้นของจังหวะหัวใจด้วยซ้ำ

เพียงแต่ทุกครั้งที่ผมอยู่กับเขา อยู่กับคังแดเนียลคนนั้น ก็เหมือนกับกำลังวางหัวใจไว้กลางมหาสมุทร มีคลื่นซัดสาดมาเป็นจังหวะตามแรงลมหรือแรงสั่นไหวของหัวใจ และบางครั้งก็เหมือนถูกสึนามิที่เป็นคลื่นใต้น้ำกลบฝังแบบไม่ทันตั้งตัว

พังระเนระนาด

และคลื่นพวกนั้นก็ถอยกลับไปทิ้งไว้เพียงเศษซากความเสียหายที่ซ่อมแซมตัวมันเองอีกครั้ง

เพื่อจะถูกคลื่นพวกนั้นโหมกระหน่ำเข้ามาอีกครั้ง

เป็นแบบนั้นทุกครั้งที่พบกัน

เราไม่ได้ตกหลุมรักกันและกัน

เพียงแต่มีบางครั้งที่หัวใจเราเป็นจังหวะเดียวกัน

ไม่นานและไม่สั้น

ไม่ช้าและไม่เร็ว

ก่อนจะราบเรียบและขาดตอนไป

ถามว่าเป็นอะไรกัน

ก็ตอบว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน

หลายคนมองว่ามันคลุมเครือไม่ชัดเจน น่าอึดอัดจนเหมือนกับกำลังจมน้ำ เศษเสี้ยวตัวตนของผมก็คงคิดแบบเดียวกัน เป็นการจมน้ำที่คนประสบภัยไม่อยากจะโผล่ขึ้นมาสูดอากาศเหนือผิวน้ำ ยินยอมจมดิ่งลงไปอย่างลึกล้ำ

ใต้น้ำก็มีผลต่อจังหวะหัวใจ

เราไม่ได้เป็นอะไรกัน

เราไม่เคยเป็นเจ้าของกันและกัน

แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกครั้งที่จ้องตากัน เราจะถูกดึงดูด

เพียงชั่ววินาที

และรอยยิ้มที่เหมือนจะมีถ้อยคำนับล้าน

อ่านเพียงชั่วแวบก็เข้าใจได้ทั้งหมด

เราไม่ปฏิเสธว่าการสัมผัสกันมันทำให้รู้สึกดี

และไม่ปฏิเสธว่าที่เป็นแบบนี้มันดีอยู่แล้ว

ผมไม่เคยต้องการครอบครองพื้นที่สักตารางเดียวของแดเนียล และหมอนั่นคงคิดเหมือนกัน เราแค่ผ่านมาแล้วสัมผัสกันแผ่วเบาก่อนจะจากไปไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยการสัมผัสพวกนั้น

ไม่ได้เดือดร้อนในจังหวะที่เดี๋ยวเนิบนาบเดี๋ยวรุนแรงของความสัมพันธ์

ไม่ได้อยากก้าวไปข้างหน้ามากกว่านั้น

มันเป็นเพียง

การเต้นของหัวใจที่ไปพร้อมกันในช่วงเวลาเท่านั้น

ไม่รู้ว่าในอนาคตจะเป็นยังไง

แต่การที่ในวันนี้มหาสมุทรยังอยู่ที่เดิม

คนจมน้ำก็ยังคงดำดิ่งลงใจกลางมหาสมุทรนั้น