ทำไมเขาถึงทำให้ลู่หานเจ็บ

ทำไมเขาเป็นคนแบบนี้

ทำไมเขามันโง่แบบนี้ โง่ที่ปล่อยคนที่รักเขาที่สุดหลุดมือไป

เซฮุนละสายตาออกจากจอมามองเพดานสีขาว ขาวเหมือนสมองของเขาตอนนี้ นาฬิกายังคงเดินต่อไปและต่อไป บรรยากาศด้านนอกมืดครึ้ม ฝนใกล้จะตกเต็มที ไม่นานนักเม็ดฝนต่างพากันทิ้งตัวลงสู่พื้นดินให้ชุ่มช่ำ เหมือนกับน้ำตาที่กำลังนองหน้าเขาอยู่ตอนนี้




งั้นกูขอ ช่วยกูอีกสักครั้ง กูขอหล่ะมึง กูขอฝืนโชคชะตาของกูอีกสักครั้ง

เมื่อเพื่อนขอร้องมาขนาดนี้ จงแดคนนี้ก็จะช่วยฝืนชะตา เขากำลังคิดแผนการในหัว แล้วเขาจะหลอกล่อมินซอกด้วยวิธีอะไรดี แฟนหน้ากลมของเขาติดหนึบกับลู่หานยิ่งกว่าอะไรดี

"พรุ่งนี้มีงานไฮโซล พวกเราไปเที่ยวกันดีกว่านะ"

กลุ่มสาววัยรุ่นที่พูดคุยกันผ่านหน้าของคิมจงแด ไอเดียบางอย่างแล่นเข้าสมองของเขา มั่นใจคิมจงแดคนนี้ได้เลย

"มินซอก เหม่ออะไรอยู่"

"ห้ะ? อ๋อ พอดีว่าจงแดโทร.มาเมื่อกี้ ชวนไปงานเทศกาลไฮโซล นายจะไปด้วยมั้ย จงแดชวนน่ะ"

"อืม ไปสิ" ลู่หานตอบและกลับไปสนใจกับงานต่อ ในใจของมินซอกรู้สึกตะหงิดแปลกๆ หวังว่าจะไม่เจออดีตแฟนของลู่หานในงานนะ




ลู่หานจะไปงานเทศกาลไฮโซลด้วย พรุ่งนี้ตอนเย็นๆที่ริมแม่น้ำฮัน กูเอาใจช่วยมึง

ข้อความจากจงแดส่งมาในตอนเย็นทำให้เซฮุนมีหวัง ความหวังครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่พระเจ้ามอบให้แก่เขา ชายหนุ่มเด้งตัวออกจากเตียงตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า เสื้อยืดสี้ยีนส์ซีด ลู่หานซื้อให้เขาเนื่องในวันเกิดอายุยี่สิบเอ็ดปีของเขา เซฮุนจัดแจงเสื้อผ้าที่จะใส่ในพรุ่งนี้เสร็จสรรพ น่าตื่นเต้นปนกังวล

แผนที่จงแดวางไว้คือจะปล่อยให้ลู่หานอยู่คนเดียวที่ริมแม่น้ำฮัน แล้วคนมีโหนกจะเอาแฟนไปห่างๆจากที่นั้นเพื่อปล่อยให้เขาได้ปรับความเข้าใจกับลู่หาน คนอย่างคิมมินซอกเนี่ยนะจะห่างจากลู่หาน แต่ถึงอย่างไรก็ขอให้เป็นไปตามที่เพื่อนรักของเขาแพลนไว้แล้วกัน




ร่างเล็กมองนาฬิกาข้อมือเป็นรอบที่สามหลังจากรับสายมินซอกล่าสุดเมื่อยี่สิบนาทีก่อน ลู่หานในเสื้อเสื้อสีเทาที่ถูกทับดัวยเสื้อแขนยาวสีน้ำเงินครามและกางเกงยีนส์ชะเง้อคอมองหาเพื่อนอีกครั้ง รถเต่าสีครีมชะลอลงและหยุดตรงหน้าเขา

"เรานึกว่าพวกเธอสองคนจะทิ้งเราไว้แล้วซะอีก" ลู่หานเอ่ยขึ้นหลังจากที่ก้าวขึ้นรถแล้ว

"เพื่อนฉันทั้งคนลืมได้ไง" มินซอกบอกพลางเอื้อมมือไปเปิดเพลงฟังจากวิทยุ เสียงเพลงที่แสนเศร้าทำให้ลู่หานยิ่งเงียบ มันทำให้เขายิ่งคิดถึงวันเก่าๆที่เคยผ่านมา มินซอกและจงแดแอบมองอีกคนจากกระจกมองหลัง ลู่หานเป็นคนที่เข้มแข็งเสมอในสายตาของเขาทั้งสอง

บรรยาการในงานเทศกาลไฮโซล ครึกครื้นไปด้วยผู้คนมากมาย และมันทำให้ลู่หานอดใจไม่ไหวที่จะหยิบกล้องโปรตัวโปรดขึ้นมาเก็บภาพ ผู้คนที่เห็นกล้องก็หยุดเดินและแอคท่าให้เขาถ่าย บางคนก็เดินหลบเพื่อจะได้ไม่บังทิวทัศน์ที่เขาจะถ่าย จงแดที่เดินๆอยู่เห็นเพื่อนนายแบบยืนอยู่ที่ริมแม่น้ำฮันซึ่งตรงกับทางที่พวกเขากำลังจะไปก็รีบกุเรื่องพาแฟนสุดที่รักไม่ให้ไปเผซิญหน้ากับเพื่อนของตน

"มินซอก เราไปดูตรงนั้นดีกว่านะ"

"แล้วลู่หานหล่ะ?"

"พวกเธอไปเถอะ เราอยากถ่ายรูปตรงนี้สักพัก"

"แต่.."

"ไปเถอะมินซอก เราอยู่ได้หน่า" ลู่หานบอก มินซอกที่ได้ยินแบบนั้นก็เดินหายไปกับแฟนหนุ่มทันที ลู่หานยิ้มตามหลังและกลับมาสนใจบรรยากาศริมแม่น้ำฮันแทน เขายกกล้องขึ้นมาเก็บภาพแต่ตรงนั้นมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ ลู่หานไม่ได้อะไรมากก็ถ่ายเก็บภาพไปเรื่อยๆ

อะไรไม่รู้ดลใจให้ลู่หานเดินเข้าไปใกล้ชายคนนั้น และเมื่อชายคนนั้นหันมาสบสายตากับเขา ลู่หานก็รู้ได้ในบัดดลว่าชายคนนั้นเป็นใคร

"เซฮุน..."

"ได้เจอกันอีกแล้วนะ ลู่หาน" ร่างเล็กๆของลู่หานถูกกอดอยู่ในอ้อมแขนแสนอบอุ่น มือเรียวเล็กสั่นเทา เขายกมือขึ้นมาอย่างลังเล และกอดตอบคนที่ตนยังรักอยู่ อิทธิพลบางอย่างในใจทำให้เขาต้องทำแบบนี้ น้ำตาเม็ดแรงหยดลงบนเสื้อของอีกฝ่าย กำแพงที่เขาสร้างมาตลอดสามปีพังทลายลงอย่างง่ายดาย

"ขอโทษนะ ฉันขอโทษ ขอโทษนะลู่หาน ฮึก ขอโทษ" เซฮุนพร่ำบอกขอโทษเขาหลายครั้ง

"ขอโทษนะที่ทำให้นายต้องเสียน้ำตา ขอโทษที่ฉันเอาแต่ทำตัวแย่ๆ ขอโทษที่ฉันมันเห็นแก่ตัว ฮึก ขอโทษนะ" เซฮุนร้องไห้ไปและขอโทษเขาไป ลู่หานเองก็เอาแต่ร้องไห้ เขาแทบจะไม่ปริปากพูดอะไรเลย นอกจากรับฟังคำขอโทษของอีกฝ่าย



มินซอกคิดว่าเขาเดินออกห่างจากเพื่อนรักมานานมากแล้วจึงเอ่ยชวนแฟนหนุ่มให้เดินกลับไปหาลู่หาน มินซอกแปลกใจว่าทำไมผู้คนถึงได้มายืนมุงอยู่ตรงนี้ เขาจับมือจงแดแน่นและเดินแหวกฝูงชนเข้ามา สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาแทบช็อก คนที่เขาไม่อยากจะเจอกำลังยืนกอดอยู่กับเพื่อนของเขา กล้าดีไงโอเซฮุน!มินซอกปรี่จะเข้าไปหาเรื่องเต็มที่แต่โดนจงแดฉุดเอาไว้

"ปล่อยสิ ฉันจะไปเอาเลือดหัวหมอนั่นออก!"

"แต่ลู่หานกำลังมีความสุขนะ"

"ปล่อยฉัน จงแด ปล่อย" มินซอกสะดับมือจงแดจนหลุดและปรี่เข้าไปกระชากเซฮุนออกจากเพื่อนรัก

ตุบ!

แรงผลักของมินซอกทำให้เซฮุนล้มก้นจ้ำเบ้า ลู่หานที่ทำท่าจะเข้าไปช่วยถูกเขากันไว้

"นายจะกลับมาทำไมอีก! กลับเข้ามาทำไมในชีวิตเพื่อนฉันอีก!!"

"มินซอก หยุด!"

"ฉันเคยบอกให้นายไสหัวไปไกลๆ แล้วทำไม ทำไมนายยังกลับมาอีก!! ชีวิตของเพื่อนฉันมันจะดีอยู่แล้วแท้ๆ แต่นาย! นายทำลู่หานเจ็บมากแค่ไหนแล้ว รู้ตัวบ้างมั้ย!!!"

"จงแด ช่วยหยุดมินซอกที" ลู่หานเดินเข้าไปหาจงแดพร้อมน้ำหูน้ำตา เขาเองก็อยากจะช่วย แต่เขาเองก็หยุดมินซอกไม่ได้เหมือนกัน

"มินซอก หยุดเถอะนะ เราขอร้อง" ลู่หานเข้าไปขวางระหว่างกลางคนทั้งคู่ มินซอกเองเห็นเพื่อนรักทำขนาดนี้ก็หยุดกึก เพื่อนรักของเขาเช็ดน้ำตาให้คนที่เขาแสนเกลียดขี้หน้า หมอนั่นไม่ควรได้รับความรักจากลู่หานด้วยซ้ำ

"เรื่องผ่านมา เรายกโทษให้เซฮุน เราก็ผิดที่งี่เง่า ไม่ฟังเซฮุน ฮึก เราขอโทษนะ"

"นายจะขอโทษหมอนั่นทำไมลู่หาน นายไม่ผิดนะ" มินซอกโผล่ขึ้นมา

"มินซอก ไม่เอาหน่า" จงแดปราม

"กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย? เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย" เซฮุนถาม เขาไม่หวังว่าลู่หานจะตกลง ขอเพียงแค่ลู่หานหายโกรธและเข้าใจเขาก็พอ

"ฮึก ได้สิ.." เสียงลู่หานแผ่วลง เขาจับตรงหน้าอกด้านซ้ายเพราะอาการกำเริบ มินซอกที่เริ่มสงบสติอารมณ์ลงรีบถลาเข้ามาค้นยาในกระเป๋า ว่างเปล่า ในกระเป๋ามีแค่ซองยาที่หมดแล้ว

"จงแด เรียกรถพยาบาล เร็วเข้า!" มินซอกสั่ง เซฮุนที่ไม่รู้อะไรเลยประคองกอดคนรักด้วยใจที่เต้นไม่เป็นระส่ำ




ลู่หานถูกนำตัวเข้าสู่โรงพยาบาลไปยังห้องฉุกเฉิน ความเงียบเข้าปกคลุมบุคคลทั้งสาม ไม่มีไครปริปากพูดกัน มินซอกนั่งอยู่กับจงแดถัดออกมาอีกสี่เก้าอี้คือเซฮุนที่นั่งกุมมือตัวเองแน่น เป็นเพราะเขาอีกแล้วใช่มั้ยที่ทำให้ร่างเล็กเป็นแบบนี้ อย่างที่มินซอกพูด เพื่อนรักของลู่หานพูดถูกทุกอย่าง

"ญาติคุณลู่หาน ใครคะ?" พยาบาลสาวเดินออกมาถาม

"ผม/ผมครับ"

"เชิญไปพบคุณหมอหน่อยนะคะ ทางนี้เลยค่ะ" พยาบาลสาวผายมือเชิญ มินซอกลุกขึ้นก่อนจะลากจงแดไปด้วย เซฮุนไม่ขยับ จนเกื่อนมีโหนกตะโกนไล่หลังมา

"เข้าไปดูลู่หานสิมึง"

เขาได้ยินดังนั้นก็รีบเดินเข้าไป ภายในห้องมีแค่ลู่หานอยู่เพียงคนเดียว เซฮุนนั่งลงช้าๆข้างเตียงผู้ป่วย มือหนาลูบกลุ่มผมบางด้วยความห่วงใย ชายหนุ่มกุมมือคนรักขึ้นมาและประทับจุมพิตลงไปที่หลังมือ ใบหน้าหวานไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด

"เซ...ฮุน.."

"ลู่หาน ฟื้นแล้ว นาย..." ก่อนที่จะเอ่ยอะไรไปมากกว่านี้ นิ้วเรียวแตะที่ปากเขาเบาๆ พร้อมรอยยิ้มของลู่หาน มือบางเอื้อมมาจับมือเขาไปวางบนอกซ้าย

"เรา อาจไม่ได้อยู่กับเซฮุนตลอดไปนะ เราอยากให้เซฮุนรู้ เรารักเซฮุนมากนะ สามปีที่ผ่าน เราคิดว่าเราจะลืมเซฮุนได้แล้ว แต่สุดท้ายเราก็ยังรักเซฮุนอยู่ดี"

"แต่เรื่องที่เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เราจะกลับไปนับหนึ่งใหม่ เริ่มตัวใหม่ด้วยกัน" ยิ่งลู่หานยิ้ม

ชายหนุ่มก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ เขาสบหน้าลงที่ข้างตัวลู่หาน ลู่หานเห็นชายหนุ่มสะอื้นตัวโยน มือเล็กลูบใบหน้าเรียวเพื่อปลอมประโลม

มินซอกกับจงแดที่ไปฟังอาการของเพื่อนรักมา หมอที่รักษาเพื่อนของเขาแนะนำให้ผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจและทางโรงพยาบาลมีหัวใจอยู่พอดี มินซอกเห็นด้วยกับวิธีของหมอ แต่จงแดบอกว่าเขาควรจะไปถามความเห็นของลู่หานด้วยเช่นกัน ทั้งคู่เดินไปหาลู่หานที่ห้องพัก มินซอกชะงักกึกอยู่หน้าประตู จงแดเห็นคนรักจู่ๆก็หยุดเดินจึงนึกสงสัย

"เราควรให้โอกาสหมอนั่นงั้นหรอจงแด"

"อืม เราควรให้โอกาสเขาอีกสักครั้ง"

"สุดท้าย คนอย่างหมอนั่นก็ยังคงอยู่ในในลู่หานอยู่ดีสินะ"